twee banen....

 Het is allemaal weer wat simpeler in huis.

 

Hier en daar staat er nog wat als decoratie, maar niet echt kerstig.

De amaryllis bol mag nog even blijven staan, inclusief de lichtjes.

 En ook de glazen pot met plantjes blijft nog even al is daar het kerstspul wel uit gehaald.

Het kleine witte kastje even op de plek van het "kerst kastje", en nadenken wat ik nu met het "radiokastje" ga doen...misschien toch nog iets van een poppenhuis....iets met Tasha of zo....we gaan het zien.

Ofwel lekker rommelen in huis.

Op het witte kastje ook weer rust ( al blijven de gehaakte kleedjes daar ook nog even).

 

De eerste vrije dag gebruikte ik om even koffie te drinken bij dochterlief ( die ook een lekkere lunch verzorgde), de middag voor een wandeling met een goede vriendin. 

Ik had beide even nodig, voor ik weer in huis aan de slag ging.

Mijn werkweek begon met een dag wacht, waar ik bleef wachten, er kwam maar niks...

Tot tien minuten voor mijn wacht zou eindigen, ik rekende mezelf toen al vrij, dus schrok even.

Het bleek niet voor meteen , maar een aflos voor de volgende dag te zijn.

 

Vier dagen in een fijn gezinnetje.

Eerste kindje, borstvoeding, flinke mama en trotse pa was ook thuis.

Het enige dat we niet goed afgestemd kregen was dat ze toch wel heel veel bezoek kregen, ook terwijl ik in huis was.

Gelukkig kon ik dan meestal wel ergens anders in huis iets gaan doen.

De borstvoeding ging goed al was er ook een dag dat de baby niet groeide, met wat tips kwam dat de dag er op weer prima voor elkaar,en nam ik afscheid van een ( huilende mama die het zo van de kraamtijd genoten had) een blij en trots gezinnetje, die het prima aan konden verder.

 

Dus had ik daarna nog drie dagen staan...en die ging ik naar een heel ander gezinnetje.

Weer eerste kindje ( heel klein ,te vroeg geboren),flesvoeding, alleenstaande jonge mama ( met wel hulp van de nog piepjonge oma, en overgrootouders die nauwelijks ouders zijn dan ik...).

Begeleid wonen, veel mensen die allemaal hun eigen taak hebben, maar gelukkig deze week even wat op afstand bleven, want al dat even binnen lopen gaf toch wel drukte, al was het bezoek van de maatschappelijk werkster ook wel weer fijn.

Voor mij was de zorg voor het kleine baby'tje en of moeder het allemaal zelf goed aan kon het voornaamste.

Hoewel het baby'tje niet zo goed groeide als ik hoopte, deed hij het verder heel goed, en moeder ( hoewel wat ongedurig en soms kort tegen haar moeder), deed het ook heel goed.

Dus kon ik het na die drie dagen ( voor nog twee dagen) met een gerust hart overdragen aan een collega.

 

Daar had ik het bij moeten laten, maar omdat ik niet zeker was of ik al mijn uren opgeschreven had, stuurde ik een memo naar mijn collega, om vervolgens op de voor collega tweede dag te zien dat er nog een dag bij geïndiceerd was... en toen ging ik me zorgen maken.

Een extra lange wandeling met manlief ( weekend) hielp even, maar ik bleef me afvragen wat er toch was....

 

Gelukkig was mijn collega zo lief om mij even te bellen.

Er was niks aan de hand!

Ze had nog een dag staan ( werkt ook geroosterd) en had gevraagd of ze die dag nog extra in het gezinnetje mocht doorbrengen, zodat ze alles perfect achter kon laten.

 

Ze kon dingen waar ze zich nog wat zorgen over maakte aan de juiste personen overdragen, had de kans om zowel moeder als oma zodanig toe te spreken dat de jonge moeder nu zelf de zorg aan durfde, en oma lekker thuis kon gaan slapen.

Samen met de moeder zette ze alles op papier , ook de afspraak om de baby snel te laten wegen en een snel contact met de J.G.Z. verpleegkundige. Omdat het kleine baby'tje het goed deed, maar het gewicht toch nog wel wat aandacht verdiende. Al was hij uiteindelijk niet zo ver meer van zijn geboortegewicht af, niet meer als andere baby'tjes vaak zijn.

Haar man vroeg haar of ze het nu los kon laten ( zelfs onze mannen lijken op elkaar), en dat kon ze bevestigen.

Ach, gewoon een collega naar mijn hart! 

 

En zo had ik in één week, twee totaal verschillende gezinnen.

Mijn collega vertelde dat ze afgebrand moe was na het werk in dit gezin, hoe herkenbaar!

Je wilt alles zien, veel doen ( toch nog even dat bed verschonen zodat ze dat zelf de komende week niet hoeft, elke dag stofzuigen en ook nog even dweilen i.v.m. loslopende en poepende konijnen), maar vooral opletten, zorg dat moeder het kan, dat baby niks te kort komt, dat er volop geknuffeld word, dat de relatie moeder/oma rustig blijft, dat het sfeertje goed blijft, dat moeder in zichzelf gaat geloven, samen in zo'n klein appartementje, zodat je toch wel op elkaars lip zit.

Twee gezinnetjes, en het leken wel twee verschillende banen.

Nu vrij, op mijn gemakje het huis weer op orde krijgen, genieten van tijd met man en kinderen en als het even kan nog een paar wandelingetjes met vriendinnen.

En blij zijn dat beide gezinnetjes, hoe verschillend ook, goed verder kunnen, ik kan weer ontspannen!

groetjes, Franca.