wacht en werk en fijn leesvoer

Ik zat in de wacht.

Poespoes hield me gelukkig gezelschap.

Als de telefoon maar in de buurt blijft.

Kon ik door het prachtige weer, zowel binnen als buiten was ophangen. Wat is dat toch met die kinderen, dat ze altijd hun was inleveren als ik aan een acht-daagse werkweek begin?

Hoe heerlijk,als je jezelf verwend met een tijdschrift en het echt helemaal leuk en interessant is!

Zoals over hypotheek aflossen.

Of een zalig happy lijstje ( de was buiten drogen staat er niet echt bij Geertrude, maar bij kijken naar de wolken hangt wel een jurkje aan de waslijn).

In het nieuwe boekje van Annemarie van Gaal staat overigens ook iets wat ik weer eens ga doen: Je eigen geld hebben en beheren.
Als je een bedrag(je) voor jezelf apart zet, en daarmee kunt doen wat je wilt, is het makkelijker om goed over geld na te denken.
Om iets te sparen voor een eigen doel.
Misschien niet helemaal goed uitgelegd , maar geld gaat zo weer boeien.
voor mij een goed inzicht. Ik kom er later op terug.

En verder: Ben ik inmiddels druk aan het werk.
Zo druk dat ik aan een vroegere leidinggevende denk die zei dat het ook genoeg was als ik 100 % werk, 200 % hoeft niet.

Ook niet als de kraamvrouw allergisch is voor katten en er zelf een heeft, en het dus nodig vind dat alles dagelijks met vocht afgenomen wordt en gestofzuigd. Dat de kat incontinent is  ( hele huis en ook bank en salontafeltje steeds onder de plas druppels). En de hond een kwijlerige soort is.

De kraamvrouw is overigens wel aardig, de baby een ( hele flinke) schat.
Ik moet gewoon eens nee leren zeggen!
Dan lig ik tenminste niet avond aan avond bibberend van vermoeidheid op de bank.

Ik heb nog wat te leren.
Letterlijk ook . De E-learning mag wel wat sneller en volgende week is er een hele cursusdag kinder E.H.B.O.
Dit naar aanleiding van het gebeuren in Februari.
Goed dat iedereen nu zo'n cursusdag krijgt.

Het grootste leerwerk moet ik toch echt zelf doen: me niet helemaal verantwoordelijk voelen voor alles in het gezin!
Goed zorgen voor moeder en baby, en het huishouden hygiënisch bijhouden.
En vooral niet zo streng zijn voor mezelf.
Zal ik het ooit leren?
Het helpt ook niet dat kraamverzorgsters vaak zo vervelend in bladen en boeken over komen.
Het nieuwe boek van Beau van Erven: de honden lusten er geen brood van, zoals hij ons vakgenoten omschrijft.
Tijdschriften over kinderen en zelfs een favoriete schrijfster schreef iets over de kraamverzorgster wat absoluut niet zo is.

Het lijkt vaak of je eerst jezelf moet bewijzen als je in het gezin komt . Uiteindelijk is iedereen wellenswaar super tevreden, maar dat kost wel kruim.

Genoeg er over.
Ik ga weer op pad ( 45 minuten rijden weer) naar het gezin ( heb me voorgenomen niet meer mijn gezin te zeggen, scheelt misschien ook iets).
Proberen het beste er van te maken.

Fijn weekend!
         groetjes, Franca.

drie maal zuinig

Vandaag is weer de eerste nieuwe aflevering van een dubbeltje op zijn kant.
Hoewel ik me soms ook erger ( ja zeg, als je zo doet moet je wel in de problemen komen), kijk ik toch erg graag naar dit programma.

John Williams en Annemarie van Gaal brengen over bezuinigen een nieuw boekje uit met dezelfde titel.
Een dubbeltje op zijn kant heet het dus. Volgens mij komt het morgen uit.

Marieke Henselmans heeft ook een nieuw boekje in de maak:
"Sta financieel sterk".
Als je het voor 1 September besteld met de bon uit de Genoeg krijg je 3 euro korting.

En tot slot "onze" Jamie.
Het Nederlandstalige budgetkookboek van hem komt in Oktober uit ( mooi Sint-of Kerstcadeau) .
Het gaat :" Bespaar met Jamie  " heten.
Volgens de beschrijving let hij ook goed op dat er geen eten weggegooid zal worden. Dat is een goede zaak!

Ik denk niet dat er heel veel nieuws voor mij bij is.
Maar ik mag er toch gewoon van genieten?

Nog een half uurtje dan start mijn wacht.
Snel nog even naar buiten, wie weet lukt het nog om een mini rondje te lopen voor tien uur.
De dvd recorder staat al klaar, mocht ik weg zijn voor een bevalling kan ik later het programma nog zien.
Ik verheug me er op!

Veel kijk en leesplezier!

         groetjes, Franca.

van eten en keihard werken

Soms lijkt het dat we hier alleen maar eten.

Soms ( als we een grappig recept tegen komen), bakken we ook nog eens wat.

Geen mooi plaatje. Geen kans gehad. De cake was nauwelijks de vorm uit en direct op. En dat terwijl het toch een behoorlijk machtig geval was. maar lekker!

En soms ( als je door migraine geen boodschappen kunt doen),bedenk je ter plekke een recept.

Je snijd de restantjes uit de groenten-bak fijn, mengt het met courgettes uit de tuin, vind in de koelkast nog crème fraîche en wat fetta, en maakt daar met wat kruiden en diepvries bladerdeeg en flinke hartige taart van.

Met sla uit de tuin en tomaat en komkommer,eet iedereen vandaag vega-taart. Met smaak!

Bloemen uit de tuin. Om hier en daar wat vaasjes te vullen.

Intussen is er buiten keihard gewerkt.

Was de pipowagen even erg luchtig,nu zien we al weer wat verschijnen ( de omtrek van de bedstee bijvoorbeeld).

Gelukkig maar. Er waren dagen dat de pipowagen leek te verdwijnen.

Het oude dak werd gedeeltelijk vernieuwd. Dan isolatie, een nieuwe houten laag en tot slot dakleer. Ze zitten er straks warmjes bij die gasten.

De leidingen zitten al.

Er is weer een binnenkant ( die dan eigenlijk de buitenkant is, hier komt isolatie en een extra binnenwand tegenaan).

Je krijgt warempel zin om hier te gaan slapen.

Het komt goed,plank voor plank. 
Wat heeft die man van mij al hard gewerkt!
En ik? Ik probeer al drie dagen van een migraine van formaat af te komen. Er staat een uitstapje gepland. Het eerste uitstapje met vriendinnen in maanden. Het zal toch niet dat.... Ik heb nog een dag, duimen jullie mee?

        groetjes, Franca.

genieten van wat je doet

We zijn er weer. In de blogwereld dan. In het dagelijkse leven was het een stuk drukker. Wegens drukte in het vak , werkte ik acht dagen en was er steeds maar vier vrij.

De prachtig appeltaartvorm die ik voor een bon mocht halen is nog niet gebruikt. Ik laat hem gewoon in de huiskamer staan. Om me te verheugen op die zalige appeltaartlucht in de herfst ( als ik hopelijk weer wat ruimer in mijn tijd kom te zitten).

De zon in huis. Dat moest je ook op kunnen slaan voor donkere winterdagen. Bij deze heb ik het in ieder geval op foto.

Het prachtige kookboek staat ook nog even voor sier. Met zoveel in het vooruitzicht moet ik me gewoon gaan verheugen op donkere dagen.

Laat ik maar gewoon genieten van het moment.

Van de gekke dingen in mijn boekenkast ( die me zo dierbaar zijn).

Lieve plaatjes en fijn speelgoed.
Citaat uit een lief boekje wat ik naar een nichtje stuurde: Omring jezelf met maffe kinderlijke spulletjes om je te herinneren aan de onbezorgde kanten van het leven. Einde citaat.  

Ik weet dat ik me veel (stof) werk op de hals haal, maar ik vind het zo fijn om rond te kijken als ik in huis zit en al die gezellige spulletjes zie staan.
Het is bepaald geen design huis . Die zie ik genoeg in mijn werk. Allemaal een grijze hoekbank, een tafel met verantwoorde design stoelen en een ( hooguit twee ) kunstwerken aan de wand.

Ik ga voor eigenzinnig tuttig!
Dit stapeltje ligt ook te wachten in de boekenkast. Nieuw , gekregen ,voor de petekindjes en uit de kringloopwinkel, voor de donkere dagen, die ongetwijfeld weer gaan komen.

Nou had ik die zonnebloemen prachtig neer kunnen zetten. Dit is meer de werkelijkheid. Mooie zonnebloemen uit opa's tuin. Op de keukentafel, waar ook het fotoalbum met vakantiefoto's uit Engeland ligt ( mee gehad naar een nichtje), de koekjestrommel staat ( nooit ver weg ) een kookboek in de standaard ( bijna standaard) en op de achtergrond het tijdelijke uniform van dochterlief over een stoel ( keihard heeft ze gewerkt, ruim drie vakantieweken lang), nog een halflege fruitschaal en het dagelijkse werkelijke plaatje is compleet!

 We eten wel lekker! Dat is echt het werkelijke plaatje.

Gekke weken zijn het. Met een dag wacht ( waar geen bevalling kwam maar een telefoontje voor een aflosgezin) die niet voorbij wilde kruipen.
Een aflos gezin ( vier dagen) waar de kraamvrouw een bijna ( beginnende) borstontsteking had. Leuke mensen met een lief dochtertje en een heerlijke beer van een baby zoon. Die me ( je moet toch echt uitkijken wat je zegt) na een gesprekje over de allergische  vriendin van jongste, zomaar een digitaal notenallergiekookboekje ( een galgje woord) cadeau deden. En die beginnende borstontsteking? Die kwam dank zij enorme inzet van iedereen ( en natuurlijk vooral moeder) helemaal goed.
Op deze foto zat ik opnieuw in de wacht.
Me gelukkig te voelen ( en dat is knap voor mij tijdens een wacht) met koffie, een boek onder de lamp en een haakwerkje bij de hand.

Lunch. Yoghurt, muesli, en wilde perziken, genoeg voor een stil zitter.

  Als het weer dan mooier word, vervolgen we de wacht buiten.

Niet slecht toch?

Maak ik alvast een flinke pan eten, voor het geval ik voor kook-tijd opgeroepen word.
En dan komt de oproep: baby net geboren, dit zijn de gegevens, dit is het adres. Ik moet even diep zuchten, weer zoveel problemen. Ik ga op pad.
Om bij aankomst een sprookjeshuisje te vinden ( zou het echt hier zijn), weer super lieve mensen te ontmoeten. Drie dagen werkte ik me uit de naad. Maar ik kon zo gerust afsluiten, wat ik compleet voor onmogelijk had gehouden toen ik startte. Ik heb mijn aflossende collega een boffer genoemd dat ze daar mocht werken. In een onder architectuur gebouwd sprookjeshuisje, bij fijne mensen met een heerlijk alert klein jongens babietje. Wat heb ik toch een fijn vak!

Na dit kraambed gaat de rust weer terugkeren ( hoop ik toch).
Voor het eerst in lange tijd weer "gewoon vrije dagen". Wat langer vrij en tijd om meer te doen dan een sporadisch bezoekje , hier en daar en mijn huis aan kant maken.
Ik heb zo veel zin in handwerkjes die hier nog liggen te wachten ( het zakdoekje is klaar en onderweg naar mijn nichtje, wat helaas opnieuw de chemo-molen in gaat) veel sterke lieve sterke dame!

Gisteravond wilde ik de wekelijkse boodschappen gaan doen met manlief.
Ik had eerst een stukje chocola en een dutje nodig voor ik me er toe kon zetten.
Ik was zo moe! Afgebrand moe. Ik geef me nou eenmaal helemaal als ik werk.
Hoe fijn is het dan dat mensen blij met je zijn. Dat de moeder van de kraamvrouw nog even haar hoofd om de deur steekt om je te bedanken en te zeggen hoe jammer het is dat je nu weg gaat. Dat de kraamheer nog even een bakje koffie mee drinkt ( in die heerlijke serre), en dat je de kraamvrouw gelukkig lachend achter mag laten. Wat een vak! En hoe vat ik dit nou samen in een blog titel?

Groetjes, en geniet van wat je doet, Franca.


p.s. wil diegene die het libelle jurkje patroon zocht me even mailen? ik heb het gevonden.

Huis en tuin

Zoveel gebeurd. Waar moeten we beginnen?
Gewoon bij de basis. Huis (thuis) en tuin.
De huiskamer schoon en gezellig maken, dan is er weer een start.

We hangen weer een een tak in huis.
Wat is dat toch dat ik bij elke belangrijke overgang een tak nodig schijn te hebben. Nou ja, het kan geen kwaad toch?
Er aan: het hart wat dochterlief jaren geleden voor me maakte, twee bloemenvaasjes/flesjes, en wat extra hartjes.
In het kasje het Zeeuwse knop kookboek en een lijstje waar een mooie tijdschrift bladzijde in kan, deze kwam van een oud tijdschrift wat ik voor 1 euro in een brocantezaakje kocht.

Uit de band gesprongen!
Zomaar twee kussens erbij. Van die winkel die eigenlijk niet kan ( en waar ik van pure opluchting dit keer wel erg veel uit geef). Niks nutteloos wel niet echt nodig. Maar ach..ik had iets te vieren.

Het niks kopen van de laatste tijd, zorgde ervoor dat ik wat werkjes af ging maken. Al denk ik er nu toch hard over om zo'n haaknaald met scherpe punt aan te gaan schaffen, hier gaan mijn handen pijn van doen ( om door de stof heen te duwen).

Appeltaartvorm/schaal. Aangeschaft van kookwinkel-cadeaubon ( met een paar euro erbij. Moeilijk zeg, die winkel was schreeuwend duur, zodat ik voor mijn bonnen vrijwel niks kon vinden. Deze schaal is prachtig, maar ik voelde me er gewoon schuldig over dat ik niks nuttigers kocht. Bovendien droomde ik van de Zeeuwse knop vorm ( vanwege het kookboek wat ik kreeg). Gelukkig heb ik nog VVV bonnen liggen, dus er is nog hoop op de knop. Maar gewoon ervan genieten dan?

In de keuken brand een kaarsje bij Maria. Uit pure dankbaarheid!
Ik kan nu ( voorzichtig) uit de school klappen.
Het bedrijf waar manlief werkt ging failliet. Daags voor ons vertrek naar Engeland kwam het telefoontje. Reis was besproken en betaald, dus we gingen. Eenmaal daar maakte we er toch een fijne vakantie van, al was dat soms wat moeilijk omdat er nog sms-jes kwamen em telefoontjes. Nog zoveel onduidelijk en onzeker.
Geen salaris voor Juli, geen vakantiegeld, helemaal niks op de rekening gestort. Gelukkig zijn we ouderwets, en hebben we een spaarrekening. Maar hoe lang ging dit duren? En kreeg manlief wel een nieuwe baan? Die liggen tenslotte niet voor het opscheppen!
 
Inmiddels is manlief weer aan de slag. Nog niet alles is duidelijk. Maar langzaam komt er weer vertrouwen. Wat meer rust. Heel veel dankbaarheid.
We redden het samen.
Er waren even nauwelijks aankopen . Al bleef manlief vol vertrouwen, ik was een stuk banger. Hij durfde toch te investeren in de pipowagen, ik nauwelijks een paar centen uit te geven bij de kringloopwinkel.
Na Engeland ( en ook daar) hebben we nog maar heel weinig uitgegeven. En nu de berichten zo goed waren, mocht ik weer ( vond ik).
Zie ook buiten! Nieuwe planten staan klaar op het tafeltje ( en de zielige viooltjes in de bakken hebben het nu echt gehad).

Drie geraniums en drie begonia's.
Kleurenfeest!

Sta ik buiten om de plantjes in de potten te gaan zetten, kan ik het niet laten toch even naar binnen te gluren, gezellig keuken hebben we. We zijn boffers!

Kijk dat ziet er weer beter uit.

Gewoon thuis. Zoveel om dankbaar te zijn. Manlief aan het werk. De gezinnen waar ik werkte, vaak met vele in een piepklein ( nog erg warm) appartementje. Of de kraamvrouw die zich duidelijk heel wat voelde ( niet netjes van me om te laten vallen dat we ruim wonen, ik kon het na haar gedrag echt niet meer laten, maar schaam me nu wel een beetje). Weten dat we het redden is een goed gevoel. Al had ik toch we er midden in zaten flink schrik, alsof we weer zo arm zouden worden als vroeger thuis een tijdje het geval was. Maar dit keer droegen we het samen ( en natuurlijk mochten we onze zorgen bij iemand brengen).

Hoe klein ook, we hebben veel uit onze moestuin kunnen eten. Hier haalt manlief de oude bonen planten er uit, om nieuwe plantjes te zetten.

Eerder die dag aten we de laatste boontjes en broccoli uit de tuin ( tot zo ver).

Het vegetarisch eten is zo lekker! Dochterlief doet regelmatig mee, gewoon omdat het zo lekker is. Voor de rest is er groenten, wat aardappeltjes en een bescheiden stukje vlees.

Met soms luxe toetjes. Hier de sinaasappelpudding die manlief in het weekend maakte van de sinaasappels die maar op de fruitschaal bleven liggen ( en er niet meer zo super uit zagen).

En de broodpudding met lemon curd en aardbeien, die ik maakte als verrassing na man' s eerste werkdag. Hier voor het de oven in ging. Uit de oven aten we het direct ( helemaal) op!

We hebben het goed! Zeg nou zelf Poespoes!

Ik wens jullie dat het je allemaal heel goed mag gaan.
Dat de mensen die zonder werk komen de moed niet verliezen.
Dat ze positief blijven ( hier met dank aan manlief) , blijven bedenken dat er nog heel veel is om dankbaar voor te zijn.
En ( heel nuchter) aan iedereen die nog wel werk heeft: ga alsjeblief als de donder aan de slag om een flinke spaarpot te maken, dat kan we eens nodig zijn als een maandgeld een of twee maanden later komt!

                 lieve groetjes, Franca.