er iets ( leuks) van maken.....

Niets meer aan doen heet dat boek.
Nou, ik wilde wel het een en ander doen deze week.
Helaas bleek het virusje wat de oudste kindjes in het gezin te pakken had, mij ook nog even mee te nemen.
Gevolg: ziekig, keelpijn en een algemeen gevoel van malaise , neem daarbij de januari en februari sowieso al niet mijn fijnste maanden zijn, dus ik moest wat doen.

Koekjes bakken?
Nou het was leuk om te doen en leek een mooi recept ( maar drie ingrediënten) maar uiteindelijk belanden ze ( een paar tegelijk) buiten voor de vogeltjes.

Koken kan dan ook een hele toer zijn, dit: " van de bakplaat "recept was de uitkomst.
Alles toch al in huis en weinig moeite om te maken.

Twee gekookte eitjes en diepvriesgroente er bij en klaar was ik.
En dan?

Ik besloot ( net als Karel hier) om de stoute schoenen aan te trekken.
Een telefoontje naar het kraamcentrum dat het even niet zo wilde...of ik wat langer vrij kon zijn ( geen ziektewet, mijn eigen vrije dagen).
Twee dagen kreeg ik, en  ze gaven me precies wat ik nodig had: wat ruimte.

Van de bieb had ik dit boek geleend: Duur huis nooit thuis.
Wat verteld over wat je allemaal niet hoeft te kopen en hoe je daardoor goed kunt sparen.
En toch...ik zat al dagen binnen en "moest"er even uit.
Schop onder mijn ....om te zorgen dat ik niet in hetzelfde kringetje blijf rond zeuren.

Ik ging naar de stad.
Parkeerde wel een stuk buiten de stad, waar vroeger een school was geweest ( gebouw en parkeerplaats zijn er nog, maar nu woont men er antikraak).
Dat zorgde er meteen voor dat ik een kilometer moest lopen om in de stad te komen, prima gezien ik de laatste dagen alleen binnen gehangen had, weer een schop onder mijn...
Ik bedacht :waar kan ik nou echt van genieten?
Dit was een van die dingen: een theedoek met bijpassende handdoek voor in de keuken.
Gek? Vast, maar ik geniet er echt van.

 Natuurlijk liep ik ook de witte boekenmarkt in, om daar dit boek te vinden.
Nodig? Nee. Maar wel leuk.
Van het tijdschrift Landleven, met recepten vanuit de moestuin, streekrecepten, inmaak , maar ook, cheesecakes in een glaasje. En ook nog voor een klein prijsje. Weer iets om blij van te worden.

Tot slot nog dit boekje: Mason Jar.
Het lag voor 1 euro in een bak met afgeprijsde artikelen.
Het concept is een tijdje heel hip geweest, maar je hoort er nu minder van, de recepten zijn leuk.
Zo kun je iets maken om als lunch mee te nemen ( heb ik al vaker gedaan), cadeau te geven ( ook al eens gedaan), of als leuk en lekker toetjes ( voor de eetclub gemaakt).
Hier kan ik zeker wat mee.
Tot slot heb ik mezelf getrakteerd op koffie met iets lekkers bij de HEE-ma.

Tja en als je dan toch in de buurt bent, loop je natuurlijk ook even bij de kringloop binnen.
Een leuke metalen plaat:  Keep calm and drink coffee, en een fijn stapeltje oude tijdschriften ( kun je doen als ze maar 15 cent per stuk kosten).

Bleef het laatste puntje: er moest die dag ook nog iets gekookt worden, en het idee van iets bedenken, alles bij elkaar scharrelen en dan nog koken stond me totaal tegen.
Toch maar even een winkel binnen gestapt op de terugweg, en ik kocht...een pakket!
Wat vond ik het altijd onzin.
Je kunt toch gewoon boodschappen doen.
En hoezo bedenkt iemand anders wat je gaat eten?
En hoe duur is zoiets wel niet?

Oké , het was niet zo'n doos vol voeding voor een hele week, maar wel een maaltijdpakket waar alleen nog wat kipstukjes bij hoefde, en een pak rijst voor erbij.
Het was de Indiase curry mandras verspakket.
En wat was dat fijn koken!
Niet na hoeven denken, gewoon doen wat het recept zegt en zeker weten dat alles in huis is.
Ik maakte het gewoon met kip ( ik had zelf nog genoeg over van de vorige dag) heb het dus niet geproefd , maar iedereen vond het lekker.
Ineens snap ik het helemaal, als je moe thuis komt van een lange dag werken, je kinderen net van de BSO of kinderdagverblijf gehaald hebt, en dan nog een ( als het even kan best gezonde) maaltijd op tafel moet krijgen dat is zo'n pakket ( of zelfs zo'n hele doos) echt ideaal!
Dat ik dan nog eens zou zeggen...zo zie je maar!

Gisteren ( de dag na mijn winkeldag), besloot ik naar het dorp te lopen.
Er uit ,naar buiten!
Ik ben weer op de goede weg.
En dat eten?
Tja, voorlopig houd ik het bij een goed weekmenu ( waar ik trouwens altijd wel ergens ineens van af wijk, maar dat ben ik).
Ook zou ik het stiekem best lekker vinden om ( net als de schrijfster van duur huis nooit thuis) elke dag vroeg thuis te zijn, zodat ik op mijn gemakje zou kunnen koken....
Wie weet , komt er dat binnenkort wel van...

 Tot slot: opa.
Gisteren is hij eindelijk ( na maanden soebatten en vragen van onze kant) naar de oogarts geweest.
We hadden namelijk de indruk dat zijn ogen wel erg veel achteruit waren gegaan, en hoewel hij bleef volhouden dat hij prima zag, waren de kleine ongelukjes ( en deuken ) in zijn auto toch echt bewijzen dat er iets gaande was.
Manlief probeerde met hem mee te rijden ( om zelf te zien hoe het ging), maar daar was ineens geen sprake meer van.
Onze zorg ( en besluit om opa te laten stoppen met autorijden), werd ( helaas ook door anderen) afgedaan als overbezorgdheid en betutteling, waardoor we toch weer gingen twijfelen...zijn we nu echt zo'n piepers?
Gisteren zei de oogarts tegen opa: direct stoppen met autorijden, Uw zicht is ( door staar) nog maar 10 %.
!0 %!!
Hij heeft een engeltje op zijn schouder gehad, dat er geen grote ongelukken gebeurd zijn.
Wat mogen we daar dankbaar voor zijn!
Opa denk daar trouwens anders over....Ge denkt toch nie, da ik hier baif zitten!!
Maar opa, wij kunnen je echt niet drie keer per dag naar koffieadressen brengen....

Komt tijd, komt raad.
Blijft de dankbaarheid, geen groot ongeluk gehad, niemand gewond.
En de wetenschap: we zijn toch echt geen zeurpieten.
Waarschijnlijk gaat het een combinatie worden van weggebracht worden door een van ons ( wie er dan vrij is),  een taxipasje en zal hij zich soms op moeten laten halen.
Maar we gaan nog even een pittige tijd tegemoet., omdat opa nooit iets van een hobby heeft gehad ( behalve auto rijden), hij heeft wel in de moestuin gewerkt, maar dat vond hij meer een plicht ( en dat kan hij nu ook niet meer fysiek gezien).
Bovendien vind hij dat hij nog prima ziet , gelukkig heeft hij plechtig beloofd , dat hij echt niet in de auto zal stappen( voorlopig, want na de operatie die tussen nu en vijf maanden plaats zal vinden), gaat hij natuurlijk gewoon weer auto rijden...
Wij vinden dat behalve goedkeuring van een oogarts, daar dan ook een paar rijlessen bij horen, en dit keer laten we ons niet zeggen dat we overbezorgd zijn.
Tenslotte zijn het jullie ( en mijn) kinderen en partners die dan gevaar zouden lopen!
En is opa inmiddels 88 ( en hoopt binnen een maand 89 te worden).
Normaal gaat hij nu ( rond negen uur) de deur uit, dus ik verwacht hem zo....
We zullen zien!

veilige groetjes, Franca.

fijn gezin en nu uitrusten

Wacht.
Dan ben je beschikbaar tussen 7.00 uur en 20.00 uur.
Het werd een onder voorbehoud ( dan wacht je tot het gezin toestemming krijgt om naar huis te gaan).
Voor de zekerheid maar eerst het eten klaar zetten.

Omdat ik er zelf ( met man en jongste) van mee wil eten, kies ik voor plantaardige "kip" .

Als ik het net startklaar voor de oven heb, gaat de telefoon.
Met een appje naar jongste ( die is als eerste thuis), geef ik de tijd en temperatuur voor het gerecht aan.
Later bleek hij zelfs een foto op de app geplaatst te hebben, maar dat zag ik pas toen ik ( om 19.00 uur) weer thuis was.
Het smaakte trouwens prima, en manlief kon direct eten i.p.v. eerst koken.

Inmiddels ben ik weer thuis, klaar met werken na acht dagen.
Tijd om koffie te drinken met Kareltje.

Naar de brievenbus lopen om de papieren van het gezinnetje op de post de doen, is stukken leuker dan auto rijden met gladheid.

En juist nu zat ik erg ver van huis.
Gelukkig had ik een heel leuk gezinnetje!
Derde kindje, twee bedrijven aan huis ( dus ook veel bedrijvigheid), wonend in een oude verbouwde boerderij ( samen met ouders), veel bezoek en helaas werden beide oudste ( gelukkig om de beurt) ook nog ziek.
Ik deed dus echt niks meer zodra ik thuis was ( behalve die bijscholing die moest wel).
Maar hoewel het echt druk was, waren het hele lieve gezellige mensen, en deed de baby het prima, dus ik heb genoten!

Nu geniet ik van Kareltje, die nog even moet kijken of hij die sneeuw wel in zal gaan...

Dat vervolgens wel heel leuk vind.

Is het gewoon fijn om weer een poetsrondje in je eigen huis te doen.

Om vervolgens ( na een hele ochtend flink poetsen , wegens troep van tegelzetter en stukadoor ) , direct in te gaan op het voorstel van dochterlief en richting kringloop te gaan.
Daar ging ik ( voor nog geen tientje in totaal) helemaal los op woontijdschriften ( zelfs nog een van december 2018 en bijna heel 2018) .
Boven moet nog ( inclusief de manden met schone was die daar staan), maar ik ga lekker even lezen!

 Fijn weekend!
groetjes, Franca.

bananentaart

Ergens in de zomer zat ik met twee vriendinnen op een terrasje ( eigenlijk een mooie binnentuin) van een restaurant .
Met koffie en taart, bananentaart om precies te zijn.
Ergens herinnerde ik me dat ik die ook ooit gemaakt had, maar zelfs via het blog kon ik het recept niet terug vinden.

Op smulweb stond de romige bananentaart.
https://www.smulweb.nl/recepten/1451321/Romige-bananentaart

Met als toevoeging dat hij verrukkelijk zou zijn en ik nooit meer een andere zou willen....nou...de taart smaakte prima, maar was toch niet helemaal wat ik zocht.

En dus zocht ik verder en vond:
https://mybitsandberries.nl/zalige-banoffee-pie-makkelijk-en-budget-en-superlekker/
De voorbereiding begon een dag eerder( want die duurde even), namelijk met het koken van een blikje gecondenseerde melk.
Onder water moest het staan en dan maar liefst twee en een half uur koken!

De volgende ochtend vroeg ( heel vroeg en daarom werkte ik met stille dingen, zoals de stamper ipv de magic bullet om de koekjes fijn te maken, en de handmixer ipv de gewone mixer om de slagroom te kloppen), ging ik verder met de taart maken.

Eerst een makkelijke bodem met koekjes en boter ( waar ik eigenwijs als ik ben iets minder boter gebruikte en later merkte dat dan je bodem niet erg stevig blijkt te zijn...).
Dan drie bananen ( die eerst in citroensap hebben gelegen) er over verdelen.

 Vervolgens de toffee ( het gekookte blikje condenseerde melk) er over verdelen.

De ( hand geklopte) slagroom er over en in de koelkast.
Zo makkelijk!

En dan krijg je dit.
Met een kleine waarschuwing:
Na twee puntjes er af gesneden te hebben voor mijn neef en zijn vrouw als toetje, bleek de rest van de taart gewoon spoorloos te verdwijnen...

Echt ,ik proefde tijdens het "bakken" ( want dit is zo simpel dat het die naam bakken niet eens mag hebben) wat van de toffee en ging meteen twijfelen , want die is zo zoet.
Maar alles bij elkaar is dit gewoon een erg lekkere taart, die hier in de koelkast heel snel bleek te verdwijnen en dat is altijd een goed teken.

Ik zal toch nog een keertje de bovenste taart maken , omdat ik twee pakjes kloppudding banaan kocht ( en weggooien is zonde).
Maar dan maakt ik het in kleine glaasjes met een koekjes bodem.
Dan lijkt het me een prima toetje.
Ik laat het weten!

Fijne week!
groetjes, Franca.

bijkletsen en opruimen

Tijd om even bij te kletsen.

Er was een eerste kerstdag.
Waar we met zijn allen een simpel maar lekker etentje hadden.
En een tweede, waar manlief en ik een lange wandeling in de Oisterwijkse bossen maakte en vervolgens thuis lekker aan rommelde.
Over eten hoefde we niet na te denken, er waren nog genoeg restjes.

En dan...dan moet je toch echt even uit die heerlijke kerst bubbel zien te komen.
Wat zag ik er tegen op om weer aan het werk te gaan , het was zo fijn in mijn kersthuisje, ondertussen kookte ik de sterren van de hemel voor mijn neef, ik vond het wel prima zo.

En toch, een keer aan de gang zat ik er meteen weer helemaal in.
Een gezin met twee dochters ( met bijbehorende verkleedpartijtjes en optredens), en een flinke babyzoon ( met hetzelfde geboortegewicht als ik destijds had, nl 4800 gram)
Ik kreeg meteen de uitnodiging om mijn broodtrommeltje thuis te laten, en met het gezin mee te eten. Iets wat overigens niet meeviel omdat zij in vakantie modus waren en dus een heel laat ontbijt hadden en mijn etenstijden daar niet bepaald synchroon, mee liepen.
Dus heb ik uiteindelijk maar heel vroeg geluncht, terwijl het gezin ontbijt at, zo lukte het toch de dag redelijk rond te krijgen.


Een gezin waar je van ziet dat het daar allemaal prima voor elkaar gaat komen.

Weer thuis ben ik meteen weer in de bak en kookmodus gegaan .
Met calorierijke toetjes, lekker gaar ( in de slowcooker gemaakt) vlees, en veel verse groenten, zo kan ik ( met liefde) tenminste iets doen voor mijn neef en zijn vrouw.
Ik kreeg een mooie schaal , met vier kleine schaaltjes van ze ( met deksel en geschikt voor oven, magnetron en vaatwasser) , waardoor het vervoeren van eten ineens een stuk makkelijker is ( al blijft de soep een dingetje).
Binnenkort wil ik de slowcooker toch echt bij hen neer gaan zetten.
En dan kant en klaar zakken maken voor in de diepvries, zodat ze het zelf 's ochtends in de slowcooker kunnen  doen en 's avonds een lekkere maaltijd op tafel kunnen zetten.
Zoals deze:
https://www.asweetpeachef.com/slow-cooker-freezer-meals/

Ging ik een heerlijke stapel leesvoer halen bij de bieb.
Zodat ik meteen het huis even uit kwam, want ik vind het erg moeilijk om het bewegen buiten vol te houden op het ogenblik.
Ik rommel liever in huis, sta lekker in de keuken en "vergeet" te bewegen.
Dit gaf ( behalve leuke boeken) , ook weer een fietstochtje van een kilometer of 24!

En natuurlijk moest het huis thuis ook weer aan kant.
Kerstboom leeg, en weg, alles kerstspulletjes uit huis ( nou ja, het doosje/kistje met de muisjes mag nog even blijven staan), en vooral flink opruimen.
Wat verzameld een mens toch veel!
In mijn geval vooral boeken, voor ik het weet staat er hier en daar weer een stapel, maar langzaam word de huiskamer weer wat leger.
En intussen ging de verbouwing door...al wachten we inmiddels al een tijdje op de stukadoor.
Als dat klaar is ,is de meeste troep weg, en kan ( eindelijk) de wc beneden in gebruik genomen worden.
Vast niet de laatste verbouwing , maar voor nu is het fijn als dit klaar is.
Als het zover is, beloof ik jullie een foto van de hal!

 Een huis weerspiegeld een levensstijl , dat staat hier.
Tja, wat weerspiegeld ons huis dan?
Gezelligheid, wat zeggen mensen tenminste altijd als eerste.
Veel interesses, gezien de uiteenlopende titels van boeken, en de uiteenlopende mensen die hier komen.

Laatste kwam hier de buurman en zijn vrouw even langs en bleven koffie drinken.
Heel aardige mensen, flink gestudeerd en met goede banen, met een grote interesse in groen leven en de aarde zoveel mogelijk beschermen.
Dan hoor ik manlief praten over alle nieuwe mogelijkheden voor groene energie, en ben ik zo trots op hem, zelf heb ik dan niet het gevoel zoveel toe te kunnen voegen ( al ga ik volgens mij ineens aan het ratelen, maar de vraag is of er zoveel wijsheid uit komt dan, die wijsheid bedenk ik dan later pas).
Grappig trouwens om te horen dat zij inmiddels ook geen vlees meer eten, hebben we toch wat gemeen.

Veel spullen.
Tja ik zag het keurige ,nette, laatste gezin en dat was prima voor hen, maar hier zo leeg?
Nee dat is het toch niet voor mij.
 Toch blijf ik ruimen, om te voorkomen dat het helemaal vol slipt.

Ik keek de serie : Tidying up with Marie Kondo op netflix.
Waar ik eerder al Consumed op dezelfde zender.
En ik las bij :
Minimalist Dutchie

Met de ( voor mij zeer herkenbare) blogtitel:
"Organiseren is ook een vorm van Hoarden".

Kijk dan heb je weer inspiratie genoeg!

En nu?
Douchen, een kastje verven, en dan bij beste vriendin op de koffie.
Want dat vergeet ik niet!
Tijd doorbrengen met fijne mensen, dat doet een mens bergen goed!

Ik wens jullie een fijne week met fijne mensen!

groetjes,

 Franca.

 

de beste wensen

De beste wensen voor het nieuwe jaar!

groetjes, Franca.

zalig kerstfeest!

Je hebt vast mensen die het kunnen, een perfect kersthuis en alles netjes voor elkaar.
Dat kan ik duidelijk niet!
Gisteren ( de dag voor kerst) kreeg ik van mijn ook altijd vroeg opstaande beste vriendin een appje om een uur of zeven.
Of het uit kwam als ze om 10.30 op de koffie kwam?
En dan slaat de paniek toe.
Hoewel ik het heerlijk vind als ze langs komt ( ze is niet voor niks mijn beste vriendin), keek ik ook even met haar ogen rond, en zag een onbeschrijflijke bende...

Kijk het was echt wel kerstig in huis, dat had ik gedaan voor ik aan het laatste gezinnetje begon.
Een gezinnetje overigens zoals je hoopt dat je er ooit in je "carrière" in terecht mag komen!
Lief ( tranen over de wangen van de kraamheer toen ik over het filmpje van S.B.S. vertelde wat ik moest laten zien), vol liefde ( voor elkaar en het kleine meisje wat geboren was), zonder piepen ( geen enkele klacht gehoord over nachtvoedingen),doorzetters ( borstvoeding ging eerst niet vanzelf, maar met hulp van kunstvoeding via FF en kolven na elke voeding, kwam na een paar dagen de voeding zo goed op gang , dat ik de 7e dag afsloot met een baby die al een ons boven geboortegewicht was).
Lieve, lieve mensen!
Kortom: een feestje om hier te mogen werken!

En thuis wachtte elke avond mijn kerstige huis.

 Okee...samen met een pittige verbouwing...
De eerste dag thuis, had ik een doktersbezoekje, niks aan de hand, het viel mee.
Daarna richting bieb ( aangevraagde boeken houden ze maar een week vast, en als ik werk, ga ik geen 12 kilometer door het donker fietsen om 's avonds nog boeken op te halen).

En toen ging ik koken.
Want dat ik alles waar ik mijn neef ( en zijn vrouw) mee kan helpen.
Dus maak ik toetjes uit onze jeugd, zoals mijn moeder ze voor ons maakte.

 En pannen vol soep .

Bakjes lasagne.

Soep en lasagne voor de diepvries ( ze moeten tenslotte ook eten als ik aan het werk ben), maar het liefst kook ik vers voor ze, geef ik zo de bordjes...

En zo het "vlees" ( vis met spek er om heen), zodat ze meteen kunnen eten.
Maakte manlief een lekkere pan kippensoep, en bedenk ik steeds toetjes in kleine glaasjes en bakjes, die er verleidelijk genoeg uitzien om ook als tussendoortje te nemen.
En intussen voel ik me zo dankbaar!
Ze bedanken me als ik weer een tas vol breng, maar intussen ben ik degene die dankbaar moet zijn.
Want als iemand zo ziek is wil je zo graag iets doen, voel je je zo machteloos.
Laat ik nou iets hebben wat ik kan doen ( en ook nog met heel veel liefde en plezier), koken!

Het eland hangt dit jaar in de keuken, daar ben ik nu het meest te vinden.
Tja..en als dan die beste vriendin belt..
Weet die ook niet dat je de dag ervoor met je tassen vol eten de deur uit ging, en dat net je man de hal in liep waar het water van de verwarming ineens uit spoot...
Dat hij zei: loop gauw door, ik red het hier wel, en je nog net de zak met poetsdoeken naar hem toe gooide en de deur uit liep..

Hier zaten we een paar uur later aan de koffie, inmiddels had ik de laatste verse boodschappen binnen, had manlief intussen een snelle ronde door het huis gedaan ( en later bleek de badkamer vergeten, en natuurlijk moest ze even naar het toilet, ik ben bang dat ze de schrik van haar leven kreeg,maar ik heb haar later nog een foto van een keurige badkamer geappt), en schoof dochterlief aan voor een gezellig bakkie.
Hebben we onze kerstcadeautjes uitgewisseld en sprak ze uit hoe verschillend we over huishouden denken ( maar goed dat ze het vooraf plaatje niet gezien had).

Nadat ze gisteren weg ging heb ik nog een paar pannen peertjes gestoofd( een voor ons en een voor mijn neef en zijn vrouw).
De pipowagen samen met manlief schoongemaakt, en een chocoladetaartje gebakken ( supersnel recept, dat geef ik nog wel).
Want behalve onze kinderen aan de eettafel hebben we ook gasten in de pipowagen vandaag.

Geen piekfijn kersthuis, geen schone ramen...

Nog steeds veel te veel spullen in huis...kijk maar naast de boom.

Maar vooral heel dankbaar!
Dat ik iets kan doen voor mijn neef en zijn vrouw in deze moeilijke tijd, dankbaar voor de tijd die ik met hem gehad heb , en de flitsbezoekjes ( bij het brengen van eten) die ik nu vaak heb.
Dankbaar voor mijn man en gezin, omdat ze er gewoon zijn en ik nooit voor niks een beroep op hen doe.
Dankbaar voor een lieve vriendin, die hoe anders ook, er altijd voor me is, waar ik al duizend maal mijn hart bij kon uitstorten, en we ( bijna ) altijd weer, lachend tot de volgende keer roepen.

Lieve mensen, of het nou is in een perfect kersthuis, of ( zoals bij ons) in een rommelig maar fijn huis), keurig aan kant ( of midden in een verbouwing), met een luxe kerstdiner of met een gezamenlijk gekookte lekkere maar eenvoudige maaltijd...maar hopelijk met de mensen om je heen waar je van houd!

Ik wens jullie allemaal een zalig kerstfeest!

lieve groetjes, Franca.