nee zeggen

Wie van jullie kan het?
Zomaar nee zeggen?
Als je voorzitter ( van ons zelfstandig team, verplicht door werkgever) , het duidelijk te veel wordt om baan, hulp aan dochters ( een zwanger van tweede kindje, een nog niet heel lang geleden bevallen van tweede kindje en heeft zeer ernstige bekkenklachten) en het voorzitterschap te combineren, het vraagt of iemand het tijdelijk van haar over kan nemen.
Dat voorzitterschap dus, ik zei ja.

Vrijwilliger worden bij de boekenmarkt, leuk, ik zocht nog een vrijwilligersbaantje, hou van boeken, ontmoet nieuwe mensen, ik zei ja.
Net als ik ga helpen als er iemand van de familie ziek is of iets gebroken heeft en tijdelijk haar eigen huishouding niet kan doen, natuurlijk zeg je dan ja.
Soms krijg je de deksel op je kop, dat maakte we rond de jaarwisseling mee.
We hielpen, en behalve veel geld en tijd, koste het ook veel spanning en stress.
Niet voor herhaling vatbaar.

Wat die taart met nee zeggen te doen heeft?
Tja, bij het klaarzetten van de boeken hebben ze de traditie dat een van de dames voor chocoladebollen zorgt bij de koffie ( zelfgebakken nog wel).
Ik hoorde dat vooraf en had me voorgenomen om ze af te slaan.
Ik ben niet zo dol op chocoladebollen, tenminste niet op een hele.
Ik neem wel eens een stukje van de chocoladebol van mijn man, of hooguit een halve, om me daarna vaak ineens niet helemaal lekker te voelen. Zo'n ding is een combinatie van veel vet en veel suiker, dat valt nu eenmaal niet altijd lekker.

Dan ben je daar, word geroepen voor de koffie en zwicht....ach die dame heeft zo haar best gedaan....ze heeft het al zo druk en heeft ook nog de tijd genomen om te bakken...ze zijn gelukkig niet zo groot...iedereen neemt er een, ik durf geen nee te zeggen... en daar ging ik.

Chocoladebol op.
De hele middag last , 's avond bewust iets lichts gegeten en toch...ik bleef me wat naarig voelen. Gelukkig was het de volgende dag helemaal over.
Waarom durf ik het toch niet gewoon nee zeggen?

Ik eet al weken minder suiker, met als gevolg dat zelfs een appeltje ineens heel zoet kan smaken.
Heel lekker!
Maar zo'n bol komt dan wel aan!

Gisteren de verjaardag van dochterlief.
Met een taart, een heerlijk uitziende H-ema taart .
Ik zei nee..
Waarop ( lijnende) a.s. schoonouders van dochterlief het commentaar gaven van: och die ene keer dat ... 24 wordt.....
Hun goed recht, maar waarom voel ik me dan toch schuldig?
Ik heb het later aan dochterlief verteld, van de slecht gevallen bol.

Waarom ik dit ( licht zeurende ik weet het) verhaal hier vertel?
Omdat ik zojuist een ( al wat ouder) stukje op you-tube zag:
https://www.youtube.com/watch?v=w7lN0j3ANr4

Ik had best een stukje taart mogen nemen, de a.s schoonouders hadden gelijk: het was tenslotte feest.
Maar dan een klein stukje, voor een speciale dag.
Ik hou van vieren, en ik hou van taart.
Maar met suiker ben ik inmiddels wat voorzichtiger.
Tenslotte hebben we gezien hoe veel zoet ( met name enorme bakken roomijs) , diabetes bij mijn schoonmoeder veroorzaakte.
En ook welke gevolgen dat had.
Ik heb het youtube filmpje toch maar naar alle drie onze kinderen gestuurd.
In de hoop dat ze er zelf hun lering uit trekken.

Dus soms moet ik leren nee te zeggen.
Mag ik opkomen voor mijn eigen overtuiging ( of ervaring), en soms zeg ik ja, omdat taart lekker is en omdat een nieuwe ervaring spannend is, maar ook heel leuk en leerzaam!
Dus door met de boekenmarkt ( volgende keer zonder chocoladebol), gaan voor het tijdelijke voorzitterschap ( ook al vind ik het super eng), en echt wel regelmatig een lekkere taart op het blog en in huis ( om in kleine stukjes van te genieten).

Geniet lekker, maar bewust!
groetjes, Franca.

gewoon wat gerommel in en om huis en tuin

Heel veel bijzonders heb ik niet te vertellen, maar omdat jullie het zo gezellig vinden, een klein verslagje van een simpele week thuis.
Het lukt nog net, koffie drinken op het bankje langs het huis ( waar ik 's ochtends al een zonnetje heb).

Manlief besloot om ook meteen het gras aan de andere kant van het huis om te spitten.
Dus koffie drinken hier zal niet lang meer gaan.
Mooie troost: hij gaat een stoepje leggen, zodat ik straks met droge voeten bij het bankje kan komen.
Lief!

Wat een fijne zonnige dagen hebben we gehad.
Zodat ik zomaar weer in het zonnetje kon gaan zitten eten.

Genietend van de bloemetjes.

En zelfs al een enkele vlinder.
Dat mooie weer zorgde er voor dat ik:
Een mooie fietstocht kon maken met een vriendin, en de was fijn buiten kon drogen.

Kennen jullie deze?
Die zat in de fruitschaal die ik van het gezinnetje kreeg.
Ik zal het snel gaan proeven.
Die grote hoeveelheid fruit ( we hadden zelf ook nogal wat gekocht), maakte dat ik deze week al twee keer een fruitsalade als toetje gaf.
Prima voor die mannen die alsmaar verkouden worden en geen zin hebben om zelf even fruit schoon te maken.

Peren daar zijn ze echter niet zo dol op. Zeker niet als ze al flink rijp beginnen te worden.
Maar om ze nou weg te gooien...

Tijd voor een perentaart.
Op internet gevonden:
https://www.keukenliefde.nl/peren-speculaastaart/
Met een paar aanpassingen had ik alles in huis.

Nog maar net op tijd een foto gemaakt.
Binnen een dag was de taart helemaal op, zo schijnen peren nog niet zo slecht te smaken.
Verrassend lekkere taart!

Prachtig voorjaarsweer, dat vraagt om ramen lappen aan de buitenkant.
Maar ja, door al het spitwerk is het onmogelijk op een trapje te gaan staan, ik zak zo weg.
Dan maar heerlijk ouderwets met de ragebol en een soeplepel.
Lekker met water gooien!

Al wat avonden aan het haken. Hoe zal ik het gaan doen?
Om en om, groen en blauw en welke kleur lintje?
Omhaken of toch niet?

Het groene lintje doet het toch niet echt.

Dit is al beter.

Deze week geboren: een prachtige ( acht pond zware) kleinzoon voor mijn beste vriendin.
Wat een gek idee, mijn vriendin al oma.

Daar moeten we iets voor maken.

Simpel maar leuk.

Het groene lintje gebruikt voor het inpakken.
Toch niet voor niks gehaakt.
Gisteren de hele dag op de boekenmarkt gestaan en maandag en vrijdag ook hard gewerkt om alles netjes voor elkaar te krijgen , boeken uitzoeken op thema, romans, thrillers enz enz en daarna alle boeken op tafels zetten.
Er is goed verkocht, we kunnen straks weer twee goede doelen steunen.
Bovendien hebben heel veel mensen de mooiste boeken kunnen kopen voor een prikje!
Maar ja, daardoor had ik geen tijd om het slingertje af te maken....dus extra vroeg opgestaan vanmorgen...iets van een uur of vijf....slingertje afgemaakt en bij vriendin in de brievenbus gestopt ( zeven kilometer verderop), hoe gek kun je zijn?
Vandaag komt haar dochter en kleinzoon uit het ziekenhuis, en dan hangt er fijn een lief naamslingertje voor het raam...

En verder: straks een mis voor oma (wegens haar verjaardag),dat is bij katholieken een soort traditie. Daarna nemen we opa mee naar dochters verjaardag.
Vierentwintig alweer!
De tijd vliegt.

Die leuke handwerkbeurs ( knit en knot ), gaat dus helaas niet lukken.
Misschien volgend jaar.

Voor nu: fijn weekend!

groetjes, Franca.

de zon schijnt weer

Het komt goed.
Lees ik zomaar een paar reacties dat mensen zich ongerust beginnen te maken.
Dat is niet de bedoeling.
Er was even niet veel te schrijven.
Drukke gezinnetjes die me geen energie overlieten voor de avond.
Avonden dat ik direct na het eten op de bank plofte en pas opstond als het tijd was om naar bed te gaan.
Een TOP en Pop met collega,s.
Hérindicering netjes gehaald en dan te horen krijgen dat je vijf ( vijf) e-learnings en bijbehorende toetsen krijgt.
Het voorzitterschap ( hopelijk eenmalig) overnemen van een collega, die er even helemaal doorheen zit.
Een super druk gezinnetje krijgen ( met op de laatste dag nog reden voor ongerustheid en contact met de ouders) en dan toch los laten...

Het ging me allemaal niet in de koude kleren zitten.
En om jullie dat nou allemaal mede te delen terwijl ik er nog midden in zat...

Of er ook nog iets positiefs was?
Jazeker!
Bij dat elke avond op de bank liggen , hoorde voorheen ook grote stukken chocola ( als troost en om me beter te voelen als ik zo moe ben).
Dat moest anders!
Ik had dan wel geen puf in wandelingen of sporten, minder snoepen kon ik best.

Dus verdiepte ik me echt in gezond eten met veel groente en fruit en liet de suiker ( zoveel mogelijk) weg.
Niet dat ik me direct super voelde daarna.
Integendeel, hoofdpijn en slapjes zijn kwam eerst.
Maar met af en toe een ministukje chocola en verder heel gezond blijven eten, kwam langzaam de energie terug.

Nog één keer ging het minder, een gezinnetje waar pa het nodig vond om elke ochtend tot half een in bed te blijven ( en mama deed ook vaak mee), ze na het badje van het prachtige baby'tje, een warme lunch op bed wilde om vervolgens weer te gaan slapen tot laat in de middag.
Waarbij het dan wel prettig was als er een warme maaltijd klaar stond voor ik de deur uit ging.
Ik twijfelde zo aan mezelf.
Probeerde alles ( zeker controles), netjes te doen tussen het slapen door, maar wat was het bikkelen.
Dat de borstvoeding totaal niet op gang kwam ( en echt er kwam ook nog een lactatiekundige langs, we hebben ons uiterste best gedaan) , hielp ook niet mee.

Toch waren de ouders aan het eind van de kraamtijd heel tevreden...
Was het baby'tje netjes terug op geboortegewicht ( met flesjes), en deed het verder prima.
Met de hulp van opa en oma komt het ook daar wel goed.
Loslaten Franca!
Dat heb ik gedaan, en in de vijf vrije dagen daarna heb ik de e-learnings gedaan.
Alle vijf in vier dagen klaar!
Zodat ik nog een "vrije" dag over had.
Steeds even leren, dan iets in huis doen, en op mijn laatste vrije dag de rest.

Aan dingen als handwerken , een fijne wandeling met vriendinnen , of even koffie drinken samen, kwam ik niet toe.
En nee, ook hier even geen postjes.
Tot het laatste gezinnetje..
Bij het telefoontje ( op de laatste vrije dag, voor de dag er na), was er nog niks bijzonders ( alleen hoorde ik dat pa een mooie baan in de gezondheidszorg had).
Eén keer daar vielen me een aantal dingen op.
Dat er geen koffie in huis was ( en ik zei nog geen probleem ik pak wel een zakje oploskoffie, dat heb ik altijd bij me, oeps).
Dat er gebeden werd voor de maaltijd, en dat er voor de kinderen speciale filmpjes opgezet werden.
Het gezinnetje bleek bij een christelijke stroming te horen die vaak als sekte gezien word.

Maar wat een lieve mensen!
Geen enkel ogenblik hebben ze geprobeerd om mij die richting in te krijgen.
Dat er een dienst van drie uur was op zondag, daar had ik geen last van.
Er waren wat ( voor mij) aparte dingen, maar ook daar had ik totaal geen last van.
Ik genoot!
Van de kraamvrouw die vijf dagen boven bleef en totaal voor de rust en haar baby'tje ging ( met als beloning een super goed lopende borstvoeding).
Van de kraamheer, die zijn vrije dagen gebruikte om er voor de oudste twee te zijn.
Van het gezinnetje in totaal, waar ze zo lief tegen elkaar waren, de oudste met liefde en vriendelijkheid opgevoed werden.
Dat de mensen om hen heen er voor zorgde dat er elke dag een maaltijd voor ze klaar stond.
Wat een fijn warm bad!

 Thuis ( ja jongens het is erg lang, maar het gaat over een maand, sorry), kwam er een berichtje wat al tijden in de lucht hing...dit keer bleek het echt.
Het bedrijf waar manlief werkte ging failliet...
Manlief is inmiddels toch ook boven de vijftig, hoe zou het verder gaan?
Blij dat ik nog werk, dat we een spaargeld hebben staan ( uitbetaling loon kan zes tot acht weken later komen), spannend allemaal...
Manlief moest intussen lopende projecten af maken, al kon er geen materiaal bijgekocht worden. Dit om te zorgen dat het financieel zo gunstig mogelijk zou zijn voor het bedrijf ( wetende dat er voorlopig geen salaris zou komen).

Bij mij kwam er langzaam weer wat energie.
Ik haakte een minislingertje ( en begon daarna aan een grotere om straks als kraamcadeautje te geven).
De avonden zijn al langer licht en samen met de weekenden pakken oudste en manlief de tuin flink aan.
Er is nog een gat waar de veranda stond, maar er komt weer een mooi gazonnetje ( alleen waar de mooie bloemetjes staan, daar moet het gazon nog even wachten, die mogen eerst mooi bloeien).
Er is zaad in huis om voor weer een prachtig bloemenveldje te maken.

De was kon voor de eerste keer weer buiten drogen.
Daar kan ik altijd zo blij van worden!
De eerste vrije dag, en zo'n zalig weer!
Ik moest tot 9.00 uur afwachten of ik de wacht in zou gaan ( en dus poetste ik alvast de huiskamer, en zat ik om 8.30 uur al tevreden aan de koffie), bleek ik vrij te hebben!

Na het fijne laatste gezinnetje lijkt de zon weer te gaan schijnen.
In het echt ( wat een zaligheid), en ook bij mij.
Daglichtlampen zijn fijn, maar er gaat niks boven de echte zon.
Een boterham eten in het zonnetje, met gezelschap van Poespoes en het boek wat ik aan de kraamvrouw uitleende ( wat ze helemaal uitgelezen heeft in die dagen), consuminderen met kinderen van Marieke.

Wat willen we nog meer hè Poespoes.
Nou even fietsen in dit heerlijke zonnetje misschien?
Op weg naar de bieb en even binnen lopen bij die kleine maar leuke kringloopwinkel in de stad.

 Daar dit lieve vestje vinden.

Ik weet het, het is belangrijk om nu even voorzichtig te doen met geld, maar voor een totaal van 12,50 heb ik een paar mooie cadeautjes en heel veel kaarten om te op te kunnen sturen gescoord.
De leuke boeken van de bieb laat ik een dezer dagen nog wel zien.

Terwijl ik bezig was om een gezonde lasagne te maken, belde manlief dat hij wat later zou komen...

Nou was het gerechtje een stuk bewerkelijker dan gedacht, dus dat kwam goed uit.

 Tegen de tijd dat de schaal op tafel kwam, liep manlief binnen...
Goed nieuws!
De sollicitatie is goed gegaan, ik heb het arbeidscontact getekend!
Och lieve mensen, wat een geluk!

Het was even bikkelen, de maand februari, maar het komt goed.
Elke ochtend brandde het kaarsje bij Maria, nog voor ik ging werken, en direct nadat ik thuis kwam.
Wat fijn zo'n lief steuntje in de rug, waar ik zoveel vertrouwen in heb.

Het lieve gezinnetje, de zon die weer schijnt, de e-learnings klaar ( elke toets die je niet haalde betekend een extra cursus, daar zat ik echt niet op te wachten), goed bericht voor manlief. Wat een fijne eerste vrije dag.

Deze keer heb ik maar liefst elf dagen vrij!
Drie gaan naar het vrijwilligerswerk bij de boekenmarkt, maar er blijft genoeg over voor huis en tuin, voor lieve vriendinnen en eindelijk, eindelijk weer lange wandelingen.
Ik ben een dankbaar mens!

Lieve groetjes, Franca.