boffen

Als je dit tegen komt in de kringloopwinkel!
Moet wel even een stukje vasthaken ( waarschuwing voor iedereen die haakt,zet de draadjes goed vast). Er zijn dus nog schatten te vinden!
En dit (kleedje onder het bananen-brood). Het brood bakte dochterlief vanmorgen voor me. Er lagen overrijpe bananen, en ik voelde me niet zo lekker. Dus... De schat!
Daar gaat ze, naar school. Ooit maakte ik me zo'n zorgen om haar. En er zal best nog wat komen. Maar op dit ogenblik...Ben ik alleen maar trots!
Fijne dag!

groetjes, Franca.

O ja, Jezebelle, de g-mail doet het even niet.
Sorry. Manlief kijkt er vanavond naar.
Morgen moet alles weer in orde zijn.

even kort ( omdat ik het niet laten kan).

Zo'n lekker weer: nog even buiten staan te strijken.
"Nieuwe blouses" voor onze mannen. Ze kunnen er weer tegen!
Het roosje bij de achterdeur.
Manlief en oudste kregen de lekkerse brownies ooit ( en wij mochten meesnoepen) voor hun sjouwkarwei van zaterdag. Heb helaas geen recept. En nog maar op het nippertje een foto.
Boek is uit. En het gaat naar...: Jezebelle!
Wil je me a.u.b. je adres doorgeven?
Op : keukenraam@gmail.com

groetjes, Franca.

oogsten

In letterlijke zin, zoals alle mooie dingen van de herfst.

Het beseffen dat je het goed hebt. Dat het je aan niks ontbreekt. Dat je daarvoor geen design-inrichting hoeft te hebben. Maar gewoon je eigen ( rommelige) huiskamer. Geen woonbeurs voor mij. Het is prima zoals het is.
De eethoek in herfst-sfeer. Waar je samen met neefjes en nichtjes, koffie hebt gedronken. Samen gaan we een leuke dag organiseren. Om elkaar eens op een gezelliger dag dan een uitvaart tegen te komen. Geluk, afgesproken op een verdrietige dag ( de uitvaart van Pa/opa). Opnieuw oogsten.
Buiten is het zonnig. En terwijl ik geniet met breiwerk ,boek, en een ( nog lekker ingepakt) nieuw tijdschrift, doet dochterlief een hand-wasje. Haar hardloop-spulletjes,die ze eigenlijk geen dag wil missen. Opnieuw geoogst. Begin deze zomer startte we met rennen. Inmiddels hobbel ik wat rond, dochterlief loopt! Mooi, goed en al een flink stuk. En ze vind het heerlijk! Weer een kind wat bewegen heerlijk vind, weer een mooie oogst binnen!
Terwijl ik deze week aan het werk was, en hier buiten zit te mijmeren, besef ik het maar al te goed. Dit is de tijd van oogsten! De investeringen gedaan in opvoeden, het zuinige leven, het harde werken. We moeten vooral niet vergeten om te genieten! Van de kinderen die nog even thuis wonen. En straks hun eigen gang gaan. We genieten zo van deze mooie jonge mensen om ons heen. Van de keuzes die ze maken, de mensen die ze zijn geworden. Hoe trots kan een mens toch zijn!
Dochterlief, genietend van de laatste zonnestralen ( wil je even je gezicht verstoppen, voor een foto op het blog?). Oudste heeft vandaag hard gewerkt samen met manlief . Thuis hebben ze het toestel van de schommel uitgegraven ( er zaten flinke blokken beton aan) . En voor mensen die zelf niet zo fit zijn, hebben ze een kast versjouwd. Jongste is aan het werk. Dochterlief hielp me met kleding en spullen zoeken voor jongste ( die deze week naar de Ardennen gaat met school). Oogsten!
Zaterdag. Manlief kookt. De eerst vijf jaar kookte ik apart voor hem, omdat hij maar een gerecht lustte. Nu kookt hij voor ons allemaal. Vaak simpel. Maar lekker. Wat hebben we samen veel geleerd . Over eten, koken en elkaar. Oogsttijd.

Iemand schreef het deze week als reactie op een blogje. Je mag toch genieten. Dat doe ik . Deze week ga ik ook weer eens wat meer tijd aan de lieve mensen om me heen besteden! Mensen buiten het gezin. Naar de expositie van mijn beste vriendin. Naar die oude tante die weer iemand in haar omgeving verloor. Weer eens ouderwets bellen of schrijven met die geweldige vriendin die te ver weg woont.
Ga ik ruimen in huis. De spullen die voor mij te veel zijn, waar zoveel anderen nog van kunnen genieten, gaan de deur uit. Even minder blogjes lezen, en er gewoon zijn!
Ik schreef er een blogje over , toen ik het tegenkwam in een gezin.
Ik ken het helaas van dichtbij. Een zo moeilijke materie. Ik zoek het niet op. Ook niet in boeken en films. De gelukkige huisvrouw, heb ik nooit uitgelezen. Wel aan begonnen, maar het was te dichtbij. De film zal ik niet kijken.

En dan koop ik twee boekjes in een witte-boeken winkel ( 2e voor de halve prijs, je kent dat wel). Ik lees de achterflappen, en verwacht lekker simpel roman-materiaal. Ik lees; en krijg kippenvel...Bam, ze hebben me. Het gaat toch over dat onderwerp! Ik zit in het boek, wil het weten, leg het toch weer even weg, lees weer een stukje. Het was te goed om niet te lezen. Koop je zomaar een romannetje ( denk je). Krijg je een heel mooi geschreven boek. Een aanrader!

Titel: Jouw naam in het zand. Van de Ierse schrijfster: Denise Deegan.

Veel om over te denken, veel om van te genieten.
Hard aan het werk om te ruimen, de foto's van vroeger van neefjes en nichtjes op te zoeken. Oogsten en genieten. Ik wens het jullie allemaal toe!

lieve groetjes, Franca.

uitgekomen wens

Soms komt een wens zomaar uit!
Ik moest even terugzoeken, maar op 22 juni 2010 staat het blogje,
waarin ik schreef over een vijf jaar oud tijdschrift. Met daarin een gezin met 13 kinderen. En dat ik zo graag zou horen ( en zien) hoe het nu met ze is.
En kijk: ruim een jaar later komt mijn wens uit!
Zomaar rondzappend ( niks op de tv), komt ik bij het BNN programma : "je zal het maar hebben",uit. Een blik op een stukje in het voorprogramma en vliegensvlug zet ik de dvd speler aan het opnemen. Yes! De familie Blokland op tv. En kijk eens hier. Dat heerlijk rustig lezende meisje, zit nog op dezelfde stoel als destijds in het tijdschrift te zien was. Geen trends hier.
Het lekker ondeugende jochie in dat ronde raam. Is het geen plaatje!
Die keuken, nog net zo simpel en basic en nog net zo mooi.
De strenge blik van moeder, naar dat giegelende jongetje tijdens het bidden. Ik zie mezelf terug ( foto's die onverwacht genomen zijn, bewijzen het).
Al die kindjes in die enorme badkuip.
Het rekje wat vader vast gemaakt heeft voor de veiligheid , tussen de keuken en een hoger gelegen kamertje (de opkamer). Duidelijk gemaakt van een oude box. Zoals de hekjes rond de trap ( te zien bij de zolder waar Arie, vader en opa biljarten) duidelijk oude deuren zijn.

Ik heb genoten!
Nee , ik weet niet of het verstandig is om 16 kinderen te hebben.
En ja misschien ziet het er mooier uit dan het in werkelijkheid is ( zomer, mooi weer, iedereen thuis, prachtig aan het water).
Maar ook, wat een mooie kinderen! Stuk voor stuk. Wat een rust ( ondanks het aantal). Zelfs de kledingstijl vind ik prachtig. Misschien omdat je wel mooie basic-stukken zoekt als je zoveel kinderen moet kleden.
En die inrichting! Om van te smullen, zo mooi! Zo echt en puur. Puur dat is de goede omschrijving. En eerlijk. Zo'n washok! Rauwe werkelijkheid.
Niks overbodigs in huis. Daar kan ik van leren. Vaak zoek je wat op wat je weer aan de gang zet, of op het goede spoor. Zoek je inspiratie. Deze moeder heeft daar vast geen tijd voor. 16 kinderen grootbrengen, ga er maar aan staan.
Dank je wel familie Blokland, voor dit prachtige kijkje in jullie leven!

Nou lijkt mijn pannetjes gedoe ineens heel kinderlijk. Maar hier geniet ik ook van. Dochterlief had tegen klasgenootjes verteld: gisteren hadden we cheesecake, vandaag een warm chocoladetaartje en morgen een soort koek als hoofdgerecht.
En schandalig genoeg, was het nog waar ook.
Dit is het warme chocoladetaartje ( toen het al wat afgekoeld was).
Moet ik er nog bijzeggen dat het echt heel lekker was?
En hier het recept voor ketelkoek. De hoeveelheid bleek groter dan mijn vorm, dus rommelde ik wat met een tweede vorm.
Dit was de mooiste.
En zo hebben we het gegeten. Met wat gesmolten roomboter en suiker.
Maar koek als hoofdgerecht kon deze moeder toch niet echt over haar hart krijgen. Ook al hoort het misschien zo. Ik wilde toch wat vitamientjes.
En dus kwamen de pannetjes nog een keer op tafel . Dit keer voor een hoofdgerecht: winterpannetje met spruitjes. Wat neerkwam op spruitjes met gerookte zalm en mosterdsaus. Behalve wat jongste betreft, voor herhaling vatbaar. Maar die houd dan ook echt niet van spruitjes.
Voor de duidelijkheid: we hebben eerst het pannetje gegeten en daarna de ketelkoek als toet(je).
Bij de familie Blokland waren de pannen van forser aard. Als je het zelf nog eens wil bekijken:http://sites.bnn.nl/page/jzhmz/archief/74121#gallery
Als je met kleine kinderen in de buurt gaat kijken: niet alle beelden zijn misschien geschikt. Wel die van de familie Blokland, maar niet van de andere stukken tussendoor. Ik ga aan de slag. De huiskamer een goede beurt geven. Om daarna nog een keertje te gaan kijken. Jongens wat bof ik!

groetjes, Franca.
ps. het is aflevering 2: onderdeel van een groep.

schuldig

Gek hoor, dat ik me soms zo schuldig kan voelen. Zoals bij de aankoop van deze pannetjes. Ik heb ze niet echt nodig. Kan prima zonder leven. Heb ze helemaal nieuw gekocht. Niet eens het goedmakertje ze zijn tweedehands.

Dan bedenk ik me dat we niks gedaan hebben om onze trouwdag te vieren. Geen etentje of grote bos bloemen. Sterker nog, ik werkte een eerste ( dus lange) dag , en manlief moest zelfs flink overwerken. Toen hij vertelde dat het eigenlijk nog wel zijn trouwdag was, verwachtte collega's dat hij thuis een boze vrouw zou aantreffen ( ze kennen ons duidelijk niet ,daar gaat een trouwdag niet om), en gaf een baas hem een doos Celebrations mee als goedmakertje. Maar dat terzijde. Ik heb ze dus "gewoon" gekocht.

En ik vind ze zo lief!
En zo aten we vandaag voor het eerst direct uit de pan.
Omdat ze nog even af moesten koelen zelfs voor de t.v.!
Cheesecake uit een pannetje!
Gekker moet het niet worden.
Hoewel! Alles is in huis voor een - Warm chocoladetaartje .
Oeps! Over schuldig gesproken.
groetjes, Franca.

van zomer naar herfst

Het fototoestel ( nou ja het kaartje) zit vol. En omdat ik niet zo handig ben in die dingen ( of het niet echt zoek) moet ik wachten tot manlief het in orde maakt. Niet veel foto's dus. Maar deze had ik nog.
Het rek waar uiteindelijk de klimop tegenaan moet gaan groeien, was deze zomer een mooie plaats voor deze bloemetjes.
Wat een heerlijk cadeau kreeg ik van Purperpolletje!
De bloei begon wat laat, maar sindsdien heb ik steeds vaasjes vol met lathyrus (of zoals wij zeggen: siererwtjes ) in huis.

En elke keer kwamen er nieuwe bloemetjes , zelden heb ik zo genoten van een zakje zaad. Nogmaals hartstikke bedankt Purperpolletje!
De foto maakte ik van wat ik dacht de laatste siererwtjes, inmiddels weet ik beter. De plant gaat gewoon nog even door. Genieten!

Hoe staat het hier?
Ik werkte drie dagen in eigen dorp. Gewoon lekker op de fiets . En nog wel bij echt hele leuke mensen. Hoe fijn kun je het treffen.
Helaas kwam daarna weer een dag wacht. En wacht ik inmiddels op een "onder voorbehoud" ( mag naar huis als de gynaecoloog en/of kinderarts toestemming geven).

Bij gebrek aan foto's maar een omschrijving .
In huis.
De huiskamer begint er "herfstig" uit te zien. Door mandjes met pompoenen en miniappeltjes, en door de grote emaille bakken waarin flink wat walnoten staan te drogen. Het zonnetje schijnt lekker binnen en door mijn verplichte thuisdagje gisteren ( de wacht) ziet alles er netjes en opgeruimd uit.
Op de grote tafel staat een oud groen koffiepotje met de laatste ingekorte roosjes van het boeket laatst. Ernaast een nieuwe groene kan van de kringloopwinkel. Ik ben er zo blij mee! Breiwerkje op het kleine tafeltje en een oud boekje ernaast.

Buiten?
Oudste en manlief hebben het stuk tuin klaar. Flink leeggemaakt ( het was de speeltuin van de kinderen vroeger) en omgespit. Opa heeft graszaad gezaaid. Mijn droom begint zachtjes werkelijkheid te worden! Dit is de plaats waar onze pipowagen komt te staan!

En verder?
Hoorden we gisteren dat een neefje papa gaat worden!
Wat een mooi bericht.
Ik weet nog hoe ik het nieuws van zijn geboorte kreeg. We zaten te eten ( in het opleidings-internaat waar ik leerde voor kraamverzorgster). De leiding was niet blij met een telefoontje tijdens het eten, maar bij hoge uitzondering mocht ik naar de telefoon. Dezelfde avond ben ik ( illegaal) gaan kijken. Ik kon echt niet wachten tot mijn vrije dag!

Het manneke bleek een moeilijke eter, en heel vaak ben ik hem s'avonds zijn flesje ( en vaak ook de laatste van de dag) gaan geven. Een lief manneke met een prachtige glimlach. En nu wordt deze ( inmiddels een meter negentig lange) kerel papa! Heerlijk nieuws!

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor de lieve felicitaties!
groetjes, Franca.

22 jaar nachten

22 jaar geleden zat ik in de huiskamer.
Helemaal gelukkig te zijn.
Het was de nacht na ons huwelijk, en ik vond dat manlief ook even moest kunnen slapen omdat we de volgende dag op huwelijksreis naar Jersey gingen.
Er stond alleen een oude opklaptafel en vier bistrostoeltjes, maar het was een paleisje voor mij. Geluk!

Een kleine twee jaar later stond ik s'nachts, in het kraambed, de keukenvloer te dweilen ( met dweilstok hoor) helemaal gelukkig met die twee prachtige mannen die boven lagen te slapen. Ik was te gelukkig om maar een oog dicht te doen.

Er kwamen vele nachten waarin ik slaperig een klein humpie voedde. Groot geluk!

Er was een nacht waarin we luisterde of de ziekenauto nou eindelijk kwam, terwijl we ons kleine dochtertje blauwer en blauwer zagen worden. De huisarts was er eerder, en het kwam goed met mijn dochter, maar in mijn hart was voor eeuwig een litteken gebrand.

Er waren nachten dat ik gewoon sliep als een blok.
Omdat er overdag drie heerlijke kinderen rond liepen die me flink bezig hielden. Omdat ik vond dat een huis spic en span moest zijn. Omdat ik altijd achter de jongste aanrende en kilometers per dag fietste met een kind voorop en twee in de fietskar.
Hoe gelukkig kan een mens zijn?

Er waren nachten dat ik waakte bij het sterfbed van mijn moeder.
Ik mocht haar hand vasthouden ( de liefste en zachtste handen van de wereld) en zachtjes bij haar zitten. We spraken uit wat we eerder niet uitspraken, en het was goed.

Ik ging weer onder contract werken, met de daarbij horende wachten.
Dus zoek ik soms s'nachts in het pikkedonker naar dat ene huis waar het licht nog brand. En mag dan soms aanwezig zijn bij het mooiste moment uit iemands leven.

Fijne en moeilijke dingen. Ik verwerk ze altijd in de nacht.
En altijd is daar mijn man. Direct aanwezig of in mijn gedachten. Met zijn woorden: het komt allemaal wel goed. Met : maak me maar wakker als je niet kunt slapen . Met ( midden in de nacht als ik voor een bevalling opgeroepen ben: zal ik je brengen ? Hij heeft het ook een keer gedaan, toen ik bijna geen auto durfde te rijden, en het adres zo ver weg was.
Die man van mij is geen droomprins, maar een gewone metaalbewerker. Een met een gouden hart en handen. Die toevallig ooit op mij verliefd is geworden.

Deze nacht lag ik te lezen ( slapen is niet mijn sterkste kant) toen manlief me slaperig een kus gaf en feliciteerde met ons 22 jarig huwelijk.
Ik keek naar hem terwijl hij zich omdraaide en weer lekker in slaap viel.
Ik ben een gelukkig mens!

groetjes, Franca.

soep, taart en pompoenen.

Foto? Vlug dan, ik ben al vier minuten te laat! Dank je wel dochterlief, voor de sjaalfoto.
Gezellig he poes, zoveel activiteit in de keuken. En zo zit je lekker eerste rang, jammer dat je die stukjes kip zo niet te pakken krijgt!

Die is voor de tandoorikippensoep.
Met recht een maaltijdsoep! En lekker!
Net als de chocoladehazelnoottaart zonder bloem met kaneelroom.
Uit het kookboek relax van Bill Granger. Op het nippertje aan een foto gedacht. Nog net een van het laatste stukje.
Pompoenmarkt in een prachtige tuin. Onverwacht prachtig weer, koffiedrinken met zelfgebakken taart, een lekkere wandeling over de dijk, rondneuzen in een oud kasteel, terug met een paardenwagen ( "ik heb mijn wagen vol geladen") . Zomaar een heerlijke dag.
Het kasteel, met daarin een bijna bekende kast( lijkt die niet op onze keukenkast).
En thuis de pompoenen, om nog eens terug te denken aan een fijne dag.
Koffie drinken op zondagochtend.
Met espressotaart deze keer. We maakte mooie foto's van opa en oma, maar die zijn voor eigen album.
Mijn nieuwe breiwerkje. De eerste rode sjaal is netter, maar deze is veel zachter. Ik twijfel nog een beetje, maar ga waarschijnlijk toch voor deze.
Comfort boven netheid, zou zomaar wat over mij kunnen zeggen.

groetjes, Franca.