lieve trouwe bloglezers

 Schandalig zoals ik jullie verwaarloos!
Ik schrijf wel af en toe een blogje, maar kan nauwelijks reageren bij jullie. En om bij mij te kunnen reageren moet je wel een echte doorzetter zijn.
Verder kun je heel moeilijk iets terug zoeken omdat ik de blogjes geen specifieke kenmerken ( zoals familie, recept e.d. ) heb meegegeven.

Nou ben ik een ongelooflijke sukkel als het op computers aankomt. Gelukkig is manlief er wel erg handig in ( en die durft tenminste wat uit te proberen).
Al een hele tijd terug bood hij aan om wat dingen in orde te maken. Zo moet er echt weer een e-mail adres ergens op het blog staan.
Dat maakt het ook makkelijker voor mij om bij anderen te reageren.
En bovendien zijn er een paar mensen die ik dolgraag wat toe wil sturen, maar ik kan ze moeilijk vragen hun adres open en bloot bij de reacties te zetten.
Maar ik ben zo'n bangerik, stel je toch voor dat ik de blogjes van vier jaar lang kwijt zou raken!
En dus......

Is er nu een boek. Een echt boek zoals Geertrude dat kan, zal ik nooit gaan schrijven. Toch heb ik zo een beetje het idee dat ik ook een boek schreef. Geen echt. En stukje voor stukje. En jongens wat moest ik er lang over nadenken voor ik zo'n ( toch wel heel flink) bedrag uit durfde te geven. Maar ik heb geen spijt!
Integendeel! Ik ben er zo blij mee.
Ergens knaagt het schuldgevoel wel. Daar ga ik nog wel iets mee doen.
In de vorm van een nieuwe of verscherpte bezuiniging. Daar horen jullie nog wel van.
En nu...
Nu mag mijn man aan de slag!
Dus als er hier gekke dingen gebeuren.
Of er is ineens vanalles weg.
Het komt wel goed!
En ik kom terug!

        lieve groetjes, Franca.

van alles

Zo was er iemand die een fair bezocht en dit voor mij meebracht.

Een grappig houten dingetje waar je armbandjes mee kunt maken. Dit was mijn probeersel. Inmiddels is het ingepikt door dochterlief die ook al ideeën heeft met bedeltjes en zo.

Begint de veranda serieuze vormen aan te nemen. Bijna jammer dat we niet tegen de achterkant aankijken.

Gelukkig is de voorkant ook niet slecht.

 Heb ik het babytruitje met slofjes af.

En staat er iets nieuws op de pennen.

En zo zit ik dan. Met mijn oude vertrouwde thermos-theepotje, de ( nog steeds prachtige) Engelse kijkboeken ( ik blijf nieuwe dingen ontdekken). En zie je daar op de grond wat liggen? Dat worden de spanten voor het dak.
We krijgen een super veranda!

Ergens om ons heen ligt Poespoes. Die vind het zo fijn dat mooie weer, dan is iedereen tenminste buiten.

Weer vond ik iets in twee boeken genoemd. Dit keer als lievelingsschrijver en tussen een stapel lievelingsboeken. De naam: Alan Bennott.
Dat maakt nieuwsgierig. En dus na wat gegoogle kwam ik erachter dat er prachtige verhalen die door hem geschreven en in ingesproken zijn op you tube staan. En nu luister ik naar : "de lady in the van", terwijl ik zit te breien. Genieten!
Eerder luisterde ik" Leef ". En toen het te donker werd om nog te zien wat ik deed, stopte ik met breien en luisterde door. Manlief en dochter zagen ook niet veel meer en zo sloten we een heerlijke zomeravond al luisterend af!

Dochterlief is vandaag weer naar school. Fijn voor haar, jammer voor mij. Wat een heerlijk kind om om je heen te hebben.
Zo stond zomaar ineens de naaimachine buiten toen ik uit mijn werk kwam : "veel te mooi weer om binnen te zitten en ik wilde een jurkje vermaken". Gelijk heeft ze.

 Zo is het geworden.
En oudste vertaalde voor mij het marshmallow recept.
Helaas krijg ik het hier nu niet geplaatst dus dat houden jullie nog tegoed!

De kinderen weer naar school. Het officiële einde van de zomervakantie. We zullen zolang het weer zo mooi is nog volop buiten zijn. Tenslotte moet de veranda af, drogen we de was lekker buiten en nemen we met echt warm weer 's avonds graag even een duik in de nabijgelegen plas. Maar het eindeloze zomergevoel is echt over.   

Jammer. Maar ook: tijd voor nieuwe plannen, nieuwe dromen ( Hierna beginnen we echt aan de pipowagen) , tijd voor een grote schoonmaak na zo lang die grote lummels ( vaak alleen) thuis.
Lekker weer zo'n schoon leeg huis. Tijd ook voor goede voornemens. Voor  nieuwe schema's en gewoonten. Nog even voor ons gezin, nog even met zijn allen , ik geniet er heel bewust van!

  groetjes, Franca. 

tevreden 1e gasten

Op de achterkant ( omgevouwen omdat onze naam en onze plaatsnaam er op staan) .

En op de voorkant....

Met een extra briefje van de kinderen.

Ik denk dat we mogen zeggen dat onze eerste gasten heel tevreden waren!

              groetjes, Franca.

van schoon douchen, onverwachte gasten en groot nieuws.

Wat een belevenissen de laatste dagen.
Zo kocht ik ( halve prijs in een bloemenwinkel) een leuk cadeautje voor een nichtje. Waar dochterlief iets extra's bij maakte.
Nichtje viert haar verjaardag niet, maar nodigde me uit voor een lunch. Dat is al heel bijzonder.
Nog bijzonderder is het feit dat ze oma gaat worden. Twee keer. Haar beide schoondochters zijn zwanger en hopen respectievelijk 10 en 14 Februari te bevallen.
Als je dan weet dat beide al heel lang kinderen wilde, maar dat het zomaar niet ging. Wat een ongelooflijk geluk!

   Verder bakte ik een broccolitaart. Van een eerder goed gekeurd recept.

Die zo verdwenen was.
En ging manlief de keuken in om ( samen met oudste en dochterlief) nog een keer marshmallows te maken. Dit keer omdat de petekindjes het zo leuk vonden. En wat was het een feest!
Geen foto's helaas, ze staan overal herkenbaar op.

 Om 2.00 uur vannacht ging ik de wacht in. Zoals altijd ga ik daarvoor douchen om fris bij een eventuele bevalling te staan. Omdat er om 8.00 uur nog geen telefoontje was, friste ik me nogmaals op. Om vervolgens om 8.30 uur een telefoontje te krijgen: een gezinnetje wat thuis kwam uit het ziekenhuis. O ja, mijnheer heeft een parfumallergie. Nooit, echt nooit doe ik iets met een luchtje op. Had ik net een monstertje gekregen van een bodylotion. Leuk, probeer ik even dacht ik 's ochtends. Kon ik dus opnieuw onder de douche. Nog nooit zo schoon onder de douche gestaan!
En ja, voor ik om 9.30 uur het huis uit ging, moest ik even de rabarbertaart van vergeetmenietje proberen. Lekker! Schandalig ik weet het, maar wachten tot na het werk was me te lang.

Vandaag als toetje ( na de stamppot rauwe andijvie van manlief) de rabarbertaart met ijs en slagroom ( hoe ik ooit weer mijn eigen maat moet krijgen...).

Maar lekker!

En nu...staan er twee tentjes op de plaats waar straks de pipowagen komt!
Een stelletje met twee kindjes zag opa op het bankje voor zitten, raakte in gesprek en ze vroegen of ze hier een nachtje mochten blijven. Opa kwam het vragen. Natuurlijk! En zo zijn hier de eerste gasten die lang voor de pipowagen klaar is alvast van dit mooie plekje mogen genieten.
Hoe leuk is dat?
Morgen terug naar "mijn" gezinnetje. Leuke mensen! Ik heb er zin in!
           groetjes, Franca.

Een foto van een etalage. Op vakantie in Engeland in het plaatsje Bakewell.

Daarvan maakte ik ook "stukjes" foto's. Van boekjes uit die tijd, en wat te denken van de nostalgische pyjama zak?

Hoe intrigerend kan een etalage in een informatiecentrum zijn?
Zo intrigerend dat we na de lunch besloten om op zoek te gaan naar het museum. Niet te geloven maar waar: het bleek direct achter het eethuisje waar we de geluncht hadden. Daar kwamen we tien minuten later achter. Er was een paadje wat verderop, wat achter het eethuisje uitkwam.
Het museum ( pje) heet:

The Spirit of the Forties

 

 En zo kwamen we terecht in het kleinste museumpje wat ik ooit bezocht heb! Het is wat donker, maar zie je de schorten en het korset?    

Wat een sfeertje! Maar meteen ook: De tijd van tweede wereld oorlog. En dan vooral wat voor invloed het op het "thuisleven " oftewel the homefront had.

Terwijl ik genoot van de kleding, meubeltjes en het fijne sfeertje, vertelde Nathan over de oorlog , hoe die voor de Engelsen was.

Wat een mooie kleurtjes. Wat een huiselijkheid. Die werd natuurlijk extra belangrijk omdat het "buiten" zo'n ellende was.

Zie je die tas?
En de geborduurde kleedjes?

 Zo'n koffer-platenspeler staat hoog op het verlanglijstje van dochterlief.
Toen was het zo belangrijk muziek. Ik heb er nog spijt van dat ik de c.d. met muziek uit de oorlogstijd ( die ik zag in een charity shop) niet gekocht heb. Maar ja, een mens kan niet alles kopen!

Ongelooflijk hoeveel er te zien kan zijn in zo'n minimuseumpje!
En wat een enthousiasme van Nathan die ons een " rondleiding" gaf en prachtige verhalen vertelde.

 En daarom kwam ik vandaag terug op dit bezoekje. Nathan vroeg bezoekers om een stukje over die tijd te schrijven. Ons vroeg hij speciaal om verhalen van ouders en grootouders uit de oorlogstijd. Met name verhalen over de mensen thuis. Hoe zij de oorlog door kwamen. Ik beloofde hem om mijn schoonvader verhalen uit de oorlog te vragen en die naar hem te sturen via mail.

Er zijn verhalen te vertellen , zo was mijn tante hier (op een bleekveldje naast het huis waar wij nu wonen) de was aan het ophangen, toen de oom van mijn man haar riep ( toen een jaar of 7/8). Mijn tante liep naar hem toe en enkele seconde later viel er een  granaat op de plaats van de waslijn. Ze hebben niks meer teruggevonden van de was of wasmand... En waar ze seconden eerder nog stond, was nu een gapend gat...

En toch: ik was ervan overtuigd nooit het verhaal te vergeten van mijn tante die een schotwond opliep en dat dezelfde kogel een soldaat doodde. Toch wist ik niet meer precies hoe het ook alweer was gegaan en vroeg het een ( de enige nog levende) tante. Helaas is haar geheugen niet meer wat het was. Een zo fascinerend verhaal wat voor altijd verloren is.

Toch wil ik het nog proberen te achterhalen.
En zo leveren een leuke etalage en mooie sfeerplaatjes  misschien wel een schat van informatie op die we niet moeten vergeten en mooie verhalen voor de volgende generatie !

        groetjes, Franca.

zomaar geluk

Onze dochter ( in vakantie tenu).

Wil graag....

even laten zien....

Hoe blij...

ze is met haar nieuwe sjaal/omslagdoek/vest of zelfs deken.

Om daarna gezellig samen koffie te gaan drinken .
Wat een geschenk, zo'n dochter!

Nou lijkt het alsof ik alleen maar brei. Eerst mijn truitje en nu de sjaal, maar de sjaal stond al heel lang op de pennen. En ik wil graag het een en ander eens af gaan werken.

Toch kon ik niet wachten om ook weer met iets nieuws te beginnen.
Nog steeds simpel, dat werkt zo lekker tijdens gesprekken en voor de tv. En niet te vergeten lekker in het zonnetje buiten.
En dus staat er nu een supersimpel babytruitje op de pennen.

Dat ik om 7.15 uur al buiten de ramen stond te lappen, daarna hard doorgewerkt heb is niet zo interessant. De visite die ( onverwacht) daarna op de stoep stond was echt heel gezellig. Intussen bakte dochterlief en vriendinnetje een schaal lekkere brownies.

De avond was voor mij ( behalve het 1,5 uur durende telefoontje van een collega), dus las ik een stukje uit (mijn alweer vierde) Engelse boek en zette het truitje op. Hoe simpel kan geluk zijn?

Het lijkt of er een thema in de boeken zit, terwijl ik ze daar echt niet op geselecteerd heb!
In the Red van Alexis Hall: over te veel uitgegeven hebben en hoe ze nu bespaard.
Sweet temptaition van Lucy Diamond: over afvallen maar vooral over leven. Het stukje waarin ze schrijft hoe ze kort na de dood van haar moeder in de hal op de grond zit te huilen. Ik zat zo thuis op de overloop ooit en kan me het verlaten gevoel nog zo goed voor de geest halen. Herkenning!
Meet me at cupcake Cafe van Jenny Colgan: Niet te zwaar, gevoel voor eigenwaarde leren, zelf iets opzetten en leren wat belangrijk voor je is. Met natuurlijk al die recepten die zo bijzonder beschreven zijn.
En nu: Men ,money and chocolate van Menna van Praag: die ben ik nog aan het lezen.
En gaat over je eigen pad kiezen en hoe je uit de vanzelfsprekende vaste lijntjes komt.

Daaronder ligt mijn superboek: The gentle art of domesticity.
Het ligt dagelijks op een andere pagina open.
Vandaag: A world at our fingertips.
Soms is het leven gewoon zo fijn!

         groetjes, Franca.

wat hier gebeurd

Geschilderd door dochter.

Koffie ( en voor sommige langslapers ontbijt) in het zonnetje.

Het word zo mooi, onze veranda. Nog even en we bakken ( zelfgemaakte) marshmallows in de open haard.

 Een hart onder de riem voor een lieve vriendin.

En oudste maakte (uit: the river cottage family cookbook) zelf roomboter.

Die verrassend lekker bleek te zijn!

En ik...

Draag hier zomaar....

Mijn nieuwe trui!

Zeven dagen zou ik werken. Ik strarte met twee dagen wacht. Daarna een heel leuk gezinnetje wat uit de kraamkliniek kwam, voor vier dagen. En tot slot nog een dag wacht.

Ik probeer wat dingen gedaan te krijgen, maar zit nog niet helemaal terug in het stramien. Genieten doe ik wel! Van het weer, de kinderen, het weekend vrij samen met mijn man.

Langzaam komen dingen weer op een rijtje.
Blijkt dat ik stiekem toch wat luxer ben gaan leven.
We gaan terug! Niet naar af, maar naar eenvoudig. Geen tijdschriften, even geen nieuwe boeken.
Ik  schrijf weer even alles op in het kasboek, is het niet voor mezelf ( wat het duidelijk ook is) dan wel voor jongste.

Hij zou het heel normaal vinden als wij een jaar betalen voor zijn sportschool. Wat doen jullie daarmee?
Zelf "sport" ik met een d.v.d. of gewoon buiten.
Ik wil in ieder geval jongste inzicht geven in inkomsten en uitgaven, zodat hij kan zien wat er hier in huis binnenkomt en betaald word.

Blijft het eeuwige schuldgevoel: krijgt hij minder dan andere kinderen?
Doen we hem tekort?
Wat denken jullie?

         groetjes, Franca.