Zo kreeg ik de avondwacht op 31 december omdat er iemand zich ziekmelde. De dag onverwacht vrij , dat moest weer even wennen.
De kast, die moest nog hoognodig opgeruimd worden( en schoongemaakt). En daar hikte ik al even tegenin. Juist omdat het toch nog opgeruimd moest worden, werd de bende steeds groter. Met welke logica? Dat kan alleen met de mijne.
Kijk dat vond ik de laatste tijd niet meer thuis. Dat wilde ik ook weer.
De zolder opruimen hielp. Maar ik wilde meer.
Achter de computer kwam ik via Jikke's bij Yvestown uit, waar ik al maanden niet meer geweest was. En daar zag ik een keukenkast. Zo wilde ik het. Kleurrijk, vrolijk, met al mijn heerlijke kookboeken op een rij!
5 minuten later zag alles er anders uit! Een omgevallen vuurpijl had mijn zoon geraakt!
Gelukkig blijft manlief altijd rustig. Spoelen, precies kijken wat er gebeurd is, handelen.
Ik kon alleen maar dingen aandragen. Glaasjes water, koud washandje in de nek (hij zag zo inwit, ging bijna van zijn stokje) verbandspulletjes, een pincet om stukjes weg te halen.
Nog 5 minuten later wisten we wat een geluk hij had gehad! Een brandwond op zijn bovenarm, een suiszend oor rechts ( maar hij hoorde nog wel iets), en een flink gat in zijn onderarm. Waar we wellenswaar de pezen konden zien liggen , maar alles werkte gelukkig nog. Een engeltje op zijn schouder moet hij gehad hebben.
De twee vrienden die hem thuisbrachten hadden ook even een glaasje water en geruststellende woorden nodig.
Het vuurwerk was ook voor hen over . Als het dan iets bracht hoopte ik maar op nooit meer vuurwerk.
En zo liep alles anders! De rest van de middag brachten we door bij huisarts en eerste hulp, waar hij de twijfelachtige eer had het eerste vuurwerkslachtoffer te zijn wat binnenkwam.
Geen oliebollen . We kwamen thuis om 17.30 uur ( waren om 13.00 uur vertrokken) Een maaltijd hebben we nog gemaakt. Oudste maakte nog appelflappen van bladerdeeg, dat was meer dan genoeg.
Hij heeft nog geluk gehad. Voorlopig zijn we vaste klant bij de wondpoli. Op zijn onderarm zal een flink litteken blijven, en de brandplek zal misschien ook een litteken nalaten. Maar zijn oor lijkt zich wat te herstellen, en zijn arm werkt nog prima!
Dankbaar dat zijn we! En hij? Hij baalde al bij de dokter dat hij nou geen pot had met siervuurwerk om om middernacht af te steken! Wat een geschrokken ( zelf bang van vuurwerk zijnde) moeder dan zegt?
Dat mogen jullie zelf bedenken!
groetjes, Franca.