Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

zaterdag 1 oktober 2022

vijf dagen in de pipowagen


 Na het rommelen in huis en inruimen van de kast ging ik weer aan het werk.

Eerst een gezinnetje voor 2 dagen, 6 uur, daarna vier dagen van 2 gezinnetjes van 3 uur.

Eén dag had ik nog over, geen idee waar ik heen zou gaan...

Toen belande ik hier...

Niet lekker in de avond, ziek in de nacht, toch even temperatuur opnemen ( met de twijfel of ik zo wel kon gaan werken), nee dus wegens koorts.

O ja, dan moet je nu dus ook even testen...positief!

Manlief verteld ( lig je de hele nacht naast hem, en dan houd je ineens flink afstand), die testte gelukkig negatief ( en ook alle andere keren dat hij zicht testte die week).

En zo ging ik om 5 uur in de ochtend met ( letterlijk) een kartonnen doosje onder de arm waar ik snel het een en ander in gegooid had richting pipowagen.

Ziek!

Koorts, hoofdpijn, keelpijn, gewoon zoals een flinke griep.

Bij de dingen in de doos zat geen paracetamol, dus wachtte ik netjes tot in dacht dat manlief wakker zou zijn tot ik hem belde.

Zondag dus wat later, maar negen uur was mijn grens, en wat kan dat lang duren.

De eerste dag was ik heel ziek, de tweede kon ik al douchen, de derde sliep ik niet meer de hele dag.

En manlief maar dingen aan sjouwen.

Alles zit in principe in de pipowagen , maar ik had natuurlijk niet zoals voor een vakantie netjes een koffer met persoonlijke spulletjes ingepakt.

Dus ging er een lijstje op de app met spulletjes die ik graag zou hebben.

Wat een geluk is het sowieso dat je dan zo,n fijne plaats vlak bij huis hebt, waar je kunt zijn zonder anderen te besmetten

Na drie dagen knapte ik wat op en wilde ik iets anders doen als alleen slapen: breien.

Dat dacht ik tenminste, maar ik snapte niks van mijn eigen breiwerk, dus vroeg ik manlief om een bolletje katoen, maakt niet uit welke kleur en startte een vaatdoekje.

Drie keer uithalen ( je hersenen zijn echt ook van slag, maar de vierde dag begon het weer op een doekje te lijken..




De vierde dag kon ik ook weer naar buiten.

Wat slapjes en bang iemand tegen te komen, maar hoe heerlijk om even buiten te zijn.

 

Waarna ik besloot mijn fruit en koffie ( die nog steeds gek smaakte) in de deuropening te eten en drinken.

 

Het schijnt dat groen geneest, dan zit ik hier goed.

 

De buur dames...

 

Na die enorme inspanning: terug mijn bed in om een gat in de middag slapen.

 

De volgende ochtend, met voor het eerst een echt gewoon ontbijt, en het idee dat ik vandaag naar huis mag.

 

Weer een wandelingetje, en daarna koffie.

 


 
Ik voelde mij veel beter ( had mij overigens dag vier al beter gemeld, dat helemaal beter worden doe ik wel in mijn vrije dagen).
Nou lopen dingen niet altijd zoals je zou willen, manlief moest die dag laat werken en jongste was niet thuis.
Om nou alleen in een koud huis te gaan zitten , waarvan ik niet wist ( en vreesde met grote vreze ) hoe groot de puinhoop zou zijn na een werkweek , en daarna vijf dagen in de pipowagen en twee mannen die fulltime werken, een man die het op zijn werk heel druk had en thuis met een groot project gestart was.....( daarover later meer).

 
Dus besloot ik nog even in de pipowagen te blijven.
Gelukkig had manlief de avond er voor al een lekkere maaltijd op het trapje gezet, voor het geval dat hij erg laat zou zijn.


Die pipowagen, wat was ik daar blij mee.
Wat is het een heerlijke plek om te zijn!
Alleen, gek om daar in de pipowagen in bed te liggen.
De gordijnen in de bedstee had ik meestal dicht, maar tegen de tijd dat ik wist dat jongste of manlief uit hun werk kwamen, wachtte ik ze op om ( op flinke afstand) eindelijk even wat menselijk contact te hebben.
Wat heb ik in de dagen manlief gemist!
Terwijl ik hem regelmatig even zag, maar nu weet je pas hoe fijn het is met iemand te leven waar je van houd!
Normaal sta je daar niet zo bij stil, lijkt het maar gewoon, nu waardeer ik het weer heel erg!



Die gordijnen open tegen de tijd dat jongste thuis kwam had nog een vreemd effect.
Opa maakt vaak gebruik van een deeltaxi, toen ik waar half slapend een auto hoorde kwam ik overeind met de gedachte dat jongste thuis was,,,,bleek het een vol busje met mensen te zijn die door de hoogte van het busje zo bij mij binnen konden kijken....je weet niet hoe snel je dan diep onder de dekens moet duiken! 

Laat op de avond kwam manlief thuis en besloot ik toch naar huis te gaan.

Gek hoor.

Maar wat fijn.

En nu?

 

Gezonde dingen eten.

Kleine wandelingetjes maken, zodat ik snel mijn conditie terug mag krijgen.

Hopen dat mijn geur terug komt.

Maar vooral: ongelooflijk dankbaar zijn!

Wat ben ik bang geweest toen Covid pas uitbarstte, je hoorde hoeveel mensen er aan overleden, hoe ziek mensen waren en hoe benauwd.

Nu was ik een paar dagen ziek, gelukkig absoluut niet benauwd, werd prima ( zelfs geweldig) verzorgd lekker dicht bij huis in de pipowagen waar ik alles had wat ik maar kon wensen.

Wat een enorm geluk!


 Het breiwerkje ( waar je vast foutjes in vind, maar ik was blij met het simpele werkje), en twee snoepjes.

Door keelpijn had ik wat snoepjes genomen, maar waarschijnlijk heb ik op een gegeven moment gebeten in plaats van ze op te zuigen, dus zodra ik helemaal beter ben moet ik even naar de tandarts, voor een nieuwe vulling in een kies....

Hier heb ik veel aan gedacht toen ik in de bedstee lag.

Zoals ik al vertelde heeft de bedstee een raam naar buiten.

En als je daar ligt en de wereld gaat door , en jij ligt daar maar...

Ooit ( zei de oude dame) op de basisschool kregen we een soort voorleessysteem.

Er werd een schoolplaat opgehangen en de juf las uit een boekje het bijpassende verhaal.

Het verhaal van het meisje wat ik bed moest liggen en vanaf het bed door het raam de wereld door zag gaan is mij altijd bij gebleven.

Vorig jaar kreeg ik de boekjes van mijn beste vriendin ( dan weet je dat het echt een beste vriendin is als ze door jou verhaal de boekjes vinden kan), en dit is het verhaal waar ik in de bedstee steeds aan dacht.

Ooit hoop ik de bijbehorende schoolplaat nog te vinden....


Inmiddels ben ik een paar dagen thuis.

Rommel en poets ik weer,( de gevreesde puinhoop in huis viel alles mee) ben nog wel heel snel moe en wat draaierig, maar dat komt vast goed.

De pipowagen is ook weer schoon en fris met schoon beddengoed, en ik ben een dankbaar mens!

Lieve groetjes en blijf gezond!

Franca.














16 opmerkingen:

  1. Ohhhh Franca wat leef ik met je mee. Zo herkenbaar. Helaas duurde het bij mij 5 weken alleen in de slaapkamer. Heel benauwd en maar hoesten hoesten. Denken laat mij slapen en wanneer houdt dit op. Normaal ben ik een poetsmiep en toen zelfs nergens aan gedacht. Mijn slaapkamer werd mijn woonkamer. Wilde van alles om mij heen hebben. En nu zelfs na twee jaar is mijn slaapkamer nog steeds mijn alles. Ik heb s avonds echt behoefte aan even alleen zijn. De indrukken van de dag zijn me vaak nog teveel. Mijn man sliep die tijd op zolder, gelukkig hebben we extra kamers. Maar buiten het feit van zo ziek zijn vond ik het ergste dat mijn jongste die nog thuis woont en mijn man zich zo zorgen maakte. Hoorde mij maar piepen en hoesten achter die deur. Kan ik nu nog emotioneel om worden. Gelukkig is alles goed gekomen na een lange revalidatie, vooral accepteren. Met jou ook alles nu weer ok of heb je ook naweeen zoals ik dat noem?
    Fijne zondag, groetjes Coby

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Coby, wat durf ik te vertellen. Als ik jou verhaal hoor is dat indrukwekkend. Niet alleen omdat het maar liefst 5 weken duurde, maar ook omdat jij wel benauwd was. Hoe eenzaam moet dat gevoeld hebben. Ik hoop dat je inmiddels echt helemaal hersteld bent.
      Zonder die vervelende bijwerkingen die soms lang kunnen blijven.
      Groetjes, Franca.

      Verwijderen
    2. Hai Franca, hoe is het inmiddels met je? Ben ik erg benieuwd naar.
      Na twee jaar heb ik nog steeds last. Met bepaald weer toch benauwd, trappen lopen ook. Minder energie als voorheen. En mijn slaapkamer blijft een soort veilige haven. Moet me echt soms terugtrekken, geen prikkels.
      Groetjes Coby

      Verwijderen
  2. Franca, was jij gevaccineerd tegen corona?

    Mieke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oh, dat was aan de ene kant wel een uitkomst die Pipowagen... Maar ook niks gezellig als je daar verplicht alleen moet zijn.
    Wij hebben een caravan staan op onze grond, maar toen ik als eerste corona kreeg ben ik daar niet naar toe verhuisd... Misschien wel beter geweest, want daarna kreeg manlief het ook.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Daar was ik erg bang voor. Ik kreeg het waarschijnlijk via mijn werk, en wilde echt voorkomen dat mijn man ziek zou worden.

      Verwijderen
  4. Gelukkig ben je weer op de been, en wat fijn dat je kon (uit)zieken in jullie pipowagen. Ik ben afgelopen maart een aantal dagen ziek geweest, daar heb ik echt geen zin meer in. Ik hoop deze week de volgende prik te kunnen krijgen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ziek zijn is nooit leuk, al leek het mee te vallen. Helaas nu nog erge vermoeidheidsklachten, en dat valt tegen. Zodra het mag ga ik ook voor de volgende prik.

      Verwijderen
    2. Ik heb alle prikken gehaald, volgende week de vijfde. Al moet ik iedere week, graag! Franca, zonder deze 2 vaccinaties had jij zomaar nog veel zieker kunnen worden.

      Veel sterkte, lieve groet,

      Mieke

      Verwijderen
  5. Het is niet fijn om corona te hebben natuurlijk maar tegelijkertijd doet het me bijna denken aan een mini retraite ; ) Maar dat komt omdat zo'n pipowagen me zo geweldig lijkt denk ik.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mocht je er behoefte aan hebben om een echte miniretraite te doen ( alleen of met tweeën), ben je welkom om ( gratis) een paar dagen in onze pipowagen door te brengen!
      Ik zou graag meer voor je willen doen, maar dit is in mijn macht. Lieve groetjes, Franca.

      Verwijderen
  6. niet de snel van stapel lopen hoor, longcovid is echt geen pretje en er zijn wel aanwijzingen dat mensen die niet voldoende naar hun lichaam luisteren in die eerste periode er meer last van hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Peike, dat het ik inmiddels helaas ondervonden. Dus nu even pas op de plaats.
      groetjes, Franca.

      Verwijderen