Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

vrijdag 31 mei 2013

het jurkje en de zon

Op speciaal verzoek van Vlijtig Liesje...
Mijn ijverige pogingen om het jurkje op de foto te krijgen ( zie je de pipowagen door het gat in de heg, hij wacht geduldig).
Op de een of andere manier...krijg ik het niet goed op de foto.
Dan maar aan de koffie ( met stiekem een snufje uit manliefs nieuwe boek).

Geen straf zo in het zonnetje.




Wat een mens nog meer wil? Geen idee!
Poespoes komt er ook gezellig bij.

Buiten lunchen.
Vega-bonen.burgen van Annemiek. Nog nauwelijks vlees gegeten sinds de documentaire.

En verder:

Ging ik een dagje kringloopwinkelen met een collega/vriendin.
Koffie in een kringloopwinkel voor 20 cent. Brood mee.
Veel gezien, alleen een paar boeken ( hoe kan het ook anders) gekocht.

De dag erop met twee nichtjes en een vriendin erbij winkelen in Nijmegen.
Treinkaartje gratis ( mee op speciale treinkaart/bon), kookboek ( vegetarisch) gekocht,veel te veel gegeten. Koffie nauwelijks op ( met taart) of de dames wilde eten, weer koffie en tot slot een etentje!
Moest 's avonds nog een extra rondje wandelen om het volle gevoel weg te krijgen.
Ik ga graag nog een keer met ze mee ( ongelooflijk veel plezier gehad ) , maar dan eet ik mijn eigen menuutje.

Oudste probeert het examen over te doen. Het blijft dus nog een tijdje spannend allemaal.
Jongste maakt voor het eerst mee dat een vader van een vriend gestorven is.
Moeilijk. Hij doet het goed voor zijn vriend. Dat maakt mij dankbaar. Fijne knul die zoon van ons!
Dochter maakt me apetrots!
Weer is een werkstuk van haar uitgekozen voor de jaarlijkse modeshow van school!
Ze mag nu twee werkstukken zelf showen.
Volgende week zitten er twee trotse ouders bij de modeshow!

Ik moet opschieten
Het is ineens zo druk op het werk, dat ik een dag eerder start.
En manlief verheugde zich nog zo op onze vrije middag samen.
En we krijgen vanavond bezoek en de boodschappen zijn nog niet gedaan...
En ik moet nog: bellen, een kaart schrijven, nog een keer bellen, was strijken enzovoorts enzovoorts.
Zou ik vandaag allemaal nog doen. Oeps. Dat krijg je van maar op pad gaan.
Komt vast goed.
Ik ga snel wat regelen, briefjes schrijven en naar "mijn" gezinnetje.

    Fijne ( zonnige) dag toegewenst!
En Vlijtig Liesje: ik vraag dochterlief later wel om een goede foto!

                groetjes, Franca.
  

maandag 27 mei 2013

Van fijne en minder fijne dingen

Zien jullie wat ik zie?
Zon!
Zon op ons minimoestuintje.
Dan wil ik jullie deze foto van een paar weken eerder niet onthouden.
Ons dapper bloeiend appelboompje.
Al weken lang keken jullie tegen mijn verjaardagsfoto's aan.
Niet dat er intussen hier niks gebeurde, integendeel!
We hadden een doop van twee ( al best grote ) jongetjes.
Hoe vertederend, zo'n mannetje wat op een krukje ( dat dan weer wel) staat, en zelf zijn hoofdje boven het doopfond buigt .
Een klein intiem feestje na afloop.
Nieuwe fijne mensen leren kennen.

Nagenieten van het feest. Van de verhalen, de reacties,en de bloemen.
Restjesdag de luxe de dag na het feest.

Een fijn bezoek van vrienden, waar je ondanks dat je doodmoe en niet helemaal lekker bent ( sorry lieve mensen, ik was niet echt op mijn best) toch heerlijk hebt gelachen.
Fijne , lieve en positieve mensen.
Daar knap je vanzelf van op!

Dat ze dan ook nog zo'n lief zelfgemaakt cadeau mee brengen...
Met klompjes erin, waar ik helemaal op gevallen ben.
Wat een rijkdom.


Dat is toch wel een heel mooi verjaardagscadeau!
Nadat dochterlief voor mij een jurk tekende, en maakte, besloot ik weer eens wat beter op mijn kleding te gaan letten.
De kast hangt vol. En toch....Heel vaak pak ik snel een spijkerbroek en t-shirt, of trui met het weer de laatste tijd.
Nu probeer ik wat vaker iets gezelligs aan te doen.
En dat doet een mens goed.
Wat minder goed doet: een zoon die zijn mondeling toegelichte examen niet door komt, ik hoorde hem eerder met manlief oefenen.
En daar klonk het al wat hoekig en moeilijk.
Wat zou ik graag inspringen, gaan praten op school, uitleggen dat dit een heel speciale jongen is.
Is dat wijsheid?
Of moeten we het hem ( wat hij zelf liever wil) toch zelf op laten lossen.
Dit zijn de ogenblikken die een moederhart zo zeer doen.

En de foto?
Ik kwam met stukken te staan. Onderweg naar huis, na een drukke chaotische werkdag. Natuurlijk gebeurt het dan.
Manlief kwam me halen en pikte samen met oudste de auto later op.
Dit was de noodvoorziening, zodat ze naar huis konden. Is dan inventief of niet?

Verder maakte ik het allermakkelijkste jurkje ooit.
Van een simpel te tekenen patroontje uit de Libelle. En twee coupons van de markt.
Raakte ik totaal ontroerd door nota bene een sleutelbos!
De sleutelbos van jongste, die beweerd heel weinig met ons geloof te hebben. En toch....zie ik bij het sleutelhanger van de grootgrutter , ook de sleutelhanger van Maria, die Opa en Oma voor hem meebrachten uit Lourdes. Misschien meer voor Opa en Oma. Maar toch...Hij die zo kritisch is doet niet zomaar een hanger aan zijn sleutelbos.
Een stukje dankbaarheid van mijn kant.
En hoewel ik na het lezen van heel veel boeken over gezond eten, besloten had gewoon alles , redelijk gezond en met mate te eten ( waar ik nog steeds achter sta) heb ik na het zien van de reportage op de Belgische T.V. besloten tot een kleine verandering. Het ging over de reportage: LoveMeaTender uitgezonden bij het programma Lichtpunt.
Ik vond het niet bepaald altijd prettige beelden, maar wel een goede reportage.
Hoewel we niet dagelijks vlees eten ( ik nog maar een a twee keer per week), nemen we best nog wel eens "supermarktvlees". Waarvan we niet zeker weten waar het vandaan komt.
Vanaf nu niet meer! Alleen nog vlees , waavan we de afkomst kennen.
Er blijft altijd een discussie, is maar ik krijg het gewoon echt niet meer weg.
En die enkele keer dat ik vlees eet, mag het best duur zijn.
Tot slot, kocht ik een boek.
Gevonden door manlief toen we door die prachtige boekhandel in Den Bosch liepen struinen ( altijd een feestje, en zeker met mijn net gekregen boekenbonnen op zak).
Het is de opvolger van Hypotheekvrij, en ligt helemaal in de lijn van mijn man.
Die ook liever niet tot zijn 67stigste door wil werken.
Hij zou het ook kunnen , zo eenvoudig leven, bijna niks kopen. Hoewel ik redelijk op weg ben, koop ik nog steeds sneller iets wat misschien niet echt nodig is.

Hij vertelde op de terugweg over het boek, en ik zocht het een dag later voor hem op in een andere boekwinkel. Hij had geen titel meer in zijn hoofd, alleen het globale verhaal en dat het boek een blauwe voorkant had.
Maar gezien de sfeer van zijn vorige boek, vond ik het direct!
Maar ik kan het niet laten, maakte het vandaag stiekem open en ga alvast wat gluren.

En verder: ga ik bijkomen.
Van een weekend dat kwam na een heel druk (patchwork) gezin. Met alle dagen acht uur. Van een Zondag met een Communie van een lief ( en veel op oudste lijkend) jongetje. Met een mooie kerkdienst ( die een beetje spannend was, gaat hij doen wat er gevraagd is), hij deed het geweldig!

Moet ik even moed bij elkaar schrapen en netjes de was ophangen in plaats van die gauw in de droger te gooien ( doe ik echt wel eens als ik moe ben, in tegenstelling tot manlief). Heb ik twee dagen waar ik op stap ga deze week ( een keer met collega op kringlooptocht en een keer met twee nichtjes naar de stad), en moet het huis toch ook even schoon.

Ik ga ( langzaam) aan de slag, neem tussendoor even rust met manliefs boek, en hoop en bid dat intussen het gesprek wat oudste heeft , goed mag uitvallen. Duimen jullie mee?

              groetjes, Franca.

maandag 13 mei 2013

50 jaar

Er was eens een dame die 50 ging worden. Die dame besloot een feest te geven... Laat haar nou net de week voor het feest een pittig gezin krijgen, zodat ze extra lange dagen werkte, tot en met de dag voor het feest...

Die laatste dag nam ze met moeite afscheid in het gezin. Van lieve mensen die haar echt waardeerde. Wat had ze graag meer gedaan, wat gunde ze de lieve mensen alle goeds! Ze werd verschrikkelijk verwend met lieve brieven en een zelfgemaakt cadeau. Wat een fijn vak heb ik toch.

Intussen werd er thuis hard gewerkt.
Door dochterlief die een proefmodel maakte van mijn verjaardagsjurk ( en mijn gezeur aan moest horen: niet te kort hoor,  kan ik zo wel genoeg bewegen, ik moet schalen op tafel kunnen zetten) mond dicht was het enge commentaar , waar ik spontaan de slappe lach van kreeg. We zullen het maar op zenuwen houden.
En net voor het feest stond "gewoon" alles klaar.
Niet buiten op het gras voor de veranda, zoals de droom er uit zag. Binnen in de huiskamer, voorkamer en hal.
Een beetje krap, maar het lukte.
De veranda gebruikte we eerst om het eten koel te bewaren.
Na het eten maakte de jongens het vuur aan en werd het alsnog een fijn plekje tijdens het feest.
Er was koffie en taart ( van de bakker deze keer).
Twee grote pannen soep door manlief gekookt. Wat heeft die man gewerkt!
Samen met oudste haalde hij alle boodschappen in huis. Hij zette alles klaar, hielp ook nog met koken en toen ik Vrijdagavond langzaam instortte en mijn bed op zocht, werkte hij gewoon door. Zodat ik Zaterdagochtend het verse spul nog kon doen en alles voor elkaar was. Wat een man!
Dochterlief heeft ook flink geholpen ,behalve mijn verjaardagsjurkje, had ze ook een flinke bijdrage in de schotels.
Ziet er niet slecht uit toch? Al dachten we te laat aan foto's maken van de dessert tafel. Helaas.
In dochters creatie.  De foto is vandaag gemaakt. Geen mooi zittend haar of sieraden, toch even een indruk. Op de foto's van het feest stonden er natuurlijk veel andere mensen op, die er niet om vragen op het internet terecht te komen.
Maandag na het feest is alles weer redelijk terug op z'n plek.
Hoe het was?
Druk, veel lieve , leuke mensen. Heel veel gezellige gesprekken, heel verschillende mensen die het allemaal prima met elkaar konden vinden.
Mensen die spontaan ( en eerlijk gezegd ook een paar die ik om hulp vroeg) gingen helpen met de afwas en het eten klaar zetten.
Het was fijn!
Daar hangt het jurkje. Het mooiste cadeau natuurlijk! Hoe geweldig is het als je dochter je jurk maakt voor het feest als je vijftig wordt!
Dat ik verder enorm verwend ben met bloemen voor binnen en buiten en prachtige seringenboom ( van een lief iemand die onthouden had dat ik vroeger altijd een bos donkerpaarse seringen van mijn moeder kreeg op mijn verjaardag), mooie cadeautjes en te veel geld en cadeaubonnen , vergeet ik zeker niet. Maar het jurkje zal ik voor altijd onthouden ( samen met onze te kort strijd).
Het was geweldig!
De ochtend voor het feest dacht ik zo aan mijn ouders. Ik heb besloten een foto op de schouw te zetten, en wat persoonlijke spulletjes van ze in de voorkamer. Waren ze er voor mijn gevoel toch een beetje bij.
Ik ga nog wat nagenieten. Een beetje uitrusten ( moet je weten dat we Zondag ook nog de doop van onze twee petekindjes van 5 en 7 hadden, daarover later meer). En heel dankbaar zijn. Voor die geweldige man ( die ook weer het allermeeste opruimwerk gedaan heeft), onze lieve kinderen die allemaal op hun eigen manier meegeholpen hebben, lieve vrienden familie en buren die in grote getale kwamen en samen voor een fijne sfeer zorgden. Van de afspraken die gemaakt zijn, voor nieuwe visites en een paar stelletjes die later nog komen. Van de bloemen en mooie kookboeken die ik door ga bladeren. Van het huis dat langzaam weer gewoon wordt. Van de lieve reacties op huis, tuin en veranda.
Weet je wat?
50 worden is zo erg niet!

                lieve groetjes, Franca.

zaterdag 4 mei 2013

van de veranda en de wandeling

De veranda is klaar!
Nog even wat dingen afwerken en dan inrichten.
Compleet met wat persoonlijke spulletjes.
Natuurlijk ook een paar boeken, deze met name wegens de voorkant ( deed me aan mijn moeder denken).
Dit is het dan...
Ook hier een nostalgische keuze. Een boek met een foto die erg lijkt op onze hond vroeger....Je word ouder mama...
Te mooi weer om binnen af te wassen.
Komen die  puntenkopjes ook weer eens van pas.

Klaar voor het bezoek. De collega's die komen wandelen en na afloop als verrassing koffie gaan drinken in de veranda.
Op dit ogenblik voelde ik me zo gelukkkig.

De collega's kwamen via de deur aan de andere kant van het huis binnen. We verzamelde ons in de keuken en gingen via dezelfde kant uit huis om te gaan wandelen.
De route was prachtig, het weer perfect, al kletsend liepen we zo'n twee uur. Over zandpaden, zandverstuivingen, langs het water, over kronkelende smalle paadjes, kortom prachtige wandeling. Eenmaal in de buurt belde ik manlief, die samen met dochter in het complot zat.

Op het zandpad naar huis zag ik al dat er rook uit de schoorsteen kwam. En thuis.... Liepen we rechtstreeks de veranda in, waar de open haard aan was, de koffie en thee al klaar stonden, en de door manlief gebakken cake met een extra koek op een mooie glazen schaal op ons wachtte.
Het bordje: welkom collega's " zagen ze later pas.
Kijk en dan ken je kraamverzorgsters!
Wat een lieve hartelijke reacties hebben we gekregen. Manlief liet ze maar een beetje over zich heen komen ( toen hij het haardvuur op kwam stoken), maarik zag hem glunderen.
Avond geslaagd! Na het kletsen, de koffie en cake en lieve bedankjes, gingen de collega's naar huis en hebben wij en de kinderen voor het eerst in de nu helemaal complete veranda een heerlijke avond gehad.
Is het bordje te lezen?
De avond er op zat ik hier alleen. Na een dagje stad met mijn dochter, had ik zin in lekker rustig.


Zo hopen we nog heel vaak gebruik van de veranda te maken. Met een tafel vol gasten, met het gezin, samen met manlief of zelfs even lekker alleen.
Dank je wel manlief, voor je tomeloze inzet en keiharde werk. Je hebt een prachtwerk geleverd. En nu? Nu dromen we van de pipowagen...Waar hij over een paar weken aan gaat beginnen. En genieten we, ik voelde me de ochtend na de wandeling met collega's , zoals ik me vroeger voelde na een verjaardag. Nog nagenietend blij en helemaal gelukkig.

Mag ik het jullie wensen: een blije, gelukkige Zaterdag..
                                groetjes, Franca.