Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

maandag 3 februari 2020

extra vrij dagen en door een kinderboek terug in de tijd.....ofwel jeugdsentiment....

Dit zou mijn laatste vrije dag zijn, maar gelukkig dachten ze even met me mee op het werk en heb ik nu weer wat ruimte.
Beter nu wat extra ruimte dan straks merken dat het allemaal te veel is geworden.
Ik leer het nog wel!
En dit is mijn boeken/tijdschriften stapel bij het ontbijt ( en de koffie om wakker te worden).
Dit is nu even de belangrijkste.
Als je voor oude ( schoon) ouders zorgt gaat dat niet altijd vanzelf.
Ik heb niet de allerbeste band met mijn schoonvader.
Hoewel hij vast zijn best gedaan heeft, vind ik de relatie die hij had met mijn schoonmoeder en met mijn man als kind zeker geen schoonheidsprijs verdienen.
En ook ontdekte ik daags voor ons huwelijk dat het geld van mijn man mee opgebruikt was en dat schoonvader er goed van leefde .
Hoe het toch allemaal goed kwam vertel ik nog wel een keertje.
 Dertig jaar leven met schoonouders op het erf laat ook zo zijn sporen na...

Het gaat er nu om dat het geen tijd meer is om hem dingen te verwijten.
Hij zou het niet eens begrijpen of overstuur raken en daar heeft niemand iets aan!
Ik wil goed voor hem zorgen ( mijn man neemt het meeste op zich hoor), aardig voor hem zijn en hem geen verwijten maken.
Ook wil ik hem met respect behandelen en hem zoveel mogelijk zijn eigen ( in mijn ogen niet altijd even goede) leefwijze zoveel mogelijk laten behouden.
En dat kan allemaal dankzij dit boekje!
Wat elke ( inmiddels niet meer piepjonge) voor een oudere ouder zorgend kind zou moeten lezen!
Ik las het ook rond de tijd dat ik voor mijn eigen ouders zorgde en vind het een geweldige ogenopener ( om niet in het Engels te vervallen).

Dit lijkt nergens op te slaan maar het vertegenwoordigd twee dingen.
Ik kreeg het deze week van een lieve vriendin waar ik even op de koffie was .
Ze vond het in de kringloopwinkel ( ze is ook een echte kringloper) en dacht aan mijn poppenhuis,hoe lief is dat!
En het herinnerd me aan mijn moeder die altijd ( als grapje) riep dat mijn neef of ik de mattenklopper maar eens moesten gaan halen als we stout geweest waren.
Wat we dan ook lachend deden, zeker wetend dat er niks mee ging gebeuren ( in tegenstelling tot andere gezinnen waar het vaak wel als ( lijf) straf gegeven werd.
Dan dit kinderboekje.
Ik had al een ander boekje uit de serie ( het kleine huis op de heuvel), maar deze doet me veel meer denken aan thuis.
We hadden vroeger een boerderij dus de slacht van een varken en de verwerking tot zult ( hoofdkaas) en kaoikes ( kaantjes), klinkt heel bekend ( net als dat Laura haar oren dicht houd tot het varken stil is, ik vluchtte zelfs naar de zolder ).

Het dagelijks leven met het rijmpje wat er elke dag moet gebeuren vind ik hartstikke leuk, maar ik weet ook dat zowel mijn moeder destijds als ik nu, we alle huishoudelijk werk direct laten vallen als we ergens kunnen helpen maar ook als we een fijn uitje kunnen doen.
Om dan later als een gek te gaan werken om het in te halen, dat dan weer wel!
 Ook was ik een echt poppenmoedertje ( en het jongste nichtje dus ontfermde ik me over alle oude poppen die mijn nichtjes niet meer wilde),en speelde ik daarmee o.a. op zolder.
De hammen zoals op het plaatje hingen bij ons ook in een witte sloop en gaven hun zo typische geurtje af.

 Er is ook een stukje over inmaken, dat herinner ik me vooral uit de tijd dat mijn moeder niet meer werkte en de financiën niet zo best waren.
Ze gebruikte alles uit de tuin en wist zelfs van haar karig budget een worteltaart te bakken toen ik het theoretische gedeelte van de opleiding tot kraamverzorgster afgerond had.


Ik denk dat dat ( behalve haar geweldige manier van met mensen omgaan) een van haar goede kwaliteiten was: van niks nog iets kunnen maken , altijd openstaan voor ( de meest vreemde) mensen en de kleine dingen groot kunnen vieren.
Zo... wat is dit ineens een lof op mijn moeder.
Kijk en dat hoop ik dus ook ooit van mijn schoonvader te kunnen doen: de goede dingen te kunnen noemen en met de hand der liefde de foute dingen bedekken.


Het kookboekje van de Amish .
In 1985 (zei de ouder wordende dame) ben ik in Amerika geweest en had ik ook de eer een Amish gezin te bezoeken.
Toch is dit boekje meer omdat we soms alle moderne recepten ( zonder suiker, met "gezonder" meel en zonder vlees) gewoon even moet vergeten en iets simpels op tafel zetten.
Wel het liefst iets uit eigen ( moes) tuin.
En met ( alweer, het is nu eenmaal het thema vandaag) de herinnering aan mijn moeder die zo goed kookte met dingen uit de tuin.
Sowieso denk ik dat ze op de goede weg zat qua voeding.
Ik was super slank als kind ( kreeg in badpak zelf commentaar dat ik te dun was) en toch aten we zeker niet mager.
Ooit gaf een ( zelf best stevige) dame, commentaar op wat ik net gegeven had ( speklapjes) , met als dreigement dat ik het later nog wel zou merken...en dik zou worden als ik groot was.
Nu met het koolhydraat arme eten, word wat vet zeker niet als slecht gezien.
En snoep was er nooit in huis, dus die suiker kwam hooguit van de koekjes ( Franca haal eens koekjes, was voor mij genoeg om de weg over te steken naar de bakker en drie ons gesorteerde koekjes te gaan halen ) die gekocht werden op het ogenblik dat de visite de dam ( oprit op zijn Brabants) op kwam.
Dit boek mag me gerechten geven die opa graag eet, makkelijke taartjes ( voor mensen die wel even een opsteker kunnen gebruiken) en leuke inmaak ideeën ( hoewel ik daar nog niet direct mee aan de slag ga).


Ik heb nog een tijdschrift op tafel liggen.
Dat heb ik mezelf gegund.
Om weer wat tips over gezond leven te lezen ( en hopelijk ook toe te gaan passen), en om kleine dingetjes te koken die ik in kan passen op de aardappelen, groente, vlees gewoonte van opa.
Dus na het menu van gisteren (  met een grote pan gekookte aardappels die vandaag gebakken kunnen worden, en een visje voor mij ), wil ik vandaag de geroosterde groenten met quinoa balletjes maken.
De quinoa balletjes zijn vast een stap te ver voor opa, maar de geroosterde groente ( met een bakje appelmoes ), dat lukt hopelijk wel...
Een karbonaadje en wat gebakken aardappeltjes er bij en dan moet het goed komen!


En tot slot...
Gaat een van de kinderen een stukje ( kilometer of 14) verderop wonen.
Een mooie stap!
Dat is misschien de reden dat ik vandaag zo terugkijk op mijn jeugd.
Het doet een beetje pijn ( wat meteen een mooi ding is, omdat onze relatie goed is), maar ik ben er ook blij mee.
Dit is zoals het moet gaan, je eigen weg gaan en je verder ontwikkelen.
Ik ben trots!

Fijne week en laat alsjeblief ook wat fijne herinneringen aan jou moeder ( of vader) horen!
Dat kan zo goed doen.

groetjes, Franca.


12 opmerkingen:

  1. Fijne herinneringen aan mijn moedertje.... Als we in de ochtend wakker werden en onze poppen opeens een nieuw jurkje of pakje aan hadden. Als ze samen met ons in de tent zat die wij hadden gemaakt door de gordijnen van onze opklapbedden met stoelen en knijpers vast te maken. Omdat wij helemaal zelf een appeltaart mochten bakken en zij niet mopperde over de troep die wij achter lieten. Als we samen met een breiwerkje voor de kachel zaten met koffie en zij zuchtte, moet je echt alleen voor handwerken naar school vandaag..... Blijf je lekker thuis?
    Omdat ze kerststukjes maakte met alle buurkinderen. Omdat ze carnaval met alle buurkinderen vierde bij ons thuis binnen. Dat ze wakker bleef als wij uit waren. Als er in de tijd dat koffie zo duur was, en iedereen maar thee ging drinken in plaats van koffie, toch mijn school vrienden gewoon koffie kregen bij ons thuis. Dat zij er was bij de bevalling van mijn eerste kindje, terwijl we nog geen twee weken daarvoor mijn vader vast hadden toen hij stierf. Ik heb een tijd geleden mijn moeder al mijn mooie herinneringen weer verteld. Die herinneringen, zullen worden voorgelezen op haar uitvaart. Maar we hopen dat dat nog een tijdje mag duren.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Marie....prachtig!
    Dank je wel dat je dit wil delen!
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een leuke blog heb je toch, net of ik bij je op visite was.
    Ik had een andere moeder dan mijn vriendinnen. en ik schaamde me soms voor haar.
    Ik wilde ook een moeder met een terlenka broek,platte schoenen ipv korte jurkjes, naaldhakken en make up. Ze was een Francaise en ja die waren nu eenmaal anders.
    Later werd ik heel trots op haar omdat iedereen haar zo leuk vond. Ze was altijd vrolijk en gastvrij. Iedereen kon blijven eten, slapen, zelfs wonen.
    Toen ze dement in een verzorgingshuis (in Franrijk) ene hartaanval kreeg en ik de volgende dag belde hoe het met haar ging, vertelde de verpleegster dat ze alweer lag te zingen in haar bed.
    Zo ben ik echt niet maar ik heb wel veel van haar, het genieten van kleine dingen en liefde voor dieren en de natuur.
    lieve groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het eerste wat in me opkomt is dat ik nog steeds zo ontzettend kan lachen met mijn moeder. Om heel onbenullige zaken kunnen wij de slappe lach krijgen. Dat heb ik met niemand anders... Gewoon de schaduw van mijn vaders baard op de muur (als hij praat), of een verspreking. En vroeger: tijdens de middagpauze van de lagere school snel ergens naar een bos fietsen of naar de stadhuishal waar vaak lunchconcerten waren en daar je bammetjes opeten. 's Middags samen theedrinken na schooltijd.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat is er fijner dan samen heerlijk de slappe lach krijgen!
      Meestal heb je dit alleen met vriendinnetjes zo rond de puberteit, en jij mag het nog steeds hebben met je moeder.
      Wat geweldig!
      En moeders met fijne lunch ideeën en kopjes thee na school....dat is mooi om altijd herinneren.
      Maar nu, vooral heel vaak samen de slappe lacht krijgen!
      Dank je wel voor dit gezellige verhaal!
      groetjes, Franca.

      Verwijderen
  5. pourquoi pas ???
    Wat herkenbaar dat je je met een "andere" dus anders als de gemiddelde moeder ,kunt schamen in je jeugd en later daar juist het mooie van in kunt zien.
    Wat een lief verhaal.
    Het gastvrije en anders zijn herken ik ook zeker in mijn moeder.
    Dank je wel voor het delen van jou moeder verhaal!
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik ben erg benieuwd naar dat boek over ouders. De mijne wonen naast ons.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Voor zover ik van je begrepen heb, zijn je ouder nu nog vief en redden ze zichzelf wel, maar als je gaat ( ver) zorgen, is dit een geweldig boekje.
      Zelf had ik bijvoorbeeld de neiging om bij "gezeur" over wat ze niet meer kunnen, te beginnen over wat ze allemaal gehad en gedaan hebben in het verleden.
      Door dit boekje weet ik dat het zo niet werkt!
      Het gaf mij stukken meer begrip voor ouderen.
      groetjes, Franca.

      Verwijderen
  7. Ben zo'n rijk mens, ben bijna 50 in april a.s. en nog steeds de "jongste " bij mijn ouders!vroeger altijd wachten mijn moeder ook uit school met thee en koekjes, had ze alle tijd van de wereld ( nog steeds zo!). Met mijn vader ging ik als klein meisje altijd fietsen langs de hertjes door de polder en dan wedstrijdje doen wie het eerste bij mijn tante aankwam. Mijn vaderwerkte vroeger in t buitenland en nam dan een popje voor me mee. En nu gaan we samen naar de kringloopwinkel scharrelen( mijn moeder houdt daar niet van) en daarna koffie drinken bij me moeder. Als ik wat leuks zie mag ik nooit betalen, krijg je mij! Tien ik 18 jaar geleden in de steek werd gelaten, kwamen mijn ouders elke dag koffie drinken, de ene dag samen of om en om. Ze hebben me door een hele zware periode heen geholpen met een baby in de steek worden gelaten viel me heel zwaar maar mijn ouders stonden er en waren er voor mij. En nog steeds kan zo nog wel even doorgaan! Ben ook zo dankbaar dat ik ze allebei nog heb!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hallo "Unknown",
    Wat een lief stukje!
    En wat heerlijk dat je op ( bijna) 50 jarige leeftijd je beide ouders nog mag hebben.
    Dat het dan bovendien schatten zijn die jou door een hele moeilijke periode heen "sleepte"en waar je nu nog samen mee kan genieten van koffiedrinken en kringlopen.
    Heerlijk!
    Geniet er van ( maar dat doe je vast al), en dank voor je mooie verhaal!
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het is veel te lang geleden dat ik bij je kwam lezen. Wat is dat toch, dat een mens juist NIET doet wij het het liefste zou willen doen?!
    Ik vroeg me juist deze week af of je nog ouders op het erf had wonen en nu kreeg ik het antwoord. Wat een goeie instelling heb jij; je kunt makkelijk verbitterd raken met zo'n schoonvader, maar jij niet.
    Zo te lezen heeft je moeder je fantastische dingen geleerd.
    Er is ook een kookboek van Het kleine Huis. Dat is een bundeling van alle recepten. Geschreven door een vrouw van nu die al die recepten geprobeerd heeft. Heel leuk, ik heb er ooit over geschreven voor het boekenblog Ogma.

    BeantwoordenVerwijderen