Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

woensdag 28 februari 2018

tijd besteden aan cadeautjes

Ik ging nog even door met lekkere dingen maken voor opa.
Vooral de toetjes gingen er goed in!
En gelukkig bleek het met gebrek aan eetlust reuze mee te vallen.
Al na een kleine week at hij weer volop, en was hij zijn verkoudheid kwijt.
Opa is weer de oude, gaat op rak ( soms drie keer per dag ergens op de koffie), en wil alleen de boodschappen op zijn vaste adressen ( wat dachten we ook om worstenbroodjes bij de supermarkt mee te brengen i.p.v. bij de slager).
Loslaten en het op zijn eigen manier laten doen Franca!
En toen besloot hij ineens toch zijn ( 88ste) verjaardag te vieren.
Dus de avond er voor boodschappen gehaald ( manlief zijn verdienste) en nog wat gepoetst in zijn huisje.
Gelukkig hadden we het cadeau al klaar.
We gaven hem namelijk een digitaal fotolijstje en dan ben je  best wat tijd kwijt met foto's er op zetten.
De foto's die nog op mijn laptop stonden gingen snel.
Maar daarna kwamen de foto's die alleen op dvd stonden.
Gelukkig had manlief nog een laptop met cd speler en wilde dochterlief wel een avondje helpen.
Zodat opa nu kan pronken met een lijstje met 200 familiefoto's!
Met leuke rondom huis foto's tussendoor ( zoals de koeien).
Mijn beste vriendin was ook jarig, en ik vond een heel speciaal cadeau voor haar.
Zij is namelijk degene die ook van poppenhuizen houd, maar heeft ( beide) poppenhuizen inmiddels prachtig ingericht.
Toch wilde ik graag iets speciaals voor haar doen, tenslotte is ze er altijd voor mij!
En zo kwam ik bij dit prachtige miniatuur breiwerk uit.
 Nou oogde het wat iel zo, dus zocht ik op internet naar leuke inpakideetjes.
Zodat ik heel ouderwets closetrolletjes aan het verven ging....
Dat maakte al leukere pakjes.
 Met wat mooie plaatjes er op werd het een klein, fijn en lief cadeautje.

En tenslotte besloot ik een cadeautje niet te maken.
Ik vond namelijk een heel leuk en simpel patroontje voor een dekentje, maar dochterlief wist me er van te overtuigen dat de mensen waar het voor is, misschien helemaal niet van zelfgebreid houden.
Dat het misschien slimmer is om t.z.t. een cadeau bon te doen.
Maar dat dekentje brei ik toch nog een keer.

En verder:
Raakt het huis inmiddels zichtbaar leger .
En word het zo steeds makkelijker om het netjes en schoon te houden.
Zelfs tijdschriften gaan inmiddels met stapels het huis uit.
Ik zit er zelfs aan te denken om deurtjes te vragen voor de boekenkast ( aan manlief), zodat ook dat stuk rustiger oogt.

Ik doe netjes elke dag mijn rondje, wasmachine aan, aanrecht leeg en schoon, even bij vegen ( die verbouwing hè ) bed netjes,badkamer en toilet even bij werken en klaar.
En met die kleine dingen heb ik nu "gewoon" altijd een keurig net huis.
Waar ik enorm van geniet!
Zelfs als er onverwacht visite komt ben ik alleen maar trots.
Liefst zou ik kasten open maken om te laten zien hoe netjes die nu zijn ( maar dat doe ik toch maar niet).
En als ik vrij ben werk ik verder, stukje bij beetje gaan alle in de loop der jaren gekochte of bewaarde spulletjes door mijn handen.
Sommige mogen blijven, maar veel mag weg.
Ik denk niet dat de kinderen nog erg blij zijn met oud speelgoed of andere spulletjes, dus ik bewaar alleen waar ik zelf blij van word of echt gebruik,en dat scheelt enorm.
Dat je weer zo blij kunt zijn met je eigen huis!

Groetjes, en geniet van je (t) huis!
Franca.





donderdag 15 februari 2018

van breien, lezen, verbouwen en toetjes voor opa

Ik werkte in een heerlijk gezinnetje, lief, aardig, leuk klein huisje in klein stadje, oma die van alles haakte voor haar kleinkindjes, papa was al snel weer aan het werk, maar het lukte ook allemaal.
Wat een zaligheid.
Ik ben aan het breien, een simpeler dan simpel sjaal.
Lekker om te doen, gewoon zonder na te denken.
Door het garen met verlopende kleuren, word het toch heel aardig.
Verder las ik een boek.
Op zich niet zo bijzonder, maar dit is wel een vreemd soort boek.
Ik kon het ook niet gewoon lezen, koos een hoofdstuk uit wat wel lukte en daarna nog een en nog een.
Gekke manier van lezen, ik weet het.
Maar wat als je boek een soort huishoudgids is maar dan over dood gaan?
Als blijkt dat er nog een vorig leven was ( voor dit gezinnetje met twee dochters en een lieve man), waar ze toch nog afscheid van wil nemen?
Als er niet alleen een autopsie in omschreven word  en ( het kan nog erger) ze ook besluit om iets van zichzelf na te laten ( wat ze gelukkig later toch weg gooit) en bloedworst maakt.....


Gelukkig ook "gewonere" dingen, zoals een diepvries vol maaltijden klaarmaken, zodat ze na haar dood iets te eten hebben....
Of het stukje over waarom ze het huishouden zo belangrijk blijft vinden ( waar ik me helemaal in kon vinden).
Gek boek, en toch moet ik er af en toe nog even in teruglezen, dus het doet wel iets met je!

Stukje uit het boek:
Archie ( haar man): Hou op laat zitten, wil je?
Wat?
Dit , alles.
Al dat praktische, degelijke gelul.
Wie kan het een moer schelen of het huis aan kant is of niet?
Denk je echt dat dat belangrijk is?
Echt?

Ik staarde hem aan.
Ja, voor mij is dat belangrijk.
Je bent gek, Je bent ziek en gaat dood, en dan kom je me vertellen dat het enige waar het jou om gaat een schoon huis is?

Archie vertrekt naar zijn werk en Delia gaat haar gewone dingen doen van elke ochtend.
 .....
Archie had ongelijk.
Het ging mij niet om een schoon huis, maar om wat het symboliseerde.
Er heerste een ordelijke rust en geborgenheid in mijn huis. En dat ging niet vanzelf.
Daar had ik voor gezorgd.
Die had ik gecreëerd.
Mijn dochters verdienden alles wat een thuis hoort te zijn.
Alleen al het woord "thuis" had een diepe betekenis voor mij.
Thuis was waar je wilde zijn.
Als ik aan het werk was of ergens naar toe was geweest, verlangde ik altijd terug naar huis.

Ik kon het niet helpen-en wenste me niet te verontschuldigen- dat ik de plek waar mijn gezin leefde zo gezellig mogelijk wilde maken, en of Archie dat nu wel of niet inzag, het huis schoonmaken was daar een onderdeel van.

Er hoort nog een stukje bij over schoonmaken, wat ik heel mooi vind, maar ja ik kan wel aan het overschrijven blijven...
Disco muren, zo noemt mijn man het.
De verbouwing is nog steeds in volle gang.
Wat werken/poetsen hier in huis ook anders maakt...
De laatste dag van mijn acht daagse werkweek, had ik wacht.
Ik besloot toch maar wat te gaan doen...en stukje bij beetjes deed ik de huiskamer, de keuken en tenslotte ook nog de badkamer en de vloeren boven.
Maar goed dat ik niet opgeroepen werd, ik zou bijna te moe zijn om te werken.
De dag er na zie je er ( bijna) niks meer van.
Alle vloeren zijn weer vies en stoffig, en de meubels die ik zo netjes met een vochtig doekje afgenomen had, zijn weer klaar om er je naam in te schrijven.
Zucht..gewoon niet op letten zeggen ze hier.
Dus poets ik dagelijks het aanrecht en alles wat met eten te maken heeft, houd ik badkamer en toilet netjes en probeer niet verder te kijken.
Ze beloven met zijn allen dat we na de verbouwing een gezamenlijke grote schoonmaak houden...
Ik denk dat ik die/dat maar voor mijn verjaardag ga vragen!
Een super cadeau zou dat zijn.
Maar of dat gaat gebeuren...ik ben bang van niet.
Wegens het verbouwen ( en het ophalen van de materialen) is het vaak handig als dochterlief en haar man mee kunnen eten.
En dus komen hun lievelingsgerechten op tafel.
Hier een pasta pesto met drie kazen.
We besloten opa ook te vragen om mee te komen eten.
Hij heeft pas een kleine operatie gehad en is sindsdien in een mineurstemming.
Vreemd want het gaat goed met hem, hij gaat ook gewoon op pad.
Gezelschap lijkt me een goed idee.
Maar ik kan opa geen pasta geven ( dat heeft hij nog nooit van zijn leven gegeten en gaat dat ook niet doen, deed dat zelfs niet tijdens zijn vakantie in Italië).
Gelukkig was er nog eens stevige aardappelschotel van de dag er voor.
Dat met wat appelmoes smaakte hem prima ( al denk ik nog steeds dat de gezelligheid vooral helpt).
En lekkere toetjes.
Dus heb ik op lekker en snel wat nagerechten opgezocht:
https://www.lekkerensimpel.com/lekker-en-simpel/nagerechten/
En probeer ik dagelijks een glaasje voor hem te maken.
Deze was tijdens het etentje hier.
Dat smaakte hem prima, en gaf mij het idee om er dagelijks een glaasje heen te brengen.
Morgen is hij jarig ( hij hoopt 88 te worden), vandaag dus verjaardagsboodschappen en morgen voor visite zorgen.
Ik hoop zo dat een dagje kletsen met allerlei mensen hem uit die vreemde stemming: "ik weet het niet, en het eten smaakt me niet", kan halen.

Hij krijgt 4 maaltijden kant en klaar aan huis, gedeeltelijk omdat wij vaak dingen koken die hem niet aan staan, maar ook omdat hij 's middags eet en zelf de vrijheid wil hebben om te eten wanneer hij dat wil.
En toch...deze vrije dagen ga ik toch maar eens wat ouderwets lekkere dingen maken.
Iemand ideeën?

Vooruit , toch nog dat stukje...
Schoonmaken was iets waar ik me nooit te goed voor voelde.
Natuurlijk viel ik uit tegen de meiden als ze chips en wikkels op pas geveegde vloeren lieten vallen of vuile kleren en natte handdoeken op hun bed smeten.
Maar net als koken was de activiteit van het schoonmaken een bron van simpel genoegen als je er maar niet aan dacht dat het huis onmiddellijk weer vies zou worden of dacht dat het voedsel opgegeten zou worden.

Over ideeën die komen terwijl ze poetste...
Er waren in mijn hoofd al heel wat woorden opgeschreven terwijl ik aan het strijken of dweilen was.
Ik had me vaak afgevraagd of er geen neurologisch verband was tussen de rustige , repetitieve activiteit van je armen die een bezem hanteren of je hand die in een pan roerde, en de ideeën die doorsijpelden en je geest, een fusie tussen fysieke activiteit en en creatieve ontlading.....  

Uit:
Als ik er niet meer ben.
Van Debra Adelaide.


Groetjes , en veel poetsplezier ( voor een fijn thuis),
Franca.