de reuring van een gezin...

Vakantiedagen opmaken in de herfst.
Dan ga ik dus rommelen.
En zo rommelde ik wat aan het aanrecht.

Niet om te koken dit keer, maar om het wat anders neer te zetten.
Er mocht namelijk een plankje (  waar ik zo blij mee ben) bij komen.

En de mannen hebben toch recht op ( het aanrecht haha) een beetje ruimte om hun brood 's morgens te kunnen smeren.

Dus een oude mand en een oude plank erbij, en toch wat meer overzicht ( nu het rekje boven de mand nog even opruimen).

Zie je Karel denken?
Leuk hoor, zo'n wintervoorraad, maar ik wil gewoon naar buiten!

Er zijn al plannen voor: walnoten in de worteltaart, en pompoentaart morgen als toetje.

Waarschijnlijk komt het omdat we (bijna) altijd aan de keukentafel eten ( en omdat ik zo'n rommelkont ben) ,maar onze eetkamer tafel staat altijd vol met van alles en nog wat.

Hier zit ik vaak 's ochtends aan mijn laptop.

Tijdschriften liggen ( of staan) open op de bladzijde die inspiratie geeft.
 Zie je het plankje op het aanrecht , op de foto rechtsboven van het onderste tijdschrift?
Teruggevonden in een oud tijdschrift, en nu weer zo leuk.
Het bovenste is die van het blog van Maria.

Met op het verhoogde plankje al een stukje kerst.....

Maar met sinterklaas op de achterkant....

Terwijl een vriendin appt dat ze ( op weg naar schilderles), de autoruit moet krabben, zit ik hier aan mijn ontbijtje.
Op mijn gemakje, dit keer hoef ik nergens naar toe...
Normaal ben ik degene die er vroeg uit moet ( de vriendin heeft geen baan buitenshuis), maar dat zeg ik maar niet.

Op de achtergrond het recept voor worteltaart, die vandaag in de planning zit.

 Met af en toe een stukje tekst wat me zomaar aanspreekt

Later....soep maken.

 Van geroosterde groenten...
Geroosterde tomatensoep.

En kan ik het niet laten, om het "nieuwe" plankje mee op tafel te zetten....

Heel leuk zo'n vakantie....maar ik mis wel iets...mensen om me heen!
Ik mis de hectiek of misschien beter de reuring van de jonge gezinnen.
Ik zou zomaar de hele dag in pyjama kunnen blijven lopen en niemand ( behalve oudste die 's ochtends vrij is door zijn baan in de horeca en er een pesthekel aan heeft als iemand lang in pyjama loopt)  zou er last van hebben.

Hoe zou het zijn als je niet meer ( betaald ) werkt?
Zou je dan je dagen goed en effectief in kunnen delen, of zou ( ik dan) verzanden in te weinig doen en me nutteloos voelen?
Het heeft me wel aan het denken gezet!
Ten eerste dat ik voorlopig nog gewoon wil blijven werken ( en daar twijfel ik echt geregeld over).
Verder over het indelen van je dag , een ritme in je dagen maken.
Ik ben nogal van alles of niets, soms een dag keihard sjouwen ( en dan de dag er na migraine omdat ik over mijn grenzen ben gegaan) en dan een paar dagen vrijwel niks kunnen.

Ik ben nog een paar dagen "alleen" ( oudste is de ochtenden thuis) thuis, voordat mijn man ook een paar dagen vrij heeft en we samen iets kunnen gaan doen.
Prima oefendagen om een ritme te zoeken.
Een ritme dat ik helemaal zelf zal moet doen .
Oudste is welleswaar thuis, maar deelt zijn eigen dag ( ochtend) in.
Hij kan dat prima!
Even in de tuin werken, even op de laptop ( doet hij boven), de hond van de overburen uitlaten ( zijn dagelijks karweitje) en op zijn tijd wat eten, voor hij op de fiets stapt naar zijn werk.
'Mijn dagen zijn altijd verschillend, maar als ik werk is er wel een gewoon ritme.
Vroeg opstaan ( fijn wat tijd voor mezelf), ontbijt,en wat rommelen om vaatwasser, wasmachine en zo aan te zetten of leeg te maken, douchen en uniform aan, vertrekken naar het werk.

Nu gaan zoeken wat werkt voor deze dagen...we zullen zien...
Om toch een beetje te genieten van de sfeer van een gezin wijs ik jullie naar een blog:

homesongblog.com

Net bij uit gekomen ( al geloof ik dat er soms minder toeval zit ik dingen dan we denken) en ik vind het al zo leuk!
Een blog van een moeder met drie kinderen, die ( zover ik nu gezien heb) niet buitenshuis werkt.
Die helemaal op gaat in het ( eenvoudig) huislijk leven.
Een stukje sentiment van ons gezin toen de kinderen klein waren ( al werkte ik wel af en toe als oproepkracht , waar ik wel degelijk de voordelen van zie nu en had ik niet zulke mooie plaatjes, toch een stuk meer chaos).
Is dit nu alleen maar een klaagzang?
Nee hoor, ik tel mijn zegeningen en dat zijn er heel wat!

Het feit dat ik een geweldige man en kinderen heb, een fijn huis en nu heerlijk de tijd om dingen te doen in huis waar ik normaal niet aan toe kom.
Dat ik sowieso een baan heb en dan ook nog een waar ik mijn uitdaging in vind en ( hoop) iets kan toevoegen waardoor een gezin goed ( gaat of ) kan functioneren, waarin ik ouders vol zelfvertrouwen kan achterlaten na een weekje hulp bij de verzorging van hun pasgeboren kindje, ( en ik zelf geniet van de sfeer en reuring in een jong gezin).
Dat ik het geld heb om ( soms kleine) dingen te kopen of het materiaal om iets te kunnen maken, zonder er echt bij stil te hoeven staan ( en dat dat niet vanzelfsprekend is heb ik vroeger al ervaren).
Dat mijn kinderen dicht bij ons ( of nog in huis) wonen, zodat ik kans heb op een fijn contact, ook nu ze volwassen zijn.
Dat dochterlief nog graag een vrije dag  ( of middag) met me doorbrengt, of op zondagochtend even koffie komt drinken, dat ik met oudste soms ineens op een goed moment een goed gesprek kan hebben wat mijn ogen weer eens opent, en me "fris" laat denken.
Dat jongste heel weinig thuis is, maar me soms met een opmerking zo kan raken ( op een goede manier), dat ik er soms nog dagen over nadenk.

Ik ga nog even genieten van deze dagen thuis!
Wetend dat er weer drukke werkdagen gaan volgen, en er een tijd komt dat de kinderen echt uitgevlogen zijn.
Gewoon genieten van nu ( maar met de tijd van straks in mijn achterhoofd, wel dat dagritme eens bekijken).

Fijne dag!
groetjes, Franca.