eindelijk het beloofde blogje ( met wat uitleg vooraf).....

 Ten eerste: sorry dat ik jullie zo lang liet wachten!

Om meteen een beeld te geven, geeft ik even aan wat er op dit ogenblik allemaal door mijn hoofd spookt.

Dan begrijpen jullie misschien dat ik zoveel blogjes zou willen schrijven, maar dat het soms gewoon niet lukt ( en dat ik geen foto's kon bewerken , zodat er geen herkenbare gezichten op staan hielp ook niet, maar ik kan dat nu op een simpele manier toch doen).

 

1. Gisteren opgepast op kleindochter.

Ouders hebben eigenlijk bijna nooit oppas nodig ( buiten de werkdagen van dochter) ,maar hadden nu beide een uitje van hun werk .

Voor het eerst samen met mijn man opgepast.

We zijn nog steeds een goed team!

Hij mocht voor het eerst een flesje geven ( dochter geeft nog steeds borstvoeding, dus dat is alleen mogelijk tijdens het oppassen).

Kleindochter sliep lang en ik maakte me zorgen dat ze daardoor de nacht niet goed zou slapen, terwijl ze dat al heel lang prima doet ( zorgen om niks, het ging helemaal prima)!

 

2, vandaag een vrije zondag , ik werkte vorige zondag en ook de volgende, en kreeg zelfs een telefoontje of ik dit weekend ook wilde werken, hoezo druk in "de kraam"?

Had gehoopt op een gezellig uitje met manlief maar die werkt vandaag keihard boven door aan de verbouwing,omdat zoon en schoondochter een weekendje naar vrienden zijn en nu dus geen last van de herrie hebben.

 

3. omdat ik vanmorgen vroeg op was neusde ik even op internet en vond twee heel interessante boeken:

Mindset van Dr Carol Dweck  ( helaas alleen Engelstalig te vinden), maar met twee hele goede filmpjes op YouTube :

 https://www.youtube.com/watch?v=M1CHPnZfFmU

 https://www.youtube.com/watch?v=hiiEeMN7vbQ&t=8s

Dat we door een bepaalde manier van denken onze kinderen veel makkelijker door een opleiding zouden kunnen krijgen, maar ook dat ze beter in hun vel komen zitten.

Ik ga er eens over lezen en er zijn nog veel meer filmpje van op YouTube, dus word vervolgd! 

Het andere boek is:

Getting Better van Michael Rosen.

Wij ( ik tenminste) kennen Michael Rosen vooral van het boek op berenjacht.

Een super leuk prentenboekje!

Vandaag leerde ik dat Michael zijn 18 jarige zoon overleed in zijn slaap, zijn zoon ging met griepverschijnselen naar bed, maar bleek hersenvliesontsteking te hebben, waardoor Micheal hem de volgende dag dood aantrof.

Hier het YouTube filmpje waar hij zelf hierover verteld:

https://www.youtube.com/watch?v=T_TOAQa5Ieo

Heel indrukwekkend.

Getting better is voor volwassenen, maar hij schreef er ook een kinderboek over:

Sad book in het Engels en in het Nederlands heet het: verdriet. 

 In dit filmpje op YouTube leest een dame ( heel mooi) het kinderboek in het Engels voor,( met de plaatsjes uit het boek), als er een kind is wat om verdriet heeft ( of een volwassene ) is dit een heel mooi boek! 

https://www.youtube.com/watch?v=X5lx69-F3cA

Getting better gaat trouwens ook over het feit dat hij ernstig ziek is geweest van covid en hoe zijn leven daarna was.

Het lijkt mij een prachtig en indrukwekkend boek.

Helaas ook alleen in het Engels verkrijgbaar, en niet bij onze bieb te leen.

Verder las ik een boek ( gewoon een roman uit de kwartjeshoek) die onverwacht veel indruk op mij maakte ( ging met name over de invloed van je moeder op je eigen leven en op de opvoeding van je kinderen). Het boek heet: De derde dochter van Nettie Dees. 

Ik heb er een heel stuk over geschreven aan mijn dochter en schoondochter, dus kon hier nog wel een keer op terug! 

4. Stom, maar ik moet vandaag nog onze slaapkamer schoonmaken, terwijl ik al een week vrij ben.

Maar daar was de maandag om op te passen, de dinsdag voor het uitje van de vriendin die een belevenis vraagt voor haar verjaardag ( en een belevenis was het , maar daarover later meer).

Dan de woensdag dat een vriendin (die vrij plotseling haar tante verloor en daar heel verdrietig over vertelde ) op de koffie kwam. En er zo een hele ochtend om was. Ook haalde de vriendin van jongste haar bul ( of hoe heet dat als je slaagt voor de universiteit), en gaat ze nu onderzoek doen naar hoe je het mensen zo goed en comfortabel mogelijk kunt maken in hun laatste dagen in een hospice. Ik was er niet bij maar leefde van afstand mee.

Wat een dame, mooi en slim en nog lief ook!

Na het bezoek van mijn beste vriendin was  ik erg onder de indruk waardoor ik in de middag alleen wat wasjes heb gedraaid , kookte en nog wat rommelde in huis.

Gelukkig kwam daar de donderdag, dat ik flink werkte en ruimde in huis en waar ( onverwacht) kleindochter nog anderhalf uur kwam in de middag, omdat haar moeder naar de tandarts moest.

En dus de slaapkamer niet meer aan bod kwam.

Vrijdag wilde ik er even uit, ik ging naar de bieb, de supermarkt en stelde in een leuke bakje een cadeautje samen voor de man van een nichtje die een zware rugoperatie heeft gehad ( manlief had al opa's rollator langs gebracht, fijn dat die nu weer in gebruik is).

Door toch wel veel aan mijn hoofd kreeg in in de middag migraine, dus deed ik rustig aan en kookte en vouwde veel was weg, en deed verder niet zoveel . Gelukkig zakte daardoor ( en door een goed medicijn) de hoofdpijn in de avond weer.

Het telefoontje of ik het weekend wilde werken kwam toen ook, dat kon ik dus even echt niet.

Zaterdag ging ik ( eindelijk) op bezoek bij mijn nichtje en haar man, had kans om samen met mijn man te lunchen ( gewoon een boterham thuis) en besloot heel even bij een kringloop langs te gaan.

Fijn, want anders was ik gaan poetsen en was ik misschien te moe geweest om te genieten van de kleindochter waar we samen op mochten passen.

En nu is het zondag.

En ga ik eindelijk....vertellen wat voor nieuwtje ik had!

Met meteen excuses voor de povere manier waarop de foto's bewerkt zijn!

Dit is wat ik kan en ik wil geen herkenbare mensen op mijn blog zetten, zeker niet als ze daar zelf geen inspraak over hebben.

 

 

Er was een dag, een mooie zonnige dag in september.

De kleine voorkamer was veranderd in een verkleedruimte met heel veel foto's uit de jeugd van oudste (hebben jullie al een idee).

En daar staat hij dan, oudste zoon in bruiloftspak.

De bruiloft was in drie maanden ( perfect) voorbereid door schoondochter.

Die aan de kleinste details gedacht had.

Nog even een "bakske"koffie voor de a.s. bruidegom.

Omdat de bruid werd aangekleed ( en haren en make up gedaan) in hun appartement achter aan ons huis, gingen alle mannen naar ons.

Dus daar was koffie voor iedereen.

Grappig, jonge mannen ( die ik niet veelal kende), met vragen als: heb je ook wat schoenpoets, ik ben vergeten mijn schoenen te poetsen? Natuurlijk!

Degene met lang haar is de vriend van de getuige van de bruid ( beste vriendin van de bruid), die later een manbun bleek te hebben, net als een getuige van mijn zoon ( vriend die hij leerde kennen via de hardrock scene.

Leuke , lieve jongens trouwens.

Ik heb genoten van die ochtend!

Het kamerscherm was voor oudste niet zo nodig, maar wel handig voor dochterlief , die zo met een huis vol vreemde mannen toch even rustig nog een voeding kon geven!

 

 Omdat de moeder van de bruid nog wat bloemen uit de tuin ging halen om in het haar van de bruid te doen, moest zoonlief nog even wachten, wat dan weer grappige foto's opleverde...

Oudste zoon die zijn a.s. bruid ophaalt bij het appartement.

De stralende snoetjes van die twee ( jammer dat ik dat niet kan laten zien).

Nee ze huurde geen super snelle auto, maar een oud Dafje.

Waardoor mijn schoonzoon ( die chauffeur was die dag) , best stress had of die twee ( beide zowat twee meter) daar wel in zouden passen.

De avond voor de bruiloft haalde hij het Dafje op en deden ze een proefritje, tot zijn grote opluchting paste het prima!

Daar gaan ze ( de weerspiegeling in het midden is van schoonzoon, onbedoeld grappig effect), op weg naar een prachtige dag.

Van het officiële gedeelte heb ik geen foto's ( op uitdrukkelijk verzoek van het bruidspaar maakte we geen foto's in het raadhuis of de kerk om de  echte fotograaf niet voor de voeten te lopen).

Maar kijk toch even mee ( met je ogen dicht).

Van het bruidspaar die luistert naar het mooie verhaal van de ambtenaar, en daarna de 'balkons scene"waar het bruidspaar op het balkon verscheen en een eigen "de kus " moment hadden (a la Maxima en Alexander).

In en bij de kerk waren er meerdere prachtige momenten, maar één blijft mij altijd bij:

Schoonzoon die naar het bruidspaar loop, een rode zakdoek aan de bruidegom geeft en hem nog even op de schouder klopt...

De bruid had een mandje gemaakt ( ik zei al dat ze alles perfect voorbereid had) met rode zakdoeken en een klein lijstje erbij waar ( in schoonschrift) op stond: voor de vreugdetranen...

Die bleek oudste nodig te hebben...lief gezien door schoonzoon.

Een beeld wat mij nog ontroeren kan als ik er aan denk!

De mis ( misschien moet ik kerkdienst zeggen het was een oecumenische dienst), was prachtig en ontroerend, en daarna strooide we ( door de bruid gedroogde) bloempjes uit over het bruidspaar.

Waarna de dag gasten op een terras vlak bij de kerk een heerlijke lunch kregen terwijl het bruidspaar, de chauffeur en de fotograaf de foto's gingen maken ( en onderweg een picknick hielden met dezelfde super lekkere lunch).

Waarna we naar de bruiloftslocatie gingen en zelf foto's maakte van o.a. hier drie generaties dames.

Waar de ouders van de bruid het toch nog aandurfde een stukje te doen, al wilde de bruid dat eigenlijk liever niet.

Ook jongste en zijn vriendin het eten zich goed lieten smaken.

De zakdoek die de bruidegom nog bij zich had, nog een keer goed van pas kwam!

Er echte Limburgse vlaai was i.p.v. een bruidstaart, en die zich goed lieten smaken.

Waar de ouders van de bruid en later ook het bruidspaar en hun hardrockvrienden, nog een dansje waagde.

Waar dochterlief een rustig plekje opzocht om haar dochter in de kinderwagen een dutje te laten doen en haar vader gezellig bij haar ging zitten ( en vind ik het nog steeds jammer dat ik toen niet even een foto maakte).

 Waar ik ( vanaf een afstandje) het niet kon laten om even een foto te maken van de broers in gesprek.

Wat een prachtige dag!

Wat een eer en genoegen om opnieuw mee te mogen maken dat een van onze kinderen in het huwelijk treed.

Dat ze dat ( net als dochterlief destijds) op geheel eigen wijze deden.

Zodat de hele dag hun eigen sfeer voelbaar was, met de bloemen uit de tuin, de plantenbakken die jongste de dag ervoor op de bruiloftslocatie had gezet, met de houten kratjes en de pompoenen.

Hoe enorm we bofte met het prachtige weer ( de volgende dag werd ik wakker van een flinke regenbui ), zeker omdat de hele dag ( behalve de officiële gedeeltes ) buiten gevierd werd!

Hoe iedereen ingezet was om iets te doen tijdens of voor de bruiloft , ik had de eer vooraf een dagje samen met mijn schoondochter te kringlopen om alle accessoires te gaan kopen voor de bruiloft en las voor in de kerk, zo had iedereen een taak.

Het bruidspaar kon op de locatie blijven slapen en ging daarna naar Schotland op huwelijksreis.

En dat was het dan, het berichtje waar sommige van jullie op wachtte en wat ik zo lang uitstelde. 

Petje af als jullie tot hier gekomen zijn!

En later in een volgend blogje ga ik verder in op de andere zaken, zoals het uitstapje ( belevenis voor haar verjaardag) met de vriendin , dat ik erg bijzonder vond.

Voor nu: Fijne zondag en hopelijk tot snel!

Groetjes, franca.