ziek, met verplichte rust...

 

 Aangevraagde boeken van de bieb, door manlief recht vanuit zijn werk opgehaald.

Ik lig op de bank en lees : een zomer in Parijs, wat ik een aanrader vind.

Ik zou vandaag een bloemetje en een paar boeken naar een lieve vriendin moeten brengen.

Het bloemetje omdat ze voor de derde keer oma mag gaan worden, wat een prachtig voorrecht is dat!

De boeken omdat ik niet alles kan bewaren ( en ze niet meer naar de boekenmarkt gebracht kunnen worden), maar vooral omdat ik het zo leuk vind om haar een boek te geven wat ik zelf met veel plezier gelezen heb.

De stapel hierboven is er gekomen omdat ik een ander boek van Sarah Morgan met veel plezier gelezen heb.

Ik zou ook een afspraak maken om bij een andere vriendin langs te gaan, die mij dit weekend belde en mij aan het verstand bracht dat je soms dingen niet kunt veranderen, maar dat dat niet betekend dat je alle leuke feestdagen zomaar voorbij moet laten gaan....

Dat het belangrijk is om de mooie bijzondere dagen die ik zo graag vier, in ere te houden.

Wat ben je zonder vriendinnen?

 

 

Met een andere vriendin , mijn beste en oudste, ( niet in jaren van leeftijd maar in jaren van elkaar kennen), ging ik afgelopen weekend naar een super leuke brocantemarkt, samen met haar moeder.

En hoewel ik natuurlijk niks nodig heb, kwam ik toch in de verleiding het een en ander te kopen, zoals je op bovenstaande foto ziet.

 

 

Het tafelkleed ( eigenlijk een niet eens gezoomde lap stof) kocht ik daar ook.

Iets ervan sprak me aan, misschien alleen voor kerst, of ik ga er iets van maken.

Ik zie nog wel.

.

 

Op de onderzettertje liggen sleutels ( met het randje wat vast hoort te zitten aan de kast, maar waar we nog niet aan toe gekomen zijn), omdat gisteren oppas dag was, en dat kleine dametje is inmiddels flink ondernemend. Dus voor ze komt doe ik inmiddels een rondje huiskamer, om er zeker van te zijn dat er niks gevaarlijks is.

 

 

De rest van de tafel staat vol.

Vol met de bloemen uit eerdere boeketjes die ik nu in kleine vaasje deed, met een cadeautje wat mijn beste vriendin uit Spanje meebracht voor mij, met mijn aankopen van zondag, met de honing en zeep die ik voor mijn verjaardag kreeg en nog zoveel klein spul.

 

 

Net als het kleine tafeltje.

Volgende week gaan alle kleine spulletjes naar de voorkamer.

De voorkamer die eindelijk opgeruimd is.

Niet dat ie perfect is!

Maar wel te overzien. Wat heb ik mij daar druk over gemaakt! En het viel best mee.

Een aantal dingen ( vooral tijdschriften ) gingen naar de opslagruimte in de schuur.

Sommige dingen gaan straks naar de ruimte waar nog nog mijn zoon en schoondochter wonen.

Al wonen ze er niet echt meer, ze zijn druk bezig ( en bijna klaar) met hun nieuwe huis.

 

De kleine spulletjes gaan van de tafels zodat mijn jongste zoon en zijn vriendin zich hier thuis zullen voelen.

Dat ze hier kunnen leven zoals ze fijn vinden en niet met al mijn troepjes ( zo zie ik ze niet hoor maar het jonge volk vast wel) om zich heen.

Ze komen hier een week logeren omdat manlief en ik een weekje naar Engeland gaan! 

Voor het eerst zonder spanning of alles wel goed gaat met ouders en schoonouders.

Maar mijn man mist mijn schoonvader meer dan hij ooit had kunnen bedenken.

Veel meer als hij ook verwacht had.

Hij heeft zoveel voor hem gezorgd en zoveel voor hem gedaan, dat ik dat heel begrijpelijk vind.

Nu maar hopen dat hij wel van onze vakantie kan genieten.

 

En intussen kunnen jongste en vriendin genieten van even een "eigen" plekje hebben.

Ze wonen nog steeds op een kamertje met gezamenlijk gebruik van keuken.

Een huis of appartement huren ,is inmiddels nauwelijks mogelijk , omdat een aantal woningbouwstichtingen bij elkaar zijn gegaan, ging hun plaatsje van drie naar meer dan 200 wachtende voor ze.

Dus die kans is verkeken, en kopen , dat is nu niet bepaald een handige tijd ( al had oudste en zijn vrouw daarmee veel geluk).

Dochterlief maakte alvast een mood board ( sfeer bord in gewoon Nederlands) voor onze nieuwe slaapkamer.

Het idee begon als misschien een kamer boven maken passend bij de ruimte beneden.

Als er wat meer ruimte was, zou zoonlief en zijn vrouw daar misschien wat langer kunnen wonen.

Maar het liep anders...

 

Toen manlief eens goed ging kijken, bleek een verbouwing geen luxe, maar een pure noodzaak, omdat het dak ging verzakken, dit omdat mijn schoonvader ooit besloten had om spanten weg te halen ( lang verhaal  maar het was nu eenmaal zo).

Dus nu moesten er nieuwe spanten geplaatst worden, en zou het daarna een slaapkamer voor ons worden.

Omdat de rest van het huis ook van nieuwe spanten voorzien moest worden en daardoor onze slaapkamer afgebroken moest worden.

Met als gevolg dat oudste en schoondochter nu een eigen huis gekocht hebben, en manlief moet gaan wennen aan alleen met mij wonen...voor het eerst in zijn leven ( hij heeft hier altijd dus nu al bijna zestig jaar gewoond) wonen er dan maar twee mensen hier.

 

Geen ( oud) tante, geen schoonouders, geen dochter en schoonzoon ( die eerst in de ruimte achter woonde) en nu dus ook geen oudste en schoondochter.

Voor mijn man is dat vreemd, omdat er altijd anderen waren, zelf zal ik het ook best stil gaan vinden, maar ook wel fijn.

 

Nu denk je misschien waarom komen jongste en zijn vriendin daar niet wonen? 

Maar die willen liever in een andere woonplaats gaan wonen ( en heel graag iets echt iets voor henzelf, na altijd ruimtes delen).

 

Dit is het mood board wat dochterlief voor beneden maakte.

Lief en leuk van haar, maar het feit is dat ik genoeg spulletjes in huis heb, om die ruimte straks in te richten.

Ik heb meubeltjes van mijn moeder ( ouders) die ik bewaard heb , en een paar leuke kastjes die ik zelf kocht ( gek als ik ben op leuke kastjes).

Ik ga langzaam aan het idee wennen.

Om een soort van tuinkamer te gaan maken.

Vooral heel fijn omdat het een hele lichte ruimte is, dit in tegenstelling tot onze huiskamer die vooral in de zomer heel donker is ( altijd een lamp aan), dat komt door de grote bomen die dicht bij de ramen staan, maar ook door de kleine ruitjes.

 

Kleindochter wil ook steeds opgetild worden om naar buten te kunnen kijken, gewend als ze is aan een laag raam en een levendige straat waar altijd reuring is , dat is hier beide niet.

Maar in de "tuinkamer" straks , zijn in ieder geval tuindeuren ( zodat kleindochter naar buiten kan kijken) en is er veel licht.

Dus voor het eerst in ( eind dit jaar) 35 jaar, gaan we echt met zijn tweetjes wonen in het hele huis....

 

Wat een veranderingen dit en vorig jaar.

Oudste getrouwd en nu samen een huis gekocht, een kleindochter gekregen ( wat een enorm geluk), baan veranderd om op te kunnen passen naar een minimum uren contract, mijn schoonvader overleden ( en zijn huisje moet leeg blijven) en nu krijgen we een mooie lichte ruimte erbij en voor het eerst een mooie nieuwe slaapkamer.

Onze slaapkamer nu is nog door schoonvader gemaakt , zodat tante zuster en een medezuster daar af en toe konden logeren.

De kamer is niet geïsoleerd, alleen de schrootjes heb ik ooit ( inmiddels ook al bijna 20 jaar geleden) geverfd omdat ik dat donkere hout zo beu was, verder is die onveranderd.

Maar niet te min...alle drie onze kinderen zijn er geboren, dus niks dan goed over deze ruimte.

 

Wat niet wegneemt dat we nu een mooie ruime slaapkamer gaan krijgen, hoog, goed geïsoleerd met de luxe van een eigen toilet en bad ( in de ruimte beneden is al een douche) , zo gemaakt dat als we ooit te oud zijn om in het hele huis te wonen, we het nog prima kunnen uithouden in het achterste stukje ( want manlief wil hier echt nooit weg).

Wie er dan in het grootste stuk gaan wonen?

Geen idee, dat zien we dan wel.

 

 

Een foto van onze oudste (toen nog klein genoeg om niet direct herkenbaar te zijn, nu hij zowat twee meter lang is), in het glazen doosje waar spulletjes van de trouwdag in zitten en de dubbele foto's  , die ik ook gebruikte voor het persoonlijke cadeautje voor hun huwelijks dag.

Zowel bij dochterlief als bij oudste zoon werd het verzoek gedaan om geen speech te houden of gekke toneelstukjes ( een gewoonte bij huwelijken hier in Brabant ) te doen.

Voor dochterlief maakte ik een soort schriftje, voor oudste schreef ik een brief.

Beide met een fotolijstje en een stapel foto's van hun jeugd. 

Met een stukje heimwee staat het doosje hier.

Hij gaat nu verhuizen, met zijn vrouw naar een leuk ( grotendeels door hen zelf) verbouwd huis, hier echter wel een flink stukje vandaan.

Heel zijn leven ( dus ruim dertig jaar) heeft hij hier op het erf gewoond.

Eerst hier in huis, later zelfstandig in het achterste stuk en nog later met zijn vriendin en later vrouw.

Natuurlijk, hij is een grote vent ( letterlijk en figuurlijk) en gaat het heerlijk vinden in hun nieuwe huis, en hun mooie tuin, met zijn vrouw op een eigen plekje maar ik ga hem verschrikkelijk missen!

 

Tja en dan dat ziek hierboven...

Het valt wel mee gelukkig.

Ik zal iets verkeerds gegeten hebben en heb buikpijn en moet in de buurt van...blijven.

Behoorlijk buikpijn , dus is het af en toe zwart voor mijn ogen en moet ik snel gaan zitten ( of liggen).

Vandaar dat ik niet van huis weg kan, en dat het stoeltje van kleindochter nog in de huiskamer staat i.p.v. in de voorkamer.

Daarom lig ik ( nog niet eens aangekleed) op de bank te lezen.

Daarom ziet deze hoek van de huiskamer er nog uit als een kleuter speel hoekje ( wat ik overigens alleen maar gezellig vind).

En daarom vlieg ik nu niet alle kanten op maar ben gedwongen om thuis te blijven, kan ik niet gaan poetsen en daarom overdenk ik me dus ineens zoveel....

Zou het kunnen dat ik niet voor niks wat ziekig ben?

Dat mij dat de tijd, kans en ( gedwongen) rust geeft om dingen te overdenken?

Geen idee!

Maar ik ga terug naar mijn bank ( ik heb dit dus helaas ook niet in een keer geschreven), en ga uitzieken.

Rust nemen en wat lezen en ook nog een beetje wat dingen laten bezinken....

 

Groetjes, en neem ( ook niet verplicht) op tijd je rust en tijd om over mooie en minder mooie dingen te mijmeren....

 

groetjes, Franca.