Nog maar elf werkdagen staan er op mijn rooster.
Maar de dokter vind het niet verantwoord dat ik ze werk.
Dan moet je in de ziektewet. Maar ik ben niet ziek. En dus voel ik me schuldig. Moet ik eigenlijk naar de opticien, om mijn brilletje goed te laten zetten. Het valt steeds van mijn hoofd. Maar dat durf ik niet. Stel dat ik een collega tegenkom( de winkel is in de stad) dan lijkt het of ik profiteer.
Toch weet ik best dat het zo niet kan.
Als je je gegeven adres niet kunt vinden, in paniek raakt, en alleen maar naar huis wilt. Als je een brief (van het werk) zonder adres op de post doet ( manlief wachtte de postbode op en maakte het in orde). Als je alleen nog boodschappen kan gaan doen met je dochter erbij. En dat zelfs na een werkdag van maar vijf uur bijna niet voor elkaar krijgt. Als je de derde dag in het gezin, nog je navigatie aan moet zetten om naar huis te komen. Als je dagenlang alleen maar kunt huilen. Als je in paniek raakt over het bedenken van de avondmaaltijd. Als de nachten tussen de anderhalf en drie uur slaap geven. Als je geen idee hebt hoe je je huishouding moet doen, het een doet, iets anders tegenkomt en daaraan begint, en dan niks afkrijgt. Als je het liefst weg zou lopen als er iets met het kindje in je gezin is ( gelukkig bleef ik, handelde goed, maar jongens wat een paniek voelde ik, gelukkig had het gezin dat niet door).
Dan denk je dat je alles prima voor elkaar hebt, en dan valt dat zomaar als een kaartenhuis in elkaar.
Ik ging eigenlijk op pad om oproepkracht te worden. Geef me die dagen alleen een gezin (geen bevalling) en dan red ik het wel tot de vakantie dacht ik.
Dat was niet mogelijk. Onverantwoord zo te gaan werken. Dus zit ik nu thuis.
En geloof me. Dat voelt echt niet als vakantie.
En nou krijg ik een week om uit te rusten ( hoe krijg je je hoofd ook zover). Dan moet ik terugkomen.
Samen met ideeën, hoe ik het voortaan aan wil pakken.
Wat ik wil: -een huis wat klaar is ( liefst helemaal binnen nu en een maand of vier).
-met mijn eigen gezin leven, zonder bang te zijn om buiten te komen,of binnen gezien te worden ( bij thuiskomst uit het gezin zat de deur op slot, dochter werd gek van het binnenlopen van opa en oma en nam maatregelen, help).
-goede zorg voor mijn vader ( soms leggen ze hem om half drie al op bed, hij is zijn eigen kamertje weer kwijt, en ze willen hem een joggingbroek aandoen, waar blijft zijn waardigheid).
-een rustig simpel leven. Niet alleen later, maar nu al.
-meer tijd voor mensen om me heen.
-iemand die me helpt de zaken op een rijtje te krijgen.
Dat is toch geen enorme lijst.
Moet lukken.
Boeken die via Internet besteld waren opgehaald in de bieb. Bleek er een verkoop te zijn. Loop ik tegen dit boekje aan. Soms kan iets je zo raken. Nog nooit eerder vond iemand de woorden om zo aan te geven hoe het is als je ouders oud worden op een manier die je hen niet zou gunnen. Het aftakelen,de pijn,de dementie.
Wat een boek.
Ik kocht het opnieuw. Had het uitgeleend, vaak teruggevraagd, en na jaren nog niet gekregen. Nou was het genoeg. Via amazon ( voor 12 pond en een beetje met verzendkosten erbij) had ik het binnen een paar dagen weer in huis. En het is nog net zo mooi. Twee ouders, met hun volwassen dochter en twee kleinzoons, gaan in 2000 een huis in om de oorlogjaren van de tweede wereldoorlog zelf te ervaren. Alles is tot in detail uitgewerkt. Geweldig om te zien. Indrukwekkend om te horen hoeveel invloed dit zes maanden na opnamen nog heeft op het gezin.
De overeenkomst met voorgaand boek? Daar legt de vader aan zijn dochter uit waarom ze zelf konijnen hielden voor de slacht. En hoe hij het op kon brengen om ze te slachten. Als je dat stukje leest zegt het precies waarom biologisch vlees een goed idee is.
In de serie besluiten ze ( zodra ze doorkrijgen dat de konijnen voor de slacht bestemd zijn) ze direct naar een dierenwinkel te brengen. Een konijn wat al een naam kreeg, kun je niet slachten.
Nog een afgeschreven boek. Van mijn absoluut favoriete tekenares Shirley Hughes.
Wat had ik graag mijn vader de kans gegeven zo zijn laatste jaren door te brengen.
Maar een mens heeft niet alles zelf in de hand ( hoe graag we dat soms ook willen).
Al jaren spaar ik boekjes over de tweede wereldoorlog. Niet over de strijd, de politiek. Maar over het gewone dagelijkse leven in die tijd. Deze is over koken. Met de dingen die nog te krijgen waren, de vervangingen ( zoals gedroogde eieren). De moeder in het gezin van the 1940's house, maakte zich echt zorgen of de kinderen door haar ( zij had zich ingeschreven voor de serie) geen tekorten zouden hebben. Ze waren soms echt hongerig en er was weinig fruit. Uiteindelijk bleek iedereen ( ondanks het in hun ogen slechte eten) veel gezonder uit het huis te komen na twee maanden. Meer spieren, minder vet.
Niet dat ik uit dit boek zal gaan koken ( al maakte ik ooit een recept uit een oorlogkookboek, voor de klasgenootjes van dochter, die een spreekbeurt over eten in de oorlog gaf), maar eenvoudig eten met minder vlees en groenten van dichtbij en het goede jaargetijde, is dus zo slecht nog niet.
Dit is het andere boekje , in dit geval over kleding. Ik heb de moeder in de serie weinig zien herstellen , maar wel enorm zien werken aan de was. Wat niet meevalt als er nauwelijks zeep is. Ook in het boek komt het erorme karwei van de was aan bod.
Hier staat omschreven hoe je lakens oplapt. Ik herken de manier waarop mijn moeder stukken in spijkerbroeken zette. Zo netjes als een broek ( of mijn vaders overal) zo gemaakt was. Daar was je gewoon trots op.
En nu?
De raad van Teunie neem ik ter harte.
Geertrude had me helemaal door.
Verder allemaal bedankt voor jullie lieve reacties, het doet me goed.
Ik ga heel voorzichtig de dingen op een rijtje zetten.
groetjes, Franca.
We ruimen. De hele schuur is leeg! Twee grote, volle aanhangers zijn naar het stort. Opa is vriendelijk maar beslist verteld dat er niks meer in mag wat anderen kwijt willen. En dat heb ik zelf gedaan! Hoe vind je dat?
Kopjes gekocht bij de kringloopwinkel. Voor 50 cent per stuk. Ik heb er al heel wat koffie uit gedronken.
Samen met die lieve collega die even langs kwam. Met de vriendin, die zo graag wil helpen ( en dat ook doet door naar me te luisteren). Met mijn dochter die altijd de zonnige kant van het leven ziet. Met mijn man die de laatste dagen ( zo mogelijk) nog harder werkt dan anders. We hebben vakantie. En dat geeft ons kans wat dingen op een rijtje te zetten. En daar zijn we druk mee bezig.
Zonnebloemen uit de tuin. En sinds vandaag hebben we nieuwe bloemen. Die ik later wel laat zien. Van maandag op dinsdag hadden we weer een kamp hier. Ik zag er enorm tegenop. Zoveel drukte en gedoe. Maar het was al afgesproken. Het bleek enorm mee te vallen. Ze kwamen tegen de avond, zetten hun tentjes op, kookte een goed maaltje, en hadden een rustige avond met spelletjes en een vuurkorf.
En natuurlijk brei ik nog. Al heb ik gisteren ontdekt dat er een fout zit, 25 centimeter terug!
