Tja , hoe zal ik het zeggen...
Het is niet dat ik niet wil schrijven, of dat er niks gebeurde, het is meer: is het interessant genoeg voor op een blog?
Dat de kamer op zijn kop ging na Kerst.
Dat de vloer toen ook geboend is.
Dat ik ( dagenlang) bezig was mijn boekenkast op te ruimen, en nu er de hele dag met plezier naar kan kijken.
Dat ik de boeken aan iemand gaf waarvan ik wist dat ze er blij mee zou zijn ( en toen als bedankje een kookboek kreeg, en dat echt niet leuk vond).
Dat ik zelf stilletjes genoot van een schoon en opgeruimd huis.
Daardoor een collega die het even moeilijk heeft uit kon nodigen voor een lunch ( na dat ze een moeilijk gesprek had). Om de dag er na spontaan mijn lieve nichtjes en neef ( met een kleinzoontje van bijna vier maanden) uit te nodigen voor de lunch.
We waren bezig het huis van mijn tante leeg te maken.
De tante die erg in de war is, nu naar een verpleeghuis is verhuisd.
Wat moeilijk om nu haar spulletje op te ruimen, terwijl ze nog leeft , maar niet in staat is om zelf beslissingen er over te nemen.
Wat een respect heb ik voor mijn twee nichtjes en mijn neef, dat we samen ( met mijn dochter die voor het kleine ventje zorgde, omdat het de oppasdag was van zijn oma) zonder een onvertogen woord, de klus klaarde. Met alle respect voor mijn tante, die al zoveel opgeruimd had ( toen ze nog helder was) dat we geen al te persoonlijke dingen tegen kwamen, en er zelfs een zolder was met alleen kerstspulllen.
Daar kan ik nog veel van leren!
Lunch bij ons ( na de vraag van mijn neef of we misschien maar friet moesten halen).Wat fijn om dan te kunnen zeggen : " nee joh , we gaan naar ons thuis, zijn we ook even uit de rotzooi en de sfeer".
Je voelt je echt niet altijd goed als je "snuffelt" in andermans spullen en die weg moet doen.
Bij ons was het fijn, schoon en opgeruimd.
Was er nog genoeg in huis de de lunch de dag eerder, " hebben jullie altijd twee soorten broodjes in huis"?
Nee dus, naar nu wel.
Wat je tegenkomt als je aan het ruimen bent?
Heel veel foto's van onze kinderen, verbaasd was ik er over en ook blij.
Onze kinderen kwamen vaak bij mijn tante ( ongehuwd en zonder kinderen), mijn tante vond dat altijd heel gezellig.
Door de foto's ( in zowat elke kamer van het huis) besefte ik pas goed hoe zeer ze van onze kinderen genoten heeft.
Ik heb ze allemaal mee genomen. Geen probleem dat ( nadat de spullen die ze in haar testament al benoemd had) iedereen uit mocht zoeken wat ze graag wilde of goed konden gebruiken , maar de foto's van mijn kinderen komen niet in een kringloopwinkel terecht!
Het roodborstje is terug!
Ik kan daar zo van genieten.
Niks bijzonders gewoon uit mijn keukenraam staren en ontspannen.
In diezelfde keuken maakte dochterlief een taart voor onze jongste ( terwijl ik lezend er bij zat te wachten op een oproep van een gezinnetje).
De oproep kwam: weer een heel erg fijn gezin.
Een tijd lang dacht ik dat " de mensen" zo veranderd waren. Inmiddels heb ik gelukkig al weer heel wat lieve mensen leren kennen. Heel verschillend denkend over baby's en opvoeding, hele verschillende mensen ook. Maar tenminste even geen " piepers" ( en nou weet ik al bijna zeker dat ik commentaar ga krijgen), die "zeuren" over weinig slaap.
Van de wat alternatieve attatchment parenting mensen, tot de super op schema willen leven stadsmensen, ze waren allemaal zo lief voor hun kindje, in het laatste gezinnetje sliep de jonge moeder nachtenlang met de baby op haar borst ( dan is ze stil en ik slaap overdag wel bij). Zo'n lief groot en klein geluk! Ik ben zo blij dat ik me vergist heb, er zijn nog heel veel lieve kraamgezinnetjes, ook zonder grote problemen!
Heb ik de pompoen voorraad weer flink verkleind.Met pompoen goulash ( niet mooi op de foto, maar heel erg lekker), pittige risotto met pompoen ( beide uit : de vegetarische studenten kookgids, een echte aanrader), en de pompoen lasagne uit : "De moestuin van Mme Zsazsa" , ( lang leve de bieb).
Het opruimen van de kerstboom was de start van mijn geruim, dit boekje zorgde voor het vervolg ( gevonden in de Action of al places).
Lentekriebels, nou niet een titel waar je al te veel van verwacht!
Laat ik het nou met ontzettend veel plezier ( opnieuw ) gelezen hebben.
Dat er een dame heel erg veel gaat opruimen in huis ( en uiteindelijk ook haar man, maar dat is zeker niet mijn bedoeling) is echt helemaal toevallig.
Dat je net zo'n boek tegenkomt als je zelf zo in het opruimen zit!
Het opruimen van mijn bureautje kostte het meeste kruim.
Je komt zoveel emotionele dingen tegen!
Een brief van mijn beste vriendin met een mooi gedicht , gekregen toen mijn moeder net gestorven was, een kaart van mijn neef ( tussen ons trouwboekje gevonden, wat aangeeft hoe belangrijk die voor me is) waar hij mij een hart onder de riem steekt, terwijl hij het zelf zo moeilijk had, briefjes van dochterlief, die ze vaak op ons bed legde als ze het moeilijk vond dingen direct te zeggen.
Ontroerend!
Waarna ik weer kaartjes stuurde aan een aantal mensen.
Om te vertellen dat ik ze dankbaar ben en heel veel van ze hou.
Want weet je.....
Tenslotte is dat waar het allemaal om gaat!
Liefde!
lieve groetjes,
Franca.
