thuis op je gemakje aanrommelen

Na alle feestvoorbereidingen, vergeten we de moestuin bijna.
Gelukkig groeit alles gewoon door ( helaas het onkruid ook).

Oudste heeft ook zonnebloemen gezaaid.
Inmiddels is het een scherm van bloemen geworden, die zelfs boven hem uit steken.

Opa moppert een beetje over het onkruid ( moeilijk te bedenken voor die man dat we ook nog werk buitenshuis en andere dingen te doen hebben),maar ik geniet ervan om zomaar even naar de moestuin te lopen en wat "knipsla" te knippen.
Wat rucola er bij en je hebt zo een lekkere salade.
Al moet ik de tomaten nog maar even kopen, die doen hier nog heel erg weinig.

We hopen straks wel op veel pompoenen.
En het ziet er nu naar uit dat dat mag lukken.

Verder maakte ik weer wat zeep.

Altijd weer fijn na de desinfecterende zeep in de gezinnetjes.
Daar gaan mijn handen gewoon stuk van.

Geniet ik elke dag van de lunch buiten.
Hier met ( uiteraard zelfgemaakte) eiersalade.

Moet Kareltje nog heel wat leren ( zoals niet van de planten eten).

Maakte ik het simpelste gerecht ooit ( je hoefde er niet eens een pan voor te hebben).

Nou ja, wel een blender.
Gooi alle ingrediënten in een blender...

 Maak ( met zo'n handig apparaatje, dus van alles nodig besef ik nu) spaghetti van wortel en courgette.

Dan kun je eigenlijk al eten.
Ik ben echter niet zo van het Rauw food, en besloot twee keer kokend water over de "spaghetti" te gieten, en de saus even op te warmen.
Zo gedaan en ik moet zeggen: het was echt heel lekker!
Hoewel ik nu zie dat ik eerst een foto had moeten maken voor ik de saus toevoegde.
Ik zie in het tijdschrift dat ze er ook een los pannetje/schaaltje saus bij hebben staan. een stuk fotogenieker!

Zoekplaatje.
Gevonden?
Onze Karel vind de stofzuiger maar een eng ding.
En kroop ( hoe krijgt hij het voor elkaar), op het allerkleinste kastje in huis, wat ook nog erg vol staat.

Toen ik de andere kant van de kamer ging doen heb ik hem ( na even geknuffeld te hebben), maar verhuisd naar de bank.
Waar hij met een bange blik zat te wachten tot die rot herrie voorbij was.
Arme Karel.
Gewone dingen zijn erg moeilijk voor hem, daaraan kun je merken dat hij niet in een huis is opgegroeid.
Strijken levert ( behalve een heel verbaasde blik naar de stoom),  gekke taferelen op.
Sta ik hem te vertellen dat het niet de bedoeling is om blouses van de strijkplank  te trekken.
Maar wat is het een leuk gezelschap die Karel!
Fijne week!
groetjes, Franca.

leven, leren en dankbaar zijn..

En dan ben je zomaar een week verder...

Ik zag er erg tegenop om weer aan het werk te gaan.
Pas op de startdag had ik er weer echt zin in.
Misschien omdat het zo druk geweest is, deze vakantie.
Omdat ik er nog niet aan toe was om weer volop aan de slag te gaan.

Toch was dat wat er meteen gebeurde.
Eerst kreeg ik één gezinnetje door, en terwijl ik daar probeerde orde op zaken te krijgen, belde ze het volgende gezinnetje door.
En zo werkte ik deze laatste acht dagen:
Start in gezin één, twee uur werken, dan reizen naar gezinnetje twee, drie uur werken, om vervolgens terug te gaan naar gezin één en nog een uurtje te werken.

Na een paar dagen besloot het gezinnetje waar ik twee keer kwam ( eerste dagen en borstvoeding), om meer uren af te nemen.
Nu startte ik in het andere gezinnetje ( drie uur achter elkaar), reisde dan naar het volgende gezin, en werkte daar vijf uur.

Hoe grappig was het dat ik nu in een Hongaars gezin terecht kwam ( terwijl dochterlief in Hongarije op vakantie is), de kraamvrouw gaf nog een leuke tip ( waarna bleek dat dochterlief en haar man, juist die dag precies daar waren...of toeval bestaat..).

Het was hard werken.
Twee gezinnetjes, bij beide liep de borstvoeding niet vanzelf.
Kolven, spuitjes, fingerfeeding, veel tijd, veel geduld, veel krom staan om te helpen aanleggen.
Maar wat een lieve mensen!
Wat mocht ik mooie verhalen aanhoren, en wat een hartelijkheid en gastvrijheid mocht ik ervaren!
Zo kreeg ik na een paar dagen ( van de alleen Hongaars sprekende oma die over was om haar dochter te helpen), een lekkere reep om op te eten onderweg naar het andere gezin.
En toen ik ( met handen en voeten) probeerde te vragen wat ze aan het koken was, gaf ze me een zakje Hongaars paprikapoeder mee.





http://ugotuj.to/ugotuj/171093148/sernik+krolewski/p/
Ik spreek geen Pools, maar zo zag de taart er ongeveer uit:

En in het andere ( Poolse) gezin, kochten ze een Poolse kwarkcake , speciaal voor mij.
Kreeg ik twee keer een ( enorm) stuk taart bij de koffie.
Lekker maar enorm machtig, daar gaan mijn goede voornemens!
Maar zeg maar eens nee tegen zoveel hartelijkheid.
De cake heet : Sernik, maar daar zijn enorm veel varianten van.
Als je googelt  op : Poolse kwarkcake, zie je wat ik bedoel.
Die ik kreeg was met chocola aan beide zijde, en zonder fruit in de vulling.

En nu moet ik loslaten en van thuis genieten.
Het loslaten gaat best goed, zeker omdat ik weet dat gisteren er in het ene gezin al de dame van de G.G.D. ( J.G.Z. verpleegkundige  van het consultatie bureau) langs kwam, en in het andere gezin komt vandaag de verloskundige nog een keertje extra langs.
Geen gebarentaal of uren Engels praten meer.
Geen super mooie ( die bos rode haren geweldig) babytjes om te badderen en verzorgen.
Geen gesprekken en mooie verhalen over oma,s ( waar een kraamvrouw opgroeide) , of wel erg bijzondere jeugd ( eerste tatoeage op 12e).
Of zien hoe de gynaecoloog haar uiterste best gedaan had ( en helemaal geslaagd was), om de tatoeage waar ze dwars doorheen moest voor de sectio, zo prachtig te herstellen.

Wat heb ik weer veel geleerd!
Over tevreden zijn.
Een piepkleine benedenwoning met maar een minislaapkamer, en toch plaats voor oma en een 45 kilo , kwijlende, ( maar hele lieve) hond.
Of een klein flatje, waar in ieder geval nog een balkonnetje was, met constante drukte van een grote bouw en een winkelcentrum aan de overkant ( wat een ellende daar een parkeerplekje vinden), en wat aardig dat de kraamheer me in de stromende regen even naar mijn auto bracht , die bijna een kilometer verder stond!
En dan sta ik vanmorgen buiten ( nog op blote voeten), en realiseer me hoeveel geluk ik heb ( en had).
Met ruimte en groen, dat ik mijn moeder op maar tien kilometer afstand had, toen de kinderen zo klein waren, en dat ik de jeugd had die ik had , is het nog te volgen?

 Terwijl ik foto's maakte van de chocolade en de bloemen die ik kreeg, appt mijn dochter.
Opnieuw groot geluk!
Het gaat goed met ze, na de lange rally en in dat verre land.
Ik hoop ze binnen een week weer in mijn armen te kunnen sluiten!

Ik zoek een recept voor vanavond ( vandaag weer alle tijd om te koken).
En maak een boodschappen lijstje.
Straks gewoon even op de koffie bij mijn nichtje ( die het boeket voor op de bruidsauto maakte, de avond voor ze op vakantie ging), lekker bijkletsen.
Boffen, om mijn familie zomaar bij de hand te hebben!

En zo dadelijk nog heel even mijn boek in duiken.
Elke dag reed ik langs een kringloopwinkel, maar de dagen waren te lang, en ik te moe of de winkel dicht.
Gisteren greep ik mijn kans en vond dit boek.
Zo eentje wat je af en toe heel even weg legt omdat je het zo zonde vind om meteen te verorberen...maar het lonkt zo.
Soms...realiseer je je weer eens heel goed hoe je boft!

lieve groetjes, Franca.

nog één keertje

Nog één keertje over de bruiloft, dan hou ik er over op.

Bij de voorbereidingen hoorde ook het in orde maken van de bruidskamer.
Niet in de zin van een slaapkamer, maar wel de kamer waar dochterlief omgetoverd werd in de stralende bruid die ze was.

Met een tafeltje, een spiegel ( die later te laag bleek, zodat er een schoenendoos onder gezet is), en een makkelijke stoel.

Met natuurlijk een paar mooie bosjes bloemen uit eigen tuin.

Ze heeft er samen met de kapster, haar beste vriendin en later ook haar tweede getuige, een hele gezellige ochtend ( ruim twee uur kan zoiets duren), gehad.

 Dat de vensterbanken best leeg waren, bleek heel handig te zin.

Behalve de taartschep van mijn moeder, leende ze ook het parelsnoer wat ik ook op mijn trouwdag droeg.
Ik kan zo genieten van dat soort dingen!
Bovendien ben ik natuurlijk super trots dat ze haar trouwjurk(ken) helemaal zelf gemaakt heeft!

Voor bij de voordeur kochten we een grote hanging basket.
Nou staat er direct naast de deur ook een grote hortensia.
Maar juist dit jaar zaten er nauwelijks bloemen aan ( door het vreemde weer dit voorjaar).
En we wilde natuurlijk graag dat het er leuk uit zou zien voor de foto's , als dochterlief de deur voor haar ( toen a.s.) man open deed.
En nu hebben we er elke dag nog plezier van.
Soms moet je jezelf dus gewoon verwennen en en dan ook lekker van genieten!

 Nog even terug komen op de week voor de bruiloft.
Dochterlief gaf duidelijk aan dat ze geen speeches wilde, geen gekke stukjes of liedjes.
En toch wilde ik als moeder graag iets doen aan deze speciale dag.
Haar laten weten wat voor geweldige dochter ze is, hoe ongelooflijk ik genoten heb om kinderen te mogen krijgen en ze op te zien groeien.
En dat dit nu het begin is van iets nieuws: hun gehuwde leven samen.

Nou vond ik ( dat krijg je als je die dagen zo aan het ruimen bent), een stapeltje foto's van dochterlief, die ze ooit voor een project gebruikt had.
Ik bekeek ze en besloot ze aan te vullen met meerdere foto's, zodat ik ruwweg met de foto's haar jeugd kon doorlopen.
Een aantal ingescand uit fotoalbums en zo kreeg ik een mooie collectie ( even af laten drukken bij de fotograaf natuurlijk).
In de stad op zoek naar een mooi doosje , vond ik een grazen doos ( waarvan ik wist dat dochterlief die erg mooi vond), met een bijbehorend fotolijstje ( waar aan beide zijde een foto in kon).
Twee foto's in het lijstje, de rest in de plastic hoesjes ( die ik eerst op de receptie wilde gebruiken, maar dochter wilde alleen super simpele versiering). Zo kan ze zelf steeds een foto neer zetten die ze leuk vind.

En nu?
Een mooi en eenvoudig notitieboekje.
Nou ben ik altijd wel van het opschrijven geweest.
Zo kon ik een bladzijde uit mijn dagboek overschrijven, van de dag met een test bevestigd kreeg dat ik zwanger was van haar, en hoe blij ik daar mee was.
Een bladzijde waar ik haar ( mooie en vlotte) geboorte omschreef en hoe blij en gelukkig ze ons allemaal maakte.
Een bladzijde over haar als baby, als drie jarig meisje en ook over hoe trots ik op alle drie de kinderen was toen ze uit bleken te groeien tot zulke fijne mensen.
Nog een bladzijde uit mijn dagboek ( sommige waren ook uit haar babyboek), waarin ik schreef hoe blij ik met manlief ben, en hoe ik hoopte dat ook zij het ook ooit zo goed zou treffen!
Tot slot natuurlijk ook nog een paar dingen over de ontmoeting met haar vriend ( nu man), en het recept van het gerecht wat we aten de eerste keer dat hij mee at.
En natuurlijk zeker ook hoe blij we met hem zijn en hoe hij inmiddels bij ons gezin is gaan horen.
Er is een klein deel van het boekje beschreven, de rest ( heb ik op de laatste bladzijde omschreven) is aan hen, om voortaan zelf in te vullen en er iets moois van te maken...
Alles bij elkaar in het glazen doosje en een mooie cadeauverpakking er om heen.

Hoe lief is het dan, dat ze op het eind van de  trouwdag (op het punt om op huwelijksreis te gaan), nog in trouwjurk en pak, even ons cadeautje ( er zat natuurlijk ook nog een" echt" cadeau bij ) uitpakken en ons nog even bellen om te bedanken!
Ze te horen vertellen hoe ze van de dag genoten hebben, en hoe fijn ze het gehad hadden, en hoe lief het cadeau vonden.
Misschien is dat ogenblik ( hoe mooi de dag verder ook was), nog wel het liefste van de hele dag.
Al moet ik toch ook nog even het stukje wat schoonzoon inleverde bij de pastoor noemen.
 Hoe bijzonder overigens dat ze een pastoor troffen die vroeger van huis uit protestant was, dat maakte veel dingen veel makkelijker, en hij heeft er een prachtige dienst van gemaakt!
Maar dat stukje van schoonzoon was zo mooi omschreven, dat zou dochterlief zo in kunnen lijsten ( om nog heel vaak met veel liefde terug te kunnen lezen).
Het geschreven woord, dat is zo gek nog niet!

Lieve groetjes, Franca.

geschreven woord

De brief die ik tegenkwam naar aanleiding van de taartschep, die dochterlief graag voor haar bruidstaart wilde gebruiken.
Omdat we die er altijd bij hebben op mooie gelegenheden.

Zo oud, en zo mooi om te lezen.

Bladzijde uit dochters poeziealbum.
Lang niet zo oud, toch al weer mooi om te lezen.

Dochter wilde geen poespas op haar trouwdag.
Dus zeker geen gekke liedjes, stukjes ( zoals gebruikelijk in Brabant), maar ook geen speech.
Volgende keer vertel ik hoe ik haar toch wat mooie woorden mee mocht geven .
Nu snel naar het werk ( twee gezinnetjes, twee talen, druk maar leuk).

Groetjes, Franca.

een heel karwei en nagenieten

Het is een heel karwei zo'n bruiloft.
Zeker als je veel zelf organiseert.
Wat hadden ze geluk met het weer!
Zeker na die regendag deze week besefte ik maar al te goed dat het dan een hele andere dag geworden was.
Langzaam komt alles weer op zijn plaats, worden geleende spullen teruggebracht, is alles op het terrein weer opgeruimd, is de was gedaan en hun kamer weer schoon.

Gisteren kwamen ze heel even thuis ( aten we buiten met taart als toetje), morgen even bij haar man zijn ouders langs en dan vertrekken ze weer voor twee weken.
Groot gelijk!
Maar wat zal ik ze missen.
En de foto?
Ontbijtje en intussen nagenieten ( met het mapje foto's samengesteld van wat mensen ons toestuurde via app).
Heerlijk!

groetjes, Franca.

wat een heerlijke dag

Een paar weken geleden ( zie gordijnen), maakte ik deze foto...

Ik gun jullie alvast...een tipje van de sluier.

Dan begrijpen jullie wie dit wilde lenen...

Waarom haar oude kamer opgeknapt werd...( en de tuin netjes gemaakt, en de voordeur aan de binnenkant opnieuw geschilderd en en...

Waarom poppenhuisgeknutsel en breien even niet lukte...

Er een kapper aan huis kwam die zorgde voor een lief kapsel en prachtige make-up.

Maar liefst twee trouwjurken hingen er klaar.
Een voor overdag en een voor de avond.
Lang en kort ( handig als je zelf je trouwjurk(ken) kunt maken!

Haar beste vriendin hielp haar in haar jurk en schoenen..

En daar stond mijn dochter (onze dochter), ineens als prachtige bruid.
Gisteren trouwde onze dochter!
Heeft ze samen met haar man een heerlijke dag beleefd.
Was het net zo eenvoudig als ze graag wilde.
Trouwde het mooie stel in een muziekkiosk ( waarvan ze al droomde als kind).
Kon dat omdat die kiosk op het terrein staat waar ze wonen!
En natuurlijk omdat het heerlijk weer was ( zodat de binnen locatie die voor de zekerheid toch maar achter de hand gehouden was, nooit gebruikt hoefde te worden).
Was er buiten ( op een ander stuk van het terrein ) een stuk park prachtig ( maar eenvoudig) versierd, waar we van de lunch, de bruidstaart en 's avonds van een leuk feestje genoten.
Maar was er eerder een echt hele mooie eucumenische kerkdienst, waar haar a.s zwager het orgel bespeelde ( en haar a.s schoonvader het even overnam toen eerstgenoemde trompet ging spelen).
Waar haar a.s schoonvader en a.s. schoonzus samen het Ave Maria zongen.
Haar ( ik stop met het a.s) kleine neefje zo lief het kussentje met de ringen kwam brengen.
Was er volop ruimte voor kennismakingen met wederzijdse familie, veel rust, veel ontspanning en heel veel plezier.
Traden een aantal medebewoners tijdens de koffie met taart op met ontroerende muziek ( heb ik niet eens verteld dat een van hen bij de kiosk piano speelde bij het burgerlijk huwelijk).
Zaten we later ( alweer helemaal volgens dochters dromen vroeger) aan een lange tafel buiten te eten.

Genoten we van de dans van dochterlief en schoonzoon ( dochter inmiddels in haar korte jurk), en kletste we bij met mensen die we lang niet gezien hadden.
Moesten we toch een keer naar huis, al had opa het nog prima naar zijn zin, zo,n lange dag voor een 87 jarige, wat heeft die man genoten!
Kletste we samen nog even na voor we gingen slapen.
Om vervolgens van de telefoon weer wakker te schrikken.
Papa en mama dank je wel voor jullie lieve cadeau, we wilde het toch even zeggen...
We hebben het zo fijn gehad, het had niet mooier kunnen zijn!
Welterusten!
Wat een heerlijke dag!

lieve groetjes, Franca.

van kleintjes die groot worden , sentiment en mooie woorden

Je vergeet het gewoon.
Hoe snel kleintjes groot kunnen worden.
Ongelooflijk!

Die kleine Karel is volgens mij al eens zo groot als toen we hem vonden.
Nieuwsgierig als een grote, zeker als er iets leuks gaande is ( zoals een spiegel die klaar ligt om geverfd te worden).

We hebben vakantie ,manlief en ik.
Maar o.a. wegens Karel blijven we thuis deze weken.
Voordeel is dat het huis en tuin er : ineens" heel netjes bij liggen.

Dat er wat dingen gebeuren die anders blijven liggen.

Zo hangen er in de voormalige kamer van dochterlief ( door mij tot ieders verwarring voorkamer genoemd, maar die hebben we al een), nieuwe gordijnen.
Niet zoals ik in mijn hoofd had, oud roze, maar een wat bravere kleur.
Omdat we hierna eigenlijk geen andere meer willen kopen, en dit kan voor van alles.
Zo zal de kamer komende tijd wel voor poppenhuis geknutsel dienen, en wie weet later ( omdat deze op de begane grond is) , wel als onze slaapkamer.
Nu nog bedenken hoe we deze ruimte gaan noemen, iemand suggesties?

Hij begint het door te krijgen, maar soms schiet hij toch ineens al zijn bakje in, voor het voer er in zit.
Gevolg: een plak koppie, wat dan toch maar even gewassen moet worden.
Gelukkig schijnt Karel dat niet zo erg te vinden.

 Vanuit mijn stoel.
Deze dagen ben ik wat op de sentimentele toer.
Ik droom, kijk in oude albums en schrijf in een boekje.
Laat foto's afdrukken en bedenk hoe ik stiekem toch iets kan doen, wat ik graag zou willen doen...ook al is me uitdrukkelijk te kennen gegeven dat....
Nog even en ik kan jullie laten weten hoe en wat!

Of ze het mocht lenen?
Natuurlijk!
Hoe leuk dat de taartschep die mijn moeder in 1955 kreeg zo geliefd is .
Niet eens omdat het zo'n hele mooie is, maar wegens het verhaal en de woorden onder op het doosje.

We moeten het wat vaker doen in deze snelle tijd.
De moeite nemen om onze waardering uit te spreken, of zelfs even op papier te zetten.
Je doet zo gauw een appje , maar op deze manier maakt het nu nog indruk.
De taartschep was een Sinterklaas cadeautje uit 1955.
Van een jaar later (1956) heb ik nog een lieve brief, gestuurd naar aanleiding van het Sinterklaascadeautje wat mijn moeder en haar zussen gemaakt hadden voor deze dame( geen idee wat dat geweest is), en meteen de waardering voor het werk van mijn moeder.
Die moest toen stoppen, omdat ze ging trouwen ( dat ging nog zo in die tijd).
Mooie woorden, gelukkig nog terug te lezen op papier.

Ik ga bloemen plukken.

Met een lange broek en flinke laarzen aan.

Niet alleen wegens de brandnetels ( er staat werkelijk meer onkruid als bloemen dit jaar) , maar ook omdat het gisteravond zo geregend heeft.

Zo tussen de bloemen ben je dan meteen drijfnat.

Nog een drukke dag vandaag, maar het komt allemaal wel goed.

Over een paar dagen zal ik de genoemde brief en boeket bloemen wel laten zien.

Nu: aan de slag!

Fijn weekend!

groetjes, Franca.