Vandaag mijn laatste vrije dag. Ik heb een beetje lopen spijbelen de laatste dagen.

• Met als gevolg: - de bodem van de wasmand is nog steeds niet in zicht.

- de kerstboom staat nog buiten ( wat nu met de sneeuw wel een mooi plaatje opleverde).
- de kersttakken ( voor kransen e.d. liggen ook (mooi) onder een sneeuwlaagje buiten.
En het was niet eens omdat ik niet wilde werken, maar omdat er zoveel geregel en bezoekjes waren.
Ach ja, soms moet dat kunnen. En zo kon ik in de ( heerlijk warme) keuken rondhangen en deze chocolademuffins bakken. Het recept staat in de Prima van Januari. De foto was zo verleidelijk dat ik het even moest proberen. Tot groot genoegen van man en kinderen, die op een gewone dinsdag ineens een supertoetje kregen .Zij namen er twee, ik vond eentje( met een kop koffie) al een flinke hap.
De foto verdient geen schoonheidprijs, maar laat wel zien waar het om ging: een muffin met een zacht smeltende binnenkant! Het recept dan maar?
200 gram pure chocola met 200 gram boter, 2 minuten op half vermogen in de magnetron, doorroeren en nogmaals 2 minuten ( of tot chocola gesmolten is).
In een grote kom: 200 gram zelfrijzend bakmeel,1/4 tsp( Engelse maat) bakpoeder en 150 gram fijne tafelsuiker mengen.
In maatbeker: 150 ml melk en 3 eieren mengen.
Voorzichtig de natte ingrediënten met de droge vermengen, dan de gesmolten chocola erbij.
Een bakblik van 12 muffingaten vullen met cakevormpjes, een eetlepel cakedeeg erin, een stukje van een marsreep erin en verder vullen met cakedeeg.
Bakken: 18 tot 20 minuten op 180 graden. Lekker, maar verschrikkelijk machtig! Je bent gewaarschuwd.Gezond is het natuurlijk ook niet echt, dat moet kunnen zo af en toe.
Omdat ik gisteren naar een workshop ging, moesten de luiken wat vroeger open ( normaal wacht ik tot het echt licht is, dat is wat zuiniger). Dat leverde dit plaatje op.
Na de workshop ( en voor de tandarts), vond ik dat ik nog iets moest doen met de nu wel erg rijp wordende bananen. Ik pikte het recept bij : veggiesvoorkabouters.blogspot.com , en vond ze zelf nog lekkerder dan de chocolademuffins. Kun je nagaan. De kinderen luste ze ook, ik moest er een paar veilig stellen anders was er niks meer voor vandaag. Ze zijn te vinden onder: bananen en honingcakjes.
Het resultaat van de workshop. Het was het maken van een kerststuk( allemaal dezelfde) en een high tea erbij. Een gezellige ochtend, al blijft deze Miep het een hoop geld vinden voor een kerststuk en wat lekkers bij de koffie. Neemt niet weg dat het erg gezellig was, leuke mensen, lekkere dingen en een mooi stuk natuurlijk. Ik denk dat ik het volgend jaar hier organiseer voor vriendinnen en nichtjes, zorg ik voor spullen, betalen ze alleen voor het potje en de oase, kunnen we een extra bedrag vragen om voor een goed doel te geven. Toch plezier, en minder schuldgevoel. Ik heb overigens de recepten van de hightea meegekregen, zal daar nog wel eens wat van laten zien.
Onze kerstboom. Het heeft zo ook wel wat, zullen we dat maar zo laten voor dit jaar?

Tot slot: sporen in de sneeuw.
De fietssporen van middelste en jongste ( die van oudste waren inmiddels weer ondergesneeuwd). Al weken werken de straatlantaarns hier niet meer. Mailtjes naar de gemeente worden wellenswaar vriendelijk beantwoord, maar ze kunnen het schijnbaar niet oplossen. Nu moeten onze kinderen de eerste anderhalve kilometer in het pikkedonker fietsen. Omdat ze zo ver buiten het dorp wonen is het hier nu ongelooflijk donker. Niet leuk voor hen, en niet voor deze (bezorgde) moeder.

En verder: hoorde ik gisteren ineens een kettingzaag in onze tuin!
De (voor mij vreemde) man toch maar even aangesproken, blijkt Opa ( zonder dat wij er iets van wisten) afgesproken te hebben dat deze man een boom mocht zagen.
Met die ( vriendelijke )mijnheer afgesproken dat ik dit toch echt eerst met man en kinderen wil bespreken.
Komt Opa op hoge poten aan.. Gevolg, een gezaagde boom, een vervelend schuldig geweten, een hoop gedoe en een migraine bah. Ik weet dat het wel weer goed komt, het zakt allemaal wel weer, maar wat zou ik graag hebben dat er geen dingen achter onze rug om geregeld werden. Dat zou zoveel rust geven.

Nu gaan genieten van de laatste vrije dag. Dat klinkt dramatiser dan het is. Ik moet wel vannacht in de wacht ( met die sneeuw iieek) maar hoef maar drie dagen te werken. Dan heb ik een week vakantie!
En daar heb ik zin in!
groetjes, Franca.