Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

dinsdag 1 maart 2022

van een kleine binnenwereld en een boze buitenwereld


 Lieve mensen ik ben er nog hoor.

Meer als een maand niks laten horen, het is schandalig.


Er word hier gekookt en gegeten, en hard gewerkt.

Zo hard gewerkt dat ik er nauwelijks aan toe kom om mensen op te zoeken , of om een blogje te schrijven.

Zie je het dienblad met het bord?

Beide zonen kregen corona, en dus brachten we ze dagelijks hun eten.

Helaas viel het samen met een buikgriep voor mij ( gekregen van oudste kindje in het gezin waar ik werkte), dat in combinatie met een migraine was geen feestje.

Gelukkig konden beide heren in hun eigen bubbel ( een in het appartement en een in de pipowagen), en waren we alle drie na een dag of drie weer redelijk oké. 

Beide heren hadden twee dagen koorts en knapte toen weer op.

Over details van mijn ziek zijn houd ik maar stil, maar ik knapte ook na een paar dagen ( en drie kilo lichter, dat was dan een leuke bonus) weer prima op.

Al vind ik het achteraf ( maar daar heb ik nu niks meer aan) wel dom dat ik me niet ziek gemeld heb, daardoor moest ik snel weer aan het werk en dat was niet fijn.


 Genieten van kleine dingen, zoals de amaryllis van kerst die in bloei staat.




Of van het roodborstje wat van de pindakaas pot snoept .

Die inmiddels is opgehangen ( de pindakaas pot dan hè) , samen met een krans met vogelsnoep die ik kreeg in een ( heerlijk om te werken, lang op hun kindje moeten wachten) gezin.


 Ik probeerde ook nieuwe dingen ...

Zoals die citroenpudding recept.

Uit dit kookboek.


Maakte verschillende ovenschotels.

Die ik nu op de foto's tegen kom.

Maar waarvan ik inmiddels geen idee meer heb waar ik de recepten vandaan heb....


Ik probeer gezond te lunchen ( zeker als ik thuis ben).


Brei op verzoek van de moeder van mijn beste vriendin , een paar vaatdoekjes.

Maar zie ( zien jullie het ook) een los draadje waar het niet hoort, dus dat word uithalen.


En geniet van het zonnetje wat s '-ochtends in huis komt.

Maar.....ik had een baby met koorts waar ik enorm van geschrokken ben.

Het kindje had in de nacht koorts gekregen ( 38.9) en de ouders hadden niet gebeld naar de verloskundige, pas toen ik 's ochtends kwam en dat hoorde, heb ik opnieuw zijn temperatuur genomen en gebeld.

Met een enorme vraag: hoe is het mogelijk dat ze niet belde, terwijl ik altijd zo duidelijk ben en zelfs dagelijks de gewenste temperatuur nog in het dagboekje schrijf en wat te doen als die hoger of lager is...

Ik zal het nooit weten.

Op zich intelligente ouders, dus waarom...

Na een ziekenhuisopname, antibiotica, een monitor en zelfs een ruggenprik, veel onderzoeken,  en gelukkig een goede afloop, mochten ze na een aantal dagen weer naar huis.

Ik moest nog de papieren gaan regelen, en hoopte daarbij uitleg te krijgen, dus ging ik ( en dat is dan eigen tijd en eigen kilometers, maar dat had ik er graag voor over) na een afspraak gemaakt te hebben, bij ze langs

Gedeeltelijk kreeg ik die ( we dachten hij ligt bij mijn man, die is altijd nogal warm...) maar helemaal duidelijk werd het niet, en ik kreeg zelfs het baby'tje niet te zien. 

Er zijn mensen die het in de gaten houden, gelukkig!

Maar mijn vertrouwen in ouders is er helaas niet groter op geworden.


Zien jullie dat raam achter Karel?

Gisteren had ik dus een poetsdag.

Ik had de ramen gezeemd voor opa's verjaardag ( die is inmiddels in goede gezondheid 92 geworden), maar door de storm zagen ze er zo uit.

Na een dagje doorzetten ( als je bezig bent is het ook wel fijn om te doen), is het hele huis, inclusief de ramen weer spic en span.

Tja, poetsen....gewoon het huis aan kant en gezellig maken.

Hoe tegenstrijdig aan wat er in de wereld gaande is!

Dat er mensen ook gewoon hun dagelijkse ding doen, en dan in aanraking komen met geweld, verwonding en dood.

Mensen die vluchten, in de hoop de oorlog te overleven, die alles achterlaten en gaan.

Dat er nu zelfs dreiging is voor kernwapens....

Ik dacht dat corona eng was, maar dit is gewoon niet te bevatten!

Wat kunnen we doen, behalve geld geven , ik weet het echt niet.

Niet in paniek raken....

Ons leven zo goed mogelijk leiden en door gaan.....

Maar die mensen dan , die het zo moeilijk hebben, ook de bevolking van Rusland trouwens , die door de genomen maatregelen die eigenlijk tegen Poetin zijn, het ook erg moeilijk gaan krijgen.

Ik heb geen antwoorden,, en weet niet of ze er wel zijn.

Ik kan alleen maar hopen en bidden dat er mensen zijn die hun verstand terugkrijgen en de oorlog stoppen, maar ik ben bang dat dat nog niet zo maar gaat gebeuren.

Normaal sluit ik een blogje graag positief af, maar wat is dat nu moeilijk.

Ik ga maar een kaarsje aansteken, en hoop dat dingen ten goede mogen veranderen.

En toch een beetje positief: de lente !

Hier bloeien de krokusjes volop! 

Lieve groetjes, 

Franca.




4 opmerkingen:

  1. Ha lieve Franca, blij dat jullie er allemaal weer bovenop zijn. Ook al heb je geen recepten, wat zien je foto's er weer heerlijk uit! Blijft een feestje om naar te kijken. Tja, gedrag van mensen, het blijft boeiend....
    Ik las een artikeltje van Jelle Hermus, ken je hem? Over bij jezelf blijven in een chaotische wereld? Ik ervaarde het als rustgevend, ga het nog maar een keer lezen. Bedankt voor je blogje weer! Dat ervaar ik ook altijd als rustgevend.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Jacqueline,
    Ja ik heb het gelezen, en vond het erg goed!
    Heb het daarom ook doorgestuurd naar mijn dochter.
    Dank voor je lieve woorden!
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het is nu helemaal goed om van de kleine dingen te kunnen genieten, met alle onheilspellende gebeurtenissen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dag Franca, wat heerlijk om weer eens wat van je te lezen. En wat fijn dat het over zo herkenbare onderwerpen gaat. Denk dat 't kindje met koorts mijn gedachten ook niet zomaar had verlaten. Zouden ze 't gevaar niet kennen of kunnen begrijpen?
    Lekker om dan daarna met praktische zaken bezig te zijn.
    Groet Kopka

    BeantwoordenVerwijderen