soms duurt het even voor je het ziet...

Karel , op het randje van de bank. Dicht bij mij terwijl ik een blogje schrijf.

Hij kan zo gezellig zijn, binnen is hij dat altijd.

Maar een keer buiten komen denk ik zijn jagersinstincten boven, en kan hij je been zomaar ineens een tik geven.

Heeft iemand een idee wat dat is en wat we kunnen doen?

 

Al je ergens iets gezelligs neer zet, lijkt het of er ineens meer van hetzelfde op je pad komt..

En zo ontstaat dus een verzameling.

Het gaat nooit leeg of rustig worden bij jou, zei mijn beste vriendin.

En als iemand mij ( al meer dan 45 jaar) kent is zij het.

En ze heeft natuurlijk helemaal gelijk.

Hoe vaak ik ook opruim, er komt net zo vaak weer iets anders leuks op mijn pad.

Ik hing een wasje op en zag dat ik mij moest schamen!

Hoezo manlief heeft geen tijd?

Ik ben nu toch best wat dagen vrij?

We hadden al wat bloemen in bakken gedaan.

Maar verder was alles wild en vol onkruid, kortom een rommeltje.

De zorg voor opa word voorlopig niet minder.

Gisteravond heeft manlief zijn medicijnenlijstje precies opgeschreven en dubbel uitgeprint.

Eén voor de verzorging en één voor mijn man.

Medicatie zelf nemen was niet meer te doen, ondanks een pillendoosje met de dagen van de week, ging hij "winkelen"in andere dagen.

Nu zijn er twee kistjes die op slot kunnen en een lijst wie wat geeft.

Langzaam raakt opa meer van het padje.

Moeilijk voor hem omdat hij nog beseft wat er gebeurd.

Dat hij soms dingen ziet en zegt die niet kloppen.

We hopen dat hij nog bij ons kan blijven wonen, maar houden goed in de gaten ( samen met de verzorging) of het voor hem nog wel te doen is.

Hoewel ik regelmatig binnenloop, en zijn huisje poets, een paar boterhammen smeer en zorg dat hij wat warm eten neemt, is mijn man degene die de verzorging van opa op zich heeft genomen.

Hij kleed hem 's avonds uit, geeft medicatie en legt hem in bed, om vervolgens nog een paar keer te gaan kijken.

En rondom zorg, verzorging, huisarts, ziekenhuis en zo nog meer is er heel veel op zijn pad gekomen.

 

En dus ( sorry voor het lange verhaal), doe ik de tuin!

Gisteren de paden netjes gemaakt, veel onkruid weg ( lekker makkelijk nu het zo droog is) en vandaag ga ik de border in! 

Manlief heeft het druk,maar ik kan dit best.

 Het was te proberen, die goedkope bloemen uit de supermarkt.

Vorige keer is het gelukt, dit keer had ik pech.

Ze wilde niet open gaan.

En dan kunnen ze zo mooi zijn..die pioenrozen.

Als je niet van boeken, sentiment of nostalgie houd, sla dit stuk dan over!

Dit boek staat op de standaard, omdat ik het een mooi boek ( en mooie dvd ) vind.

En natuurlijk omdat ons huis ook een huis uit de jaren 40 is.

Het boekje over goede manieren ( zou zo op het witte kastje bij de verzameling kunnen) , had ik vroeger om goede manieren met mijn kinderen te bespreken.

Gebeurd dat nog?

Vast wel in de meeste gezinnen.

Kleine beer was niet alleen een voorleesboekje voor onze kinderen, maar is voor mij echt sentiment omdat  op de babykamer van de oudste destijds de grote poster die bij het boekje hoorde ingelijst een ereplaatsje had.

En tenslotte het "egelboekje"zoals ik het altijd noemde.

Waarin kinderen verteld word dat ze nee mogen zeggen.

Mijn lijf is mijn lijf!

En zo is het!

Ik leerde de kinderen destijds dat ze familie ( bijvoorbeeld opa's en oma's ) altijd netjes gedag moesten zeggen, maar als ze geen zin hadden om een kus te geven is dat prima, een hand is ook netjes.

Zo leerde ze meteen dat ze altijd een keus hadden.

Wat mij betreft was dit de grondregel.

En zo staat het dus op het boekenkastje.

Tot slot ging ik zondag met mijn beste vriendin naar een brocantemarkt.

Ik denk dat daar ook een stukje inspiratie vandaan kwam om de tuin in te gaan.

Wat een prachtige tuin hadden die mensen!

En wat hebben wij genoten van alle mooie dingen die te koop waren, van de fijne sfeer, van de lekkere koffie met appeltaart in de serre ( wat wij wel aan durfde ondanks de warmte en we daardoor heel rustig alleen daar zaten).

Ik kocht: een klein schaaltje en een klein kopje ( in rood/wit natuurlijk).

En een oud jampotje met bloemetjes.

Toch nog mooie bloemen op tafel!

En nu?

Nu ga ik ontbijten met mijn man en daarna boodschappen en bieb voor het te warm gaat worden.

En inmiddels kan ik niet wachten: dan weer de tuin in.

 

Groetjes, Franca.

 

 

een mens kan zo blij zijn

Als je drie dorpen verder bent, twee dagen voor je weer gaat starten.

Je een telefoontje krijgt of het uitkomt dat dochterlief met man en dochter over een uurtje komen lunchen.

Dan ga je snel worden, in de auto, langs de supermarkt, thuis sleep je de box uit de voorkamer de huiskamer in.

Tafel dekken, koffie en thee klaar zetten, en dan genieten!

Van dit nieuwe kleine gezinnetje wat het samen zo goed doet.

Van lieve ouders en een zo heerlijk ontspannen baby'tje.

 

 

Inmiddels staat zoals je ziet de box niet meer zomaar midden in de kamer zoals toen.

Waar hij een dag later nog stond toen er onverwacht bezoek langs kwam.

Normaal vind ik dat geen probleem, maar nu..

Mensen die nog nooit bij ons geweest waren, na een week waar ik alleen maar bezig was om mijn dochter en haar gezinnetje te helpen.

Ik had ook nog best wat boeken en tijdschriften gekregen , die ik nog wilde uitzoeken en sommige lezen.

De box midden in de kamer, kaartje en cadeautjes die we gekregen hadden voor de geboorte van onze kleindochter stonden overal.

Kortom: het was een bende!

De volgende dag was mijn startdag, en toen ik richting het kraamgezin ging, was de huiskamer keurig netjes, alle boeken en tijdschriften ( ik ben nogal van de stapels ), uitgezocht en weg.

Met het voornemen de huiskamer altijd zo te hebben dat ik me niet meer hoef te schamen voor onverwacht bezoek!

Kijk toch eens wat een bijzonder cadeau ik kreeg voor mijn verjaardag: een antiek babyflesje.

Zonder de speen, die is waarschijnlijk al lang vergaan, maar hoe bijzonder dat ze dit flesje wat vast al lang in de familie was aan mij wilde geven.

Ooit laat ik jullie nog wel eens mijn kleine vitrinekastje met oude kraamspulletjes zien, daar past dit perfect in.

Soms kan gewoon een kastje met spulletjes je zo blij maken.

Zes dagen werkte ik in een dorp niet ver hier vandaan, maar buiten mijn normale werkgebied.

Om de weg terug te vinden ( zonder zoals de eerste dag eerst door het hele dorp rond te toeren), zette ik de kringloopwinkel op het industrieterrein in mijn navigatie.

De laatste dag liep ik er ook even binnen en vond deze huisjes...

Op dit bord. 

Nodig? 

Nee. maar wel leuk.

 

Intussen zit er nog steeds maar in één deurtje van de kast glas.

Ik blijf twijfelen over glas of gaas...

 

 

Door veel hulp aan opa en de verbouwing, had/heeft manlief dit jaar niet veel tijd voor de tuin.

Gelukkig krijgen we toch nog wel wat bloemen, zoals deze roosjes, uit eigen tuin.

 

Deze mooierd staat bij de achterburen ( bij onze oudste zoon).

 

Ergens in de zes dagen viel een weekend, hoe heerlijk dat je na werkdagen van acht uur ( en wat meer omdat er nogal wat gaande was), zo aan tafel kunt , dank zij manlief.

Hoewel niet alles liep zoals ik graag zou zien, heb ik zoveel plezier en gezelligheid gehad van het kindje van ruim anderhalf wat ( omdat er nog geen plaats was op het dagverblijf in hun nieuwe woonplaats) de hele dag thuis was.

Wat een heerlijk mannetje! Hij "hielp" mij mee met de huishoudelijke karweitjes, ging mee buiten de was ophangen en noemde mij juffrouw, weer eens wat anders en zo lief uit zijn mondje. 

Het was zeker niet het makkelijkste gezin waar ik ooit werkte, maar deze kleine man maakte (samen met zijn baby broertje) heel veel goed.

 

 

Ook al is het niet chic, staat er onkruid en is het gras nou niet bepaald dat van een golfbaan, het blijft een heerlijk plekje waar ik vanmorgen nog samen met manlief aan de koffie zat.

En dan voelen we ons gelukkig en rijk.

 

Gisteren kreeg in voor de laatste dag nog een opstart.

Een super leuk gezinnetje waar het tweede kindje geboren was die dag.

Helaas "knorde/snurkte" de baby heel erg, zo erg dat ik de verloskundige vroeg om langs te komen .

Ze kwam , onderzocht de baby en had een telefonisch overleg met de kinderarts.

Uiteindelijk mocht de baby thuis blijven, maar het was wel erg stressvol voor de ouders.

Ik appte in de avond nog naar het gezinnetje en de volgende ochtend naar de collega die het gezin de rest van de week zou verzorgen.

Gelukkig was het tegen de ochtend een stuk beter, had hij ( na ruim 24 uur) ook geplast.

Zo kon ik loslaten, en kreeg ik een heerlijke , rustige verwendag als eerste vrije dag.

Een van de fijne dingen als je samen vrij bent ( manlief nam vrij om wat schot in de verbouwing te krijgen, hij was en is zo druk met de verzorging van opa , dat de verbouwing niet erg hard gaat), maar een fijn ding dus als je samen vrij bent is met dit weer lekker buiten koffie te kunnen drinken.

Als je dan het busje van de postbode ziet en weet dat daar een boek aan komt wat al lang op je verlanglijstje stond, maar wat je te duur vond.

Nu vond ik het op internet voor een gunstig prijsje tweedehands.

Een boek wat inspiratie geeft.

 

En recepten ( je moest eens weten hoeveel aardperen we dit jaar weer hebben).

Met leuke sfeerplaatjes uit haar huis.

https://binnenstebuiten.kro-ncrv.nl/wooninspiratie/video/cafe-amsterdam

Met deze link kun je ook even in huis huis rondkijken.

En hieronder haar Instagram:

https://www.instagram.com/p/CdfRk7uozki/?hl=en

 Waar je heel veel inspiratie vind.

Toen ik na de koffie naar binnen ging, zag ik een gemiste oproep op mijn telefoon.

Dochterlief vroeg of ik ( op de eerste dag dat haar man weer aan het werk was) , kwam lunchen.

Daar zeg ik geen nee tegen.

Morgen, dan ga ik poetsen, maar vandaag heb ik alleen maar genoten. 

Van koffie drinken met manlief die thuis was, van het goede bericht uit het gezinnetje,van het mooie boek, van dochterlief die nog steeds helemaal in de wolken is met haar dochtertje.

Roze wolken zijn onzin, het moest verboden worden dat mensen dat zeggen vond de kraamvrouw waar ik die zes dagen was.

Maar dochterlief zegt echt niet dat alles vanzelf gaat of alleen maar leuk is, maar ze geniet tot in haar tenen.

Prachtig om te zien.

Op de dag dat haar dochtertje drie weken oud was ( en daags voor haar man weer ging werken), ging ze helpen bij een jonge moeder die net een tweeling kreeg ( en haar oudste is anderhalf) .

Mijn schoonzoon kookte , samen deden ze de flesjes van de tweeling ( terwijl de moeder de oudste op bed legde).

Toen de man des huizes thuis kwam stond het eten op tafel en was alles op orde.

Gelukkig voed mijn dochter zelf en is onze kleindochter een rustig ontspannen meisje, maar toch.

Petje af voor dit jonge stel!

Tot slot, nog een verjaardagscadeautje wat ik kreeg.

Opa en oma met kleinkind.

Het gaat een ereplekje krijgen.

En hoewel we toen zeker al wisten dat het kleine meisje op komst was, had ik niet kunnen bedenken hoe gelukkig ze ons maakt!

 

Nu ga ik richting bank , een rustige avond met manlief ( en vrijdagavond chips).

Fijn weekend en doe rustig aan in de komende hittegolf.

Groetjes, Franca.