Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

zaterdag 10 november 2018

plekje op mijn hart

Zaterdagnamiddag.
Manlief en ik zitten samen aan tafel.
Daarop een lekker maaltje ( recept van Jamie, al deed die er drie groenten bij en hielden wij het voor het gemak iets simpeler).
 Het was een wat rare dag.
De ochtend was prima!
Beste vriendin nam me mee naar een dame die een brocante verkoop aan huis hield.
Waar ik vertrok met ( nog meer ja) wat oude woontijdschriften en zin om thuis weer aan de slag te gaan.
De foto? Nog net op tijd een foto van de Amaryllis.
Al weken genoten van de knop die langzaam in een bloem veranderde , maar ik was bijna te laat om er een foto van te maken.

De plant die ik weken geleden in een gezin kreeg, doet het ook nog prima.
Tja, die middag kwam ik thuis en vertelde manlief me wat.
En dan moet je even schakelen.
Even laten bezinken.
Dan zet je een cd op van Lampje ( gesproken kinderboek), en ga je aan het rommelen in de huiskamer.
Die huiskamer die langzamerhand natuurlijk weer veel te vol komt te staan.
Hoezeer je het ook waardeert als je het leest ( op internet en in boeken), het minimalisme is niet voor mij gemaakt.
Steeds weer begin ik met een keurig lege kamer ( na grote schoonmaak of verbouwing) en een of twee jaar later, blijkt het toch weer knap vol te staan.
Maar ja, dat ben ik.
Zo leef ik.
 Kijk maar naar het witte kastje.
Zo mooi leeg stond het eerst te zijn..
Nu staat het weer propvol.
Met vooraan een heerlijk ruikend cadeautje ( wat ik in mijn laatste gezinnetje mocht krijgen).
Wat een fijn gezinnetje had ik.
Het begon al toen ik googelde voor het adres en  een lief klein huisje zag op de foto.
Daarin bleken ook nog eens hele lieve mensen te wonen.
In een oud huisje midden in een dorpje.
En omdat de kraamheer in dat dorp een bekende (semi medische) rol had, kwamen er dagelijks kaartjes op de mat, die mensen even binnen gooide en werden er prachtige bossen bloemen afgegeven aan de deur.
Er was een tuinkamer waar tijdelijk een eenpersoonsbed stond voor de kraamvrouw, en een wiegje voor het kleine hummeltje.
Daar bracht ik deze week veel uren door.
Het ging niet allemaal zoals gehoopt in eerste instantie, maar na verlenging van twee dagen, super inzet van kraamvrouw en kraamheer, een bezoekje van een lactatiekundige en een lieve oma die een paar dagen kwam koken, mocht ik het kraambed vrijdag afsluiten met een baby boven geboortegewicht, en een papa en mama die het ( al werd het nog wat twijfelend gezegd) best weer zelf aan kunnen.
Dat maakt het harde werken ( en een nachtje weinig slapen), weer helemaal goed!
Vol.
Veel te vol.
Maar met zoveel dingen waar ik blij van word.

Een van de oude tijdschriften die ik gisteren kocht, met een lief versje wat beste vriendin me deze week stuurde ( wat is het toch leuk om een echt kaartje per post te ontvangen), en een bakkie koffie.
Zo simpel kan het zijn .
Tja...wat manlief vertelde...
Niet alles hoeft of mag hier gezegd worden, omdat het ook anderen aan gaat.
Maar er is een klein ruw stukje op mijn hart.
En is wat missen en wat meevoelen..
En ja, we merkten wel dat er wat was, maar toch...

Met rommelen in huis, en met de tijd zal alles wel op zijn plaats vallen...

Deze week ben ik vrij, en ga ik vol aan de bak.
De hal moet leeg ( die met alle kookboeken en fijne braadpannen, met een kast vol keukenspullen en met  heel vaak ,nog een mand was die nog gestreken moet worden).
Er staat weer een verbouwing voor de deur.
Na de vorige hadden we heel lang geen toilet beneden.
Dat ging prima voor ons, maar ik vind het niet fijn om bezoek naar boven te moeten sturen.
Nu krijgen we weer een toilet beneden, en dat zal fijn zijn.





Ik wens jullie veel verzachtende dingen toe!

Lieve groetjes, Franca.