van popje en zo...

 

Toen ik hoorde dat dochterlief zwanger was, las ik het boek : De montessori-baby.

Van daar uit ging ik op zoek naar speelgoed en kleertjes voor de baby.

Ik vond veel leuke dingen zowel nieuw als gebruikt, om een mooie 10 dagen mand mee te maken.

Uiteraard inclusief zelf gemaakte en gebreide dingen.

 Ik deed de pakjes in een ( op internet gevonden , maar in eigen dorp gekochte) tweedehands poppenwagentje.

Natuurlijk wilde ik dat ook graag aankleden, dus ging er een matrasje, en een zelfgebreid dekentje in,

Graag wilde ik dan ook nog een pop.

Dat werd een lappenpop van een heel bekend merk, waar dochterlief gek op is, het heeft mooie zoete kleurtjes en is ( zoals ik in de kraamgezinnetjes zie) enorm populair.

De tien dagen "mand"( poppenwagen) , ging naar het jonge kraamgezinnetje en dat was dat.

Regelmatig zie ik inmiddels dingen gebruikt worden , zo is het mooie zwart wit boekje op het ogenblik favoriet in de box.

 Het heet: baby ziet.

En is letterlijk een kijkboekje met ook een spiegeltje, waar speciale patronen is staan waar ook erg jonge baby's al goed naar kunnen kijken.

 

Maar die pop,,,die zat me toch niet erg lekker...

Maanden eerder ( toen ik net van de zwangerschap wist), had ik al een flinke hoop oude poppenkleertjes gevonden in de kringloopwinkel, hoe leuk zou het zijn als onze kleindochter een pop had die die kleertjes aan kon....

Al zoekende naar een een echt mooie pop, kwam ik het zonnekindpopje tegen...

Hoe mooi, wat een goed idee, zou ik die kunnen maken?

Helaas ( hoewel ik het nog steeds ooit wil gaan doen) ontbrak mij door allerlei omstandigheden de tijd en vond ik het ook te spannend.

Zo'n pop moet aan allerlei eigen voldoen, en kan ik dat wel?

Ik ging dus maar op zoek op internet en schrok mij wezenloos van de prijzen! 

Niet dat ik het niet terecht vond.

Tenslotte is er heel veel werk aan zo'n pop en omdat er allemaal natuurlijk materialen gebruikt worden zal dat ook een flinke prijs veroorzaken.

Maar toch...

En ineens was ze daar: popje!

Voor slecht 3,50 mocht ik haar ophalen , en wat is het een schatje!

Haar lipje heeft een los draadje, dat moet nog even vastgezet worden, maar verder is ze zo mooi.

Bij het zoeken naar een zonnepopje , lette ik heel erg op de gezichtsuitdrukking ( er mag eigenlijk niet veel gezichtsuitdrukking zijn, het liefst niet een neusje.

Popje heeft iets liefs ( ook iets waar ik bang voor ben als ik er zelf een zou maken, krijg ik wel een lief gezichtje er op).

Tot slot kocht ik via internet een mooie poppen-kleding-setje wat de dame zelf gemaakt had.

En zo heeft popje ook een zondags kleding setje.

Dit verhaal heeft nog een vervolg, maar dat is voor een ander keer...

 

Intussen breidde ik met dik katoenen garen een set pannenlappen voor een nichtje ( haar verjaardagswens).

Fijn om iets simpels op de pennen te hebben, want drie dagen ( en mijn man zelfs maar een dag, die werkt geen weekenden) na de uitvaart hadden we vakantie .

Niks gepland, omdat de zorg voor opa de laatste tijd groot was.

 Het weer was prachtig, zodat manlief besloot een buitenkarwei aan te pakken en een stoep te leggen bij de achterdeur.

Zodra die helemaal klaar is komt er een foto.

Zelf was ik heel tevreden met wasje draaien en drogen en mijn simpele breiwerkje.

Tenslotte komt er na zo'n uitvaart nog heel wat werk in de vorm van administratie ( door manlief gedaan hoor) en versturen van bedankkaartjes en gedachtenisprentjes voor degene die niet aanwezig konden zijn ( een karweitje voor mij).

 

 

 

Ik had alle tijd om leuke gerechtjes te maken...

Die erg lekker waren.

 

Zelfs het ontbijt werd erg feestelijk.

Smullen !

 Ging manlief ook regelmatig in de keuken aan de slag...

En maakte deze lekkere en gezonde groentetaart.

We deden ons best maar bleven erg hangen in de sfeer van de uitvaart, ook omdat we nu ineens thuis  waren, de hele dag langs opa's huisje liepen ( wat was het daar ineens stil en leeg) en nog veel te regelen hadden.

En dus besloten we een paar dagen naar een B&B in de Belgische Ardennen te gaan.

Een paar dagen en ze deden een wereld van goed!

Inmiddels is de vakantie voorbij, hebben we al weer gewerkt, en zijn we aan het wennen aan ons veranderde leventje.

Grote hulp hierbij is onze kleindochter!

We mochten al een avondje oppassen.

 Dochter en schoonzoon gingen uit eten omdat ze 6 jaar getrouwd zijn,6 jaar alweer!

En dus liepen wij ons eerste onwennige maar trotse rondje met de kinderwagen .

Hoe heerlijk is dat.

Ze doet het zo goed die kleine dame, inmiddels "kletst" ze flink en lacht zelfs al hardop.

Gaat dagelijks flink aan de wandel met haar mama en bij een overmatige ( nog steeds ,de borstvoeding loopt nog goed) poepbroek vind papa het niet erg om snel een badje te vullen zodat ze weer een heerlijk frisse baby hebben.

Ik ben trots op die twee ( op alle drie natuurlijk , ook op de kleine dame), wat doet het jonge ouderpaar het goed.

En wat fijn om dat als oma te mogen meemaken!

Zelf ben ik weer even terug bij het simpele breiwerk, hier in grijs voor de moeder van mijn beste vriendin ( toen ik daar op bezoek was en van de pannenlappen voor het nichtje vertelde, vroegen zij ook nieuwe, de oude hadden iets te dicht bij het vuur gelegen...).

Heb ik wat leuke boeken bij de bieb geleend om nog speelgoed voor de kleindochter uit te gaan maken.

Hoop ik ooit genoeg lef te hebben om een echt zonnepopkindje zelf te gaan maken.

Heb ik intussen al best wat kasten uitgezocht en opgeruimd, hoe fijn is dat om steeds even te gaan gluren hoe netjes het is.

 Maakte ik een leuk cadeaumandje voor iemand die een grote operatie gehad heeft en door de katten in huis geen bloemetje wilde. Het werd een onverwacht leuk cadeautje( helaas geen foto).

Zal ik manlief vragen of hij wat foto's van België op mijn laptop wil zetten, dan laat ik die een andere keer zien, en vertel ik ook van ons onverwachte avontuur daar....

Hoe leuk is het om in je werktas een stiekem ingestopte bedankkaart aan te treffen!

Maar nu, nog twee dagen vrij en dan weer aan de slag.

Mocht er iemand zijn die er ooit over gedacht heeft om kraamverzorgster te worden...dit is je kans!

We hebben echt een schreeuwend tekort.

De gezinnen krijgen maar zes dagen zorg en dan nog maar drie uur per dag, niet omdat we niet meer willen geven, maar omdat het echt niet kan.

Dus mocht je zin hebben, meld je aan!

Ik wens iedereen een fijn weekend en hopelijk volgende keer een sneller ( en korter) blogje.

Groetjes, Franca.

opa

 

 

Dit is een lastig blogje, wat ik al een tijdje uitstel om te schrijven.

 

Een leven ten volle geleefd , dat staat er op de kaart en het bidprentje.

Mijn schoonvader, de vader van mijn man en de opa van mijn kinderen, en ook nog de overgrootvader van ons kleinkind is overleden,

Hij heeft 93 jaar mogen worden.

De laatste tijd ging het minder , had hij meer zorg nodig en raakte wat in de war.

Moeilijk voor hem omdat hij zelf besefte dat sommige dingen die hij dacht of zag niet helemaal klopte.

Toen mijn man nog eens ging kijken nadat hij hem zijn eten had gebracht ,omdat hij er niet helemaal gerust op was, was opa benauwd en belde manlief de ambulance.

Nog een paar dagen verbleef opa in het ziekenhuis waar hij heel goed verzorgd werd, maar ze wegens zijn hartfalen niet veel voor hem konden doen. 

Wel gaven ze hem nog medicatie om het vocht weg te krijgen, waardoor hij even weer helemaal helder was en de hele tijd comfortabel.

Mijn man is steeds bij hem gebleven, zelf ging ik thuis slapen en eten.

De kinderen en opa's zus hebben nog afscheid van hem kunnen nemen , waarna hij in het bijzijn van mijn man en mij rustig is ingeslapen.

 

Mijn band met hem was niet geweldig goed.

Toch ben ik heel blij dat ik hem nog wat zorg heb gegeven de laatste tijd en dat ik uitgesproken heb dat alles goed was.

Als iemand stervende is is dat niet de juiste plaats om dingen te bespreken die niet goed of naar waren.

 

Er was een mooie uitvaartdienst , die druk bezocht werd, wat aangeeft dat hij erg geliefd was in het dorp.

Zelf denken we dat hij erg blij zou zijn met de dienst als hij die van boven mee heeft kunnen krijgen ( klinkt gek, maar dat bedenk ik mij dan zo).

Ik besef helemaal dat hij een prachtige leeftijd heeft bereikt en alles heeft kunnen doen wat hij maar wilde.

 

Na een niet erg makkelijke jeugd, waar hij zijn moeder al erg jong verloor ( 9 jaar) en hij bij zijn opa en oma opgroeide, leerde hij zijn vrouw kennen en die heeft hem alle vrijheid gegeven.

Eerst boerde hij en startte een loonwerkers bedrijfje,maar het ondernemen zat hem niet bepaald in het bloed dus verkocht hij het bedrijf en ook ( uit noodzaak) zijn huis.

Hij was toen nog best jong (54 jaar) en heeft nooit meer huur hoeven betalen omdat hij recht op inwoning had.

Nu ik het zo opschrijf denk ik dat hij ook al buitenshuis werkte toen hij zijn boerderij nog had, volgens mij werkte hij in totaal iets van 12 jaar in loondienst, maar dat weet ik niet precies.

Hij werkte buitenshuis tot hij 60 was , dus heeft hij nog 33 jaar van zijn pensioen kunnen genieten.

Kreeg nog enkele erfenissen ( via familie van zijn vrouw) en verkocht nog een stuk grond.

Daardoor hebben ze altijd goed kunnen leven en heel veel kunnen reizen.

Wat ik wel moeilijk vind is dat hij beter had kunnen zijn voor zijn vrouw, zeker toen ze ziek en hulpbehoevend werd, daar kon hij niks mee en wat was erg moeilijk voor ons als familie om aan te zien

Zijn vrouw had beter verdiend vind ik.

Dat galmt nog wat na...

 

Toch had hij ook hele goede dingen, zo deed hij veel vrijwilligerswerk en ging voor oudere mensen boodschappen doen en bracht ze naar het ziekenhuis.

Ook heeft hij jarenlang het kerkhof keurig in orde gehouden samen met een groep oude mannen.

Zelfs tot hij 80 werd ( toen moest hij wegens de verzekering stoppen , wat hij erg jammer vond).

 

Al met al een vol leven , zoals op het kaart staat: een leven ten volle geleefd. 

Voor mijn man en kinderen komt er nog een tijd van verwerken , en gemis.

Het is ook erg stil op het erf.

Bijzonder hoe nu blijkt hoe druk het bij opa's huisje was.

Met mensen van de verzorging, de maaltijden, bezoek en natuurlijk de taxi die hem vrijwel dagelijks kwam halen en thuisbrengen.

 

Hij heeft alle vrijheid gehad om te leven zoals hij dat wilde, ook al was dat zeker niet altijd zoals het onze keuze zou zijn. 

Hij is nog de dag voor zijn opname in het ziekenhuis op pad geweest, ging een paar dagen daarvoor nog met zijn scootmobiel op pad ( tot zelfs de verzorging zei dat het echt niet meer verantwoord was), gelukkig heeft hij het niet eens meer gemerkt dat we de sleutel weg hadden gelegd, zodat dat geen stress heeft gegeven.

En nu?

 

Nu gaan we wennen aan heel veel tijd, aan een stukje rust maar natuurlijk blijft er een gemis ondanks dat hij zo oud was , was het wel de vader van mijn man en de opa van de kinderen .

Voor mij komt er een tijd van grote veranderingen.

Geen zorg voor opa meer.

Mijn man die ineens veel meer tijd heeft ( vooral in de avond en nacht was de zorg erg zwaar, al zul je hem dit nooit horen zeggen).

Voor mijn werk een veel kleiner contract omdat ik op ga passen op onze kleindochter.

Zodat ik nu heel goed na moet gaan denken hoe ik die extra tijd in ga vullen, tenslotte wil ik zeker niet gaan lanterfanteren, maar de extra tijd goed, fijn en nuttig besteden.

Daar kom ik vast nog een keer op terug.

 

Daarna moeten we ook gaan bedenken wat we met zijn huisje doen.

Het mag niet zomaar weer bewoond worden, dus er zullen aanvragen gedaan moeten worden bij de gemeente en het huisje moet leeg...wat er daarna mee moet gebeuren daar zijn we nog niet over uit, maar dat komt nog wel.

Ik heb een speciaal verzoek.

Ik wil liever geen goedbedoelde sterkte wensen of condoleances, juist omdat mijn band met hem niet zo geweldig was, zou dat helemaal niet terecht zijn.

Nu zou ik graag schrijven hoe anders het voelde toen mijn ouders en mijn schoonmoeder overleden, maar er zijn natuurlijk altijd verschillen in rouw en verwerking, dat heeft niet alleen met de leeftijd van degene die overleden is te maken.

Opa heeft ten volle geleefd, heeft het gouden huwelijksfeest met zijn vrouw nog mogen meemaken,kon genieten van het opgroeien van de kleinkinderen op hetzelfde erf, heeft heel veel van de wereld gezien,  is de laatste jaren met alle liefde en zorg omringt, en kon zelfs nog de geboorte van zijn achterkleinkind meemaken.

Het is goed zo....

 

groetjes, Franca.