opa

 

 

Dit is een lastig blogje, wat ik al een tijdje uitstel om te schrijven.

 

Een leven ten volle geleefd , dat staat er op de kaart en het bidprentje.

Mijn schoonvader, de vader van mijn man en de opa van mijn kinderen, en ook nog de overgrootvader van ons kleinkind is overleden,

Hij heeft 93 jaar mogen worden.

De laatste tijd ging het minder , had hij meer zorg nodig en raakte wat in de war.

Moeilijk voor hem omdat hij zelf besefte dat sommige dingen die hij dacht of zag niet helemaal klopte.

Toen mijn man nog eens ging kijken nadat hij hem zijn eten had gebracht ,omdat hij er niet helemaal gerust op was, was opa benauwd en belde manlief de ambulance.

Nog een paar dagen verbleef opa in het ziekenhuis waar hij heel goed verzorgd werd, maar ze wegens zijn hartfalen niet veel voor hem konden doen. 

Wel gaven ze hem nog medicatie om het vocht weg te krijgen, waardoor hij even weer helemaal helder was en de hele tijd comfortabel.

Mijn man is steeds bij hem gebleven, zelf ging ik thuis slapen en eten.

De kinderen en opa's zus hebben nog afscheid van hem kunnen nemen , waarna hij in het bijzijn van mijn man en mij rustig is ingeslapen.

 

Mijn band met hem was niet geweldig goed.

Toch ben ik heel blij dat ik hem nog wat zorg heb gegeven de laatste tijd en dat ik uitgesproken heb dat alles goed was.

Als iemand stervende is is dat niet de juiste plaats om dingen te bespreken die niet goed of naar waren.

 

Er was een mooie uitvaartdienst , die druk bezocht werd, wat aangeeft dat hij erg geliefd was in het dorp.

Zelf denken we dat hij erg blij zou zijn met de dienst als hij die van boven mee heeft kunnen krijgen ( klinkt gek, maar dat bedenk ik mij dan zo).

Ik besef helemaal dat hij een prachtige leeftijd heeft bereikt en alles heeft kunnen doen wat hij maar wilde.

 

Na een niet erg makkelijke jeugd, waar hij zijn moeder al erg jong verloor ( 9 jaar) en hij bij zijn opa en oma opgroeide, leerde hij zijn vrouw kennen en die heeft hem alle vrijheid gegeven.

Eerst boerde hij en startte een loonwerkers bedrijfje,maar het ondernemen zat hem niet bepaald in het bloed dus verkocht hij het bedrijf en ook ( uit noodzaak) zijn huis.

Hij was toen nog best jong (54 jaar) en heeft nooit meer huur hoeven betalen omdat hij recht op inwoning had.

Nu ik het zo opschrijf denk ik dat hij ook al buitenshuis werkte toen hij zijn boerderij nog had, volgens mij werkte hij in totaal iets van 12 jaar in loondienst, maar dat weet ik niet precies.

Hij werkte buitenshuis tot hij 60 was , dus heeft hij nog 33 jaar van zijn pensioen kunnen genieten.

Kreeg nog enkele erfenissen ( via familie van zijn vrouw) en verkocht nog een stuk grond.

Daardoor hebben ze altijd goed kunnen leven en heel veel kunnen reizen.

Wat ik wel moeilijk vind is dat hij beter had kunnen zijn voor zijn vrouw, zeker toen ze ziek en hulpbehoevend werd, daar kon hij niks mee en wat was erg moeilijk voor ons als familie om aan te zien

Zijn vrouw had beter verdiend vind ik.

Dat galmt nog wat na...

 

Toch had hij ook hele goede dingen, zo deed hij veel vrijwilligerswerk en ging voor oudere mensen boodschappen doen en bracht ze naar het ziekenhuis.

Ook heeft hij jarenlang het kerkhof keurig in orde gehouden samen met een groep oude mannen.

Zelfs tot hij 80 werd ( toen moest hij wegens de verzekering stoppen , wat hij erg jammer vond).

 

Al met al een vol leven , zoals op het kaart staat: een leven ten volle geleefd. 

Voor mijn man en kinderen komt er nog een tijd van verwerken , en gemis.

Het is ook erg stil op het erf.

Bijzonder hoe nu blijkt hoe druk het bij opa's huisje was.

Met mensen van de verzorging, de maaltijden, bezoek en natuurlijk de taxi die hem vrijwel dagelijks kwam halen en thuisbrengen.

 

Hij heeft alle vrijheid gehad om te leven zoals hij dat wilde, ook al was dat zeker niet altijd zoals het onze keuze zou zijn. 

Hij is nog de dag voor zijn opname in het ziekenhuis op pad geweest, ging een paar dagen daarvoor nog met zijn scootmobiel op pad ( tot zelfs de verzorging zei dat het echt niet meer verantwoord was), gelukkig heeft hij het niet eens meer gemerkt dat we de sleutel weg hadden gelegd, zodat dat geen stress heeft gegeven.

En nu?

 

Nu gaan we wennen aan heel veel tijd, aan een stukje rust maar natuurlijk blijft er een gemis ondanks dat hij zo oud was , was het wel de vader van mijn man en de opa van de kinderen .

Voor mij komt er een tijd van grote veranderingen.

Geen zorg voor opa meer.

Mijn man die ineens veel meer tijd heeft ( vooral in de avond en nacht was de zorg erg zwaar, al zul je hem dit nooit horen zeggen).

Voor mijn werk een veel kleiner contract omdat ik op ga passen op onze kleindochter.

Zodat ik nu heel goed na moet gaan denken hoe ik die extra tijd in ga vullen, tenslotte wil ik zeker niet gaan lanterfanteren, maar de extra tijd goed, fijn en nuttig besteden.

Daar kom ik vast nog een keer op terug.

 

Daarna moeten we ook gaan bedenken wat we met zijn huisje doen.

Het mag niet zomaar weer bewoond worden, dus er zullen aanvragen gedaan moeten worden bij de gemeente en het huisje moet leeg...wat er daarna mee moet gebeuren daar zijn we nog niet over uit, maar dat komt nog wel.

Ik heb een speciaal verzoek.

Ik wil liever geen goedbedoelde sterkte wensen of condoleances, juist omdat mijn band met hem niet zo geweldig was, zou dat helemaal niet terecht zijn.

Nu zou ik graag schrijven hoe anders het voelde toen mijn ouders en mijn schoonmoeder overleden, maar er zijn natuurlijk altijd verschillen in rouw en verwerking, dat heeft niet alleen met de leeftijd van degene die overleden is te maken.

Opa heeft ten volle geleefd, heeft het gouden huwelijksfeest met zijn vrouw nog mogen meemaken,kon genieten van het opgroeien van de kleinkinderen op hetzelfde erf, heeft heel veel van de wereld gezien,  is de laatste jaren met alle liefde en zorg omringt, en kon zelfs nog de geboorte van zijn achterkleinkind meemaken.

Het is goed zo....

 

groetjes, Franca.