Gezond te eten, ook in de vakantie.
En dan zie je een recept in een vegetarisch kookboek wat je de avond van tevoren al maakt.
En lekker dat het blijkt te zijn!
Cashewnoten-yoghurt.
Zo leer je nog eens wat.
Na het grove uitzoekwerk en het schoonmaken van de zolder,, ging er veel terug en kwam de kleine zolderopruiming.
Veel dozen zijn er ooit neergezet, met het idee die zoek ik nog wel eens uit...
Inmiddels heb ik besloten dat ik regelmatig een doos mee naar beneden neem en die echt goed uitzoek waarbij er nog best veel weg kan.
Dat werkt goed.
Want elke doos geeft emoties, leuke of minder leuke.
En bij één doos per keer, kan ik dat prima aan.
De schriftjes kwamen uit de doos met spulletjes uit mijn lagere school tijd.
Wat zou ik graag een goed zo stempel vinden uit die tijd!
Want goed zo kreeg je niet zomaar, en inmiddels vind ik dat ik die soms best verdien...
Hoewel ik de grote bewaarder ben, kwam ik ook iets heel moois van manlief tegen: zijn doopjurk!
Eenmalig gebruikt.
Niet omdat ik het niet leuk zou vinden om het jurkje voor onze kinderen te gebruiken, maar met hun gemiddelde gewicht van acht pond, ( en pas na zes weken gedoopt), patste ze zeker niet in dit inimini doopjurkje .
Manlief woog maar krap vijf pond bij zijn geboorte, en die werd volgens het gebruik toen, op zijn geboortedag al gedoopt, een heel verschil dus.
Maar wat een prachtig jurkje!
Dat komt omdat het zo rommelig is.
Een veldje wilde bloemen is geweldig voor ons bijenbestand, en heerlijk om boeketjes te plukken ( en veel weg te geven), maar het zien er vaak enorm rommelig uit, je kunt tenslotte niet alle onkruid weg houden tussen de bloemen.
Geeft niks, dit heeft zeker ook wat!
Heerlijk om langs te lopen en lekker van te snoepen.
Vroeger ( zei de oude dame), een feest voor de kinderen, die toen in dit stukje altijd hutten bouwde , een keer zelfs een ondergrondse, en zo meteen proviand hadden.
Op mijn hand liggen knoelien ( het Brabantse woord voor kruisbessen), en ik bof omdat ik de enige ben die ze hier lust.
En toch...dat rommelige plekje, met de wilde bloemen, daar geniet ik het meeste van.
Pierre Cuypers heeft een prachtwerk afgeleverd.
Al moet ik eerlijk zeggen dat ik vrouw genoeg ben om heerlijk van de luxe van de slaapkamer van de barones te genieten!
Ook al was Cuypers het er absoluut niet mee eens dat de slaapkamers van de baron en de barones door een modische ontwerper ingericht gingen worden, i.p.v. in de goede stijl door hem.
Maar zeg nou zelf...
Zeker gezien dit in de jaren 50 was.
Ze kregen dan ook veel beroemde gasten .
o.a.Sofia Loren en Audrey Hepburn, zag ik op foto's van hun diners en party's.
Natuurlijk bewonderde we ook hun keuken.
Waar een dame stond die ons alles vertelde over het fornuis, het ventilatiesysteem, de keuring van de pannen en nog veel meer.
Heerlijk!
En niet te vergeten het tuinhuis, waar we een lekker kopje koffie op het terras genoten.
We gaan dan wel niet op vakantie dit jaar, dit dagje uit gaf zeker een echt vakantie gevoel.
We hebben al best wat kastelen bezocht, ook in Nederland, maar dit was wel de rijkste en meest ingerichte.
Zeker niet de oudste, en het zou veel minder tot de verbeelding van de kinderen hebben gesproken als bijvoorbeeld kasteel Amerongen , maar ik vond het een heerlijke dag!
Net nog vaag te zien op een foto van de schriftjes, maar de moeite waard om besproken te worden.
Ooit vertelde ik mijn beste vriendin over een schoolplaat.
In de eerste klas hing juffrouw Kamp die soms voor het schoolbord, en terwijl we allemaal als gebiologeerd naar de plaat tuurde, vertelde zij een verhaal.
Vooral het verhaal van Liesje ( al was ik haar naam wel kwijt), is me altijd bij gebleven.
En kijk toch!
Maanden na mijn verjaardag ( die in corona tijd viel), zag ik mijn vriendin weer, die nog wat cadeautjes had staan voor mijn verjaardag....
De boekjes die bij de schoolplaat horen!
Met het verhaal van Liesje ( zo bleek het zieke meisje waar ik haar over vertelde te heten).
Ik ben zo blij met de boekjes.
Maar nog veel blijer met mijn vriendin!
Die toch maar mooi uitzocht wat ik bedoelde en zo een prachtig stukje jeugdsentiment cadeau gaf.
We rommelen in huis en tuin, waar ik ook echt van geniet.
Soms samen, soms doen we elk ons eigen ding, maar drinken wel samen koffie.
Helaas door de regen niet altijd buiten, maar dat proberen we wel zoveel mogelijk.
Ook de zorg voor opa blijft.
Een paar dagen geleden moest manlief nog hals over kop met hem naar de dokter, bleek dat hij uit zichzelf met medicijnen gestopt was, die hij wel hard nodig heeft.
Hoewel ik altijd gezegd heb dat ik niet voor hem ga zorgen ( daarvoor is ons relatie niet goed genoeg), zorg ik intussen toch nogal wat.
We koken voor hem, poetsen zijn huisje, doen zijn was en bedenken manieren om hem zo zelfstandig mogelijk te laten blijven.
Niet dat hij het waardeert.
Hij heeft nooit ( bijna nooit) aardig gedaan tegen mij, en de laatste zes jaar krijgt ook manlief geregeld een veeg uit de pan.
En dat doet pijn.
Ik ben het inmiddels wel gewend, en kan er ( meestal) wel tegen.
Maar na sommige opmerkingen zie ik de pijn bij mijn man.
Terwijl hij naar anderen ( ik zie het echt heel vaak) hartstikke aardig en vriendelijk is.
Heel lang heb ik hierdoor aan mezelf getwijfeld.
Inmiddels heb ik geleerd dat hij vaak boos word, omdat wij zijn kwetsbaarheid zien, en weten hoe dingen echt zitten.
Zijn pochen over zijn verbouwkunst , is bij ons het weten dat hij ons huis verprutst heeft, door de spanten weg te halen.
Manlief heeft dat op veel plaatsen opgevangen met ijzerwerk en trekstaven, maar we hopen ooit nog voldoende geld te hebben om nieuwe spanten te kunnen plaatsen.
Dan zijn verbouwverhalen voor ons natuurlijk heel anders als voor de ( onwetende) buitenstaander.
Zo komen we bij het poetsen en wassen dingen tegen waar uit blijkt dat hij dingen niet meer kan, en aanpassingen nodig heeft en dat maak hem boos.
Helaas is het niet een man die kan accepteren dat dingen minder gaan als je ouder word.
Hij wil zo graag de grote man uit blijven hangen, en dat geeft hem stress.
Dus blijft hij bijvoorbeeld kwaad op mijn man omdat hij geen auto meer rijd, terwijl hij het helaas echt niet meer kan.
Blijft dat je niet de vuile was wil buiten hangen, dus als mensen heel lovend zijn over die aardige oude man, glimlachen we en geven ze gelijk.
Wat zou het fijn zijn voor mijn man als hij ( maar één keer), zou uitspreken hoe fijn het is dat hij hier 30 jaar mocht wonen.
Dat hij daardoor een fijn leven heeft kunnen leiden met veel vakanties en luxe is mooi, en dat gun ik hem ook echt.
Maar daar één keer naar mijn man iets van waardering voor laten blijken, dat zou ik groots van hem vinden.
De man die elke dag zeker vier keer bij hem komt, hem gedeeltelijk verzorgt, alles voor hem regelt en
zoveel voor hem doet.
Met liefde hoor, maar toch...
Genoeg!
Sommige dingen zijn zoals ze zijn.
Dus gaat er hier zo weer een was aan, met broeken van opa, buiten drogen en dan persen, omdat oude mannen nou eenmaal dat soort broeken draagt.
De eerste draai was van hem hangt al buiten.
Waar op dit ogenblik het zonnetje heerlijk schijnt.
En daar gaan we eens fijn van genieten vandaag!
Buiten karweitjes ( die ramen schreeuwen om een sopje) en buiten koffie drinken.
Het kan slechter!
groetjes, Franca.
