Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

maandag 29 juli 2019

en dan....


De eerste week van onze vakantie stierf mijn neef, de tweede week was de uitvaart, en dan heb je nog een week over.
Om de zinnen te verzetten besloten we een paar daagjes naar België te gaan, gelukkig vond manlief nog een B&B die vrij was, fijn aan zee in het plaatsje Nieuwpoort.
De eerste dag vonden we daar dat leuke winkeltje met poppenhuizen, en een dame die zelfs bezig was een compleet kasteel te maken als poppenhuis.
Deze foto wilde ik alleen als appje naar mijn vriendin sturen, maar de dame keek zo boos ( terecht ,ik maakte een ongevraagde foto), dat ik later niet meer terug durfde om het prachtige koperen pannensetje op te halen ( je kan er alleen met cash betalen, en dat hadden we in eerste instantie niet genoeg).
We hadden niet het allermooiste ( warmste) weer, maar het was heerlijk om lange strandwandelingen te maken, en we werden zelfs verwend met een prachtige grote rommelmarkt toen we er net een dag waren. 
Het stadje( of is het een dorp) bestaat eigenlijk uit twee delen, Nieuwpoort stad ( met een super leuke eettentjes,( die ook lekkere vega dingen op de kaart hebben, zoals deze vega burger) waar de markt was, en waar zelfs de nieuwe huizen in oude stijl gebouwd werden.
Echt heel erg leuk en sfeervol.
En dan de andere kant, Nieuwpoort bad, waar het strand is met een mooie boulevard, en daarachter de mooiste winkels ( gelukkig ook twee boekenwinkels, die andere zijn hoe
 leuk ook niet echt aan mij besteed). Het strand is prachtig en heel groot.
Kortom: Nieuwpoort is een absolute aanrader!

En dan kom je weer thuis...

Wat doe je als je verdrietig bent, en je echt wel weet dat je door moet?
Ik ga de keuken in.
Uit het nieuwe slowcooker kookboek met vegetarische recepten, kies ik iets uit Vietnam.
Omdat een van de kinderen daar op vakantie is.
Inmiddels is de kleine slowcooker veel vaker in gebruik dan de grote, voor twee mensen meer dan genoeg.
Het blikje minimaiskolfjes had ik niet gevonden, maar met de vervangende rode paprika was het ook heel lekker!
Op de vensterbank ik de keuken staat een foto die ik van de vrouw van mijn neef terug kreeg, haar zei het niet zoveel.
Ik ben er blij mee!
Het is niet bepaald een statige foto, maar een snapshot van de jaren 70.
Inclusief het tafel stelletje voor visite ( waarin de sigaretten voor visite altijd op tafel stonden, nu onvoorstelbaar, zeker omdat mijn ouders zelf nooit gerookt hebben).
En het lange haar wat toen in was, voor jongens.
Ongedwongen, frietjes gehaald na een lange werkdag, en daarna koffie ( of een glaasje), en dikke pret.
Drie mensen waar ik zo van hield, die mijn jeugd vormden.
Ik gedenk ze met liefde!
En aan de andere kant een foto van pas een paar jaar oud, ons gezin.
Wat kan een mens veel hebben om dankbaar voor te zijn!
Door met gewone dingen, zoals de zeeppompjes die ik vond voor 1 euro per stuk.
Lekker groot, gevuld met eigengemaakt wasmiddel, wat dus ook prima werkt om je handen mee te wassen ( of een snel tussendoor afwasje).
We blijven nog maar even in de keuken.
Het deeg kan even de koelkast in.
In het kader van...als het leven je citroenen geeft....al word dit geen limonade, maar citroentaartjes.
Als de twee citroen geraspt en uitgeperst zijn,blijft er nog genoeg van over om in de azijn te zetten, fijn om later mee schoon te maken.
Vulling is een soort van vanille/ citroenpudding.
Gelukt!
Recept uit bakken met Karin ( citroentaartjes dus), al maakte zij er uit dit recept
25 kleintjes.
 's avonds meteen geproefd samen met manlief.
De volgende dag met dochter er bij, en fijn buiten.
Ze smaakte echt heerlijk!
Bloemen op tafel uit eigen tuin.
Daar kan ik altijd weer blij van worden.
En intussen...
Intussen heb ik weer een week gewerkt, drie verschillende gezinnetjes, twee Poolse ( beide spraken geen Nederlands) en een Servies gezin.
Allemaal leuke mensen, lieve babietjes, en goed af kunnen sluiten.
Hard gewerkt, warm weer, maar fijn om de gedachte te verzetten.
Nu ben ik weer vrij.
Kon vanmorgen lekker een ontbijtje samen met manlief doen.
Ga ramen wassen en het huis weer netjes maken, maar vooral heel bewust genieten.
Want dat moeten we doen jongens, want het kan zomaar over zijn.
Niet van het grote ( dat mag natuurlijk ook), maar vooral van het kleine.
Gelukkig en dankbaar zijn, kleine dingen als samen ontbijten, iets koken of bakken of fijne heldere ramen...

Fijne dag!
groetjes, Franca.

donderdag 11 juli 2019

en dan komt het toch nog heel plotseling.....

Het begon allemaal heel aardig.
Ik ging een dagje kringlopen met een lieve vriendin.
Vond de leuke laarsjes en waste de dag erna een behoorlijk gestreept wasje.
Kocht oude Genoeg tijdschriften ( voor een vriendin) en mooie boeken.
Maakte een lekkere zondagse lunch , die we buiten op konden eten.
Karel doet een dutje.
De bloemen van het boeket wat ik van mijn petekind kreeg, gingen prachtig open.
 We maakte onze eerste poké bowl ( die wij erg lekker vonden,maar jongste vond het allemaal iets te groen).
De pizza's met bloemkool bodem konden wel zijn goedkeuring wegdragen.
Maar machtig dat die dingen zijn!
Een per persoon was al te veel ( en ik maakte er vier).
Dus bofte schoonzoon, hoefde hij niet te koken op vrijdag ( als mijn dochter altijd tot negen uur moet werken).
Kwam er een lege plek in huis...
Een prima werkje om je gedachten even te verzetten.
Al vind ik de uitkomst niet helemaal geslaagd.
Ik moet er nog even over nadenken of dat komt doordat ik steeds aan iets dacht terwijl ik ermee bezig was, of dat het echt niet is wat ik wil.
Ik geef het nog even de tijd.
Heeft opa ( die graag op de koffie gaat), al heel wat bosjes wilde bloemen weg kunnen geven.
Moest Karel tot de orde geroepen worden ( lees natgespoten met een tuinslang) om een jonge vogel te kunnen redden.
Natuurlijk hebben we hem daarna naar binnen gehaald en afgedroogd!
Was dit de geredde vogel.
Volgens oudste is het een jonge torenvalk.
Dat zou best kunnen, die zagen we met een nest in onze hoge boom.
Ik maakte zes toetjes.
Kleintjes, want het eten ging niet meer zo goed, niet te veel brengen zei zijn vrouw.
Ik nam er drie mee.
Klein, licht en heel erg lekker ( ik weet het zeker, die avond aten manlief, jongste en ik de andere drie).
Het waren de laatste toetjes, die ik mijn neef heb kunnen en mogen brengen.
Wat ben ik dankbaar dat ik dit hele kleine heb mogen doen.
Dat ik op die manier een heel klein beetje heb mogen bijdragen aan een piepklein stukje levensgeluk van mijn neef,
We hebben samen met zijn vrouw en dochter nog koffie gedronken, hij is nog even meegelopen naar de auto, heeft me uitgebreid uitgezwaaid...zei: "de volgende keer wat langer blijven hoor"....
Hij heeft zelfs de dag erna ( wat ik beloof doe ik), nog vier kilometer gelopen omdat er een wandeltocht georganiseerd was tegen kanker....
Maar daarna zorgde de tumor in zijn hoofd voor veel verwarring en onrust.
Mijn laatste brief aan hem ( die ik bij had bij mijn laatste bezoekje), heb ik hem niet meer durven geven, ik wilde het hem niet moeilijker maken dan nodig was( hij staat nu maar bij de foto die van ons gemaakt is op de bruiloft van docherlief en de kaart).
We konden nog medicijnen voor hem ophalen, en het scheerapparaat van ons pap brengen....en toen kwam het telefoontje dat hij overleden was....
Een hele lieve oprechte man is er niet meer...
En dan blijkt maar weer hoe fijn het is dat er lieve mensen om je heen zijn.
Manlief en de kinderen natuurlijk, maar ook lieve vriendinnen die even langs komen en naar je ( soms wat warrige en onverstaanbare) verhaal luisteren.
Een lief bosje bloemen mee brengen en een kaartje sturen.
Er was een eenvoudige uitvaart, maar een hem waardig.
Waarin de brief van zijn vrouw voorgelezen werd, zijn kinderen een lief stukje vertelde over hun jeugd en hun lieve vader, er heel veel mensen kwamen ( of we maar één bidprentje per gezin mee wilde nemen, er waren zo veel mensen), de Schuts ( waar hij 48 jaar lid van was) die hem met zacht tromgeroffel binnen brachten en met een vendelgroet afscheid van hem namen.
Natuurlijk ben ik echt heel dankbaar dat we nog tijd gehad hebben die eerst niet verwacht werd (doordat hij toch voor chemo koos, als levensverlenging), een tijd die voor zijn gezin zo belangrijk was, waarin ze samen nog mooie dingen gedaan hebben, fijne gesprekken gevoerd hebben ( en soms gewoon even flink samen hebben zitten huilen), maar wat had ik het juist hem gegund om nog heel lang samen met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen van het leven te genieten!
Ik heb niet veel diepzinnige gesprekken met hem gevoerd, wij wisten wel dat het gewoon goed was.
Een lieve man, die mijn neef was maar als broer voelde.
Ik mis je!

lieve groetjes, Franca.