het kan verkeren...

 Inmiddels helemaal op, hier nog net een klein stukje van de pistache cake die manlief bakte.

Jammer vond hij, dat die niet net zo groen was als op het plaatje.

Hij doet dus nog een nieuwe poging en daar heeft niemand iets op tegen...

 Oké , ik had het kunnen ( en moeten) weten .

Een wit laken uitwassen en daarna buiten ophangen terwijl er koeien in de wei lopen.

Dat is vragen om moeilijkheden.

Vliegenpoep om mijn schone laken...

Tja, opnieuw in de wasmachine?

Ik besloot het plekje even stevig aan te pakken met wat water en zeep, uit te spoelen en opnieuw even in de zon te hangen.

Dat was gewaagd ( er waren tenslotte meer vliegen), maar het lukte!

Het plekje was weg, het laken weer ( net aan ) droog, precies goed om te strijken.

Pfff, gered.

Rijkdom!

Een grote schaal vol fruit.

Ooit had ik toch...echt ik kon het recept nergens terug vinden.

Op het blog vond ik wel in welk kookboek het stond, maar al bladerend kwam ik het recept nog niet tegen....en ook geen foto.

totdat...ik op een hoekje het bladzijdenummer vond ( op het oude blogje) van 10 februari 2012.

 

En dus...maakte ik het recept opnieuw.

 Om me te verbazen dat je in zo'n korte tijd zoiets lekkers op tafel kunt zetten.

Waar we allemaal onze vingers bijna bij opaten.

Dus nu met de bladzijde erbij, zodat jullie het ook kunnen proberen, en ik weet waar ik het recept vind.

Vrij, heel veel bezoekjes op het program, natuurlijk moet er ook gepoetst worden, en gekookt, en gewassen en gestreken ( en wat een bof met het weer, de was kon lekker naar buiten),en dan mag ik van mijzelf...naar de kringloopwinkel.

Want als ik iets leuk vind om te doen als ik vrij ben is het kringloop winkelen.

Oké, die leuke brocante fair dit weekend zou ook geweldig zijn, maar dan ben ik alweer aan het werk.

Dus heb ik mijn weekend doordeweeks.

En vond ik dit bord, het prijsje staat er nog op ( 1, 75).

Iets lichter misschien als de rest, maar hartstikke leuk voor de verzameling.

Deze daar heb ik echt wel even over getwijfeld, want eigenlijk natuurlijk hartstikke fout!

En toch...past het ook wel, zie ik er wel borrelhapjes op liggen of een schaal vol muffins.

En och, voor dit prijsje ( 3 euro) mag het best vond ik.

Met nog steeds de twee kopjes die dochterlief al eerder vond en het ( ook iets fout van kleur) nieuwe schaaltje, is het weer een leuk stapeltje.
 

Dit slaat nergens op.

Ik heb het echt niet nodig.

Ik vind het alleen zo lief!

 

Zelf was ik minder lief deze week, nou ja, eerlijk gezegd was ik woedend.

Ik ben weleens geïrriteerd, maar woedend zelden of nooit.

Ik sprak het niet eens uit tegen degene waar ik kwaad op was, alleen tegen manlief ( op de vroege ochtend voor hij naar zijn werk ging, de arme man).  

Ik kan niet eens precies vertellen waar het over ging, terwijl het een privé ding is geen werk hoor.

Maar het gaat over tevreden zijn, tegenover ( in mijn ogen ) belachelijk hoge eisen stellen aan wonen.

Maar ook over voor mij een stukje heimwee naar het oude, naar terugdenken aan wat er ooit was tegenover perfectionisme in wonen en ontevredenheid.

Inmiddels heb ik het ( dezelfde dag nog hoor) losgelaten.

Kan ik inzien waarom het mij trof, en daar was ( eerlijk is eerlijk) ook een stukje ontevredenheid bij.

Over dingen die hier blijven hangen en nodig moeten gebeuren, maar waar manlief echt geen tijd voor heeft.

 

Misschien moet ik net als mijn dochter niet eens wachten .

Haar man is niet zo van verven, latexen, of dingen ophangen.

Dochterlief wacht niet, die kan perfect alles zelf, en pakt ook alles aan.

Van verven, tot latexen, tot meubeltjes opknappen en zelfs een mooie stoel opnieuw bekleden.

Handige tante die dochter van ons!

Bij haar heb ik ook mee geholpen toen ze net hun huisje hadden, en het werd echt mooi.

Helaas heb ik niet altijd het zelfvertrouwen om dat thuis te doen, omdat manlief zo veel zo goed kan....

Het bleek dus een lesje zelfkennis die kwaadheid....

 

En nu?

Nu moet ik eens goed gaan overdenken wat ik zelf nou precies belangrijk vind.

Wat er toch echt eens gedaan moet worden in huis en wat ik daar zelf in kan doen.

En zo werd mijn woede een goede les...het kan verkeren.

 

En degene waar ik zo boos op was...ze zullen het nooit weten. 

Misschien zijn ze gewoon gelukkig met alles nieuw, strak, geen ( echt) groen meer in de tuin, maar tegels en steentjes en nepgras.

Nep over de mooie ( in mijn ogen) natuurstenen vloer binnen, een glazen deur naar de hal , omdat dat nu zo in is ( ik zie het terug in gezinnetjes waar ik werk en ik vind die vaak slordige kapstok nou niet echt geweldig om steeds tegen aan te kijken),alles strak, leeg en kaal.

Prima!

Laat mij maar lekker rommelen, met kastjes, kleine deco dingetjes uit de kringloop en stapels kookboeken ( die goed gebruikt worden), en het sparen van oud serviesgoed.

Ik zo gelukkig ,zij op hun manier.

Wel na gaan denken over zelf aan het klussen gaan, zodat niet alles op manlief aan komt.

Omdat ik het best kan, maar niet altijd aan durf te pakken,

We gaan het zien.

Voor nu: Ieder zijn smaak,ieder zijn eigen ding.

Als je er maar gelukkig mee bent!

Gelukkig en tevreden, dat ben ik, en dan bof je ook al is je huis niet perfect en zijn er nog genoeg dromen...

groetjes, Franca.