Soms komen dingen bij elkaar. En dan krijg je sponaan zin om iets aan te pakken.
Zo kreeg ik de avondwacht op 31 december omdat er iemand zich ziekmelde. De dag onverwacht vrij , dat moest weer even wennen.
De kast, die moest nog hoognodig opgeruimd worden( en schoongemaakt). En daar hikte ik al even tegenin. Juist omdat het toch nog opgeruimd moest worden, werd de bende steeds groter. Met welke logica? Dat kan alleen met de mijne.
Toen las ik een zinnetje in het boekje wat ik van Jezebelle kreeg: "Het huis was een prettig huis".
Kijk dat vond ik de laatste tijd niet meer thuis. Dat wilde ik ook weer.
De zolder opruimen hielp. Maar ik wilde meer.
Achter de computer kwam ik via Jikke's bij Yvestown uit, waar ik al maanden niet meer geweest was. En daar zag ik een keukenkast. Zo wilde ik het. Kleurrijk, vrolijk, met al mijn heerlijke kookboeken op een rij!
Inmiddels zag mijn kast er zo uit. Weinig om trots op te zijn. Helemaal niet prettig. Ik wilde dat servies niet weer afwassen, waarna het ongebruikt in de kast bleef staan tot het weer stoffig was. Dus nam ik een besluit: het servies gaat in een doos. Dit is mijn huis, waar wij ons fijn in moeten voelen. Geen plaatsvervangend huis voor mijn moeder. Ik kan haar ook gedenken zonder spullen, zeker zonder mijn hele huis vol met haar spullen. Dus ging het servies in een doos naar zolder ( daar is nu weer plek zat). Op de bovenste plank zette ik de decoratieve spulletjes, die ik gewoon mooi vind.
Dochterlief ( nog in pyjama met vest) vond het leuk om de kookboeken op kleur te zetten. We rommelde gezellig aan, met de radio op de top foute nummers. En genoten.
Zo rustig en mooi is de kast nu.
Wat leuke decoratieve spulletjes, en vol trots mijn ( ik beken enorme) collectie kookboeken.
Het boekje wat de aanleiding gaf nog even op de standaard, straks ligt daar om en om een favoriet kookboek te kijk.
Oudste zoon had een rijles van 2 uur, dochter hielp mij mee, manlief was in de nieuwe badkamer bezig. Jongste zoon met vrienden vuurwerk afsteken. Verschrikkelijk, maar hij verheugd er zich het hele jaar op. Kreeg goede instructies en ging op pad. Een telefoontje van het kraamcentum liet me even schrikken ( nu al aan de slag) maar gaf de verrassende melding dat er een vrijwilliger gevonden was voor de oudjaar/nieuwjaarsnacht. Fijn dan kon ik die lekker samen met mijn gezin door brengen. Dat maakte me zo blij! Kussen voor manlief, knuffels voor dochter. Die zou alvast de tafel dekken, terwijl manlief met oudste zoon ( inmiddels thuis) de badkuip op zijn kop ging zetten, om die te kunnen schilderen.
Jongste stak zijn hoofd om de deur, waar pappa was? Boven, zei ik zonder hem echt aan te kijken.
5 minuten later zag alles er anders uit! Een omgevallen vuurpijl had mijn zoon geraakt!
Gelukkig blijft manlief altijd rustig. Spoelen, precies kijken wat er gebeurd is, handelen.
Ik kon alleen maar dingen aandragen. Glaasjes water, koud washandje in de nek (hij zag zo inwit, ging bijna van zijn stokje) verbandspulletjes, een pincet om stukjes weg te halen.
Nog 5 minuten later wisten we wat een geluk hij had gehad! Een brandwond op zijn bovenarm, een suiszend oor rechts ( maar hij hoorde nog wel iets), en een flink gat in zijn onderarm. Waar we wellenswaar de pezen konden zien liggen , maar alles werkte gelukkig nog. Een engeltje op zijn schouder moet hij gehad hebben.
De twee vrienden die hem thuisbrachten hadden ook even een glaasje water en geruststellende woorden nodig.
Het vuurwerk was ook voor hen over . Als het dan iets bracht hoopte ik maar op nooit meer vuurwerk.
En zo liep alles anders! De rest van de middag brachten we door bij huisarts en eerste hulp, waar hij de twijfelachtige eer had het eerste vuurwerkslachtoffer te zijn wat binnenkwam.
Geen oliebollen . We kwamen thuis om 17.30 uur ( waren om 13.00 uur vertrokken) Een maaltijd hebben we nog gemaakt. Oudste maakte nog appelflappen van bladerdeeg, dat was meer dan genoeg.
Hij heeft nog geluk gehad. Voorlopig zijn we vaste klant bij de wondpoli. Op zijn onderarm zal een flink litteken blijven, en de brandplek zal misschien ook een litteken nalaten. Maar zijn oor lijkt zich wat te herstellen, en zijn arm werkt nog prima!
Dankbaar dat zijn we! En hij? Hij baalde al bij de dokter dat hij nou geen pot had met siervuurwerk om om middernacht af te steken! Wat een geschrokken ( zelf bang van vuurwerk zijnde) moeder dan zegt?
Dat mogen jullie zelf bedenken!
groetjes, Franca.
16 Genius Keepsake Organization Ideas
1 dag geleden