Zo'n het is net niks speciaals maand.
Gelukkig hadden we nog de verjaardag van jongste, een simpel feestje met een leuke tapasplank, die we samen met veel plezier maakte.
Gelukkig heb ik lieve vriendinnen, die weten dat januari en februari ,wat moeilijk voor me zijn.
Zij slepen met mee naar buiten.
Waar ik het echt heerlijk vind, en wat me bergen goed doet.
En toch...alleen krijg ik het nu even niet voor elkaar.
Zit ik liever rustig in mijn stoeltje, en dat maakt me helaas niet blij.
Een wandeling, en daarna koffie in het stoeltje bij de kachel, zo beloofde ze me.
Die koffie haalde me over de streep.
Maar daar wilde ik dan wel wat bij maken.
Ik zocht op cake in glazen pot en kwam hier bij uit:
http://de-gulle-aarde.blogspot.nl/2012/04/fruitcake-in-een-glas.html
Om vervolgens via de reacties bij Sigrid ( bloem) uit te komen:
http://bloemblogt.blogspot.nl/2012/05/dwzi-fruittaartje-in-een-potje.html
Dat leek me wel wat.
Dus liepen we rondje.
Net iets meer als zes kilometer, in een klein uurtje ( tja die dame is lang, met lange benen, ik moest soms echt mijn best doen haar bij te houden).
Niks bijzonders, gewoon een rondje bij het dorp.
Op een koude maar zonnige dag.
En genoten daarna van het appeltaartje ( wat voor ons opletters met suiker, inmiddels iets te zoet was, dus mocht je het willen maken, veel minder suiker gebruiken), en hadden een goed gesprek bij het kacheltje.
Over doelen, en wat we willen.
Over wat belangrijk is en hoe daar te komen.
Later heb ik er nog eens over nagedacht en haar een lange mail gestuurd, hier een klein stukje daar uit:
Voorlopig is mijn "doel", nog simpel: het goed doen op mijn werk, en toch zorgen dat ik nog een beetje energie overhoud voor mezelf en manlief ,voor licht huishoudelijke taken en leuke dingen ( al is het maar een wandeling). Om deze maanden weer goed door te komen tot het voorjaar, me het gewoon te gunnen om een stuk te gaan lopen ( ook al is het huis nog niet helemaal perfect). Dus eigenlijk om een goed evenwicht te vinden en te houden! Eten speelt daarbij een grote rol. Voor mij is goed eten belangrijk omdat ik merk dat het ook positief is voor mijn hoofd. Maar inmiddels weet ik dat het toch wat minder moet, omdat ik niet zoals manlief zijn moeder met diabetes wil eindigen. In de gezinnetjes probeer ik iets over gezonde voeding mee te geven, en daar laat ik het voorlopig bij. In de toekomst is een opleiding tot voedingscoach misschien een idee, maar waarschijnlijk pas als ik besluit te stoppen in de kraam. Dat kan dan samen met de B&B ( hopelijk loopt die dan inmiddels een beetje) een mooie dagvulling geven. Eerst de opleiding, later mensen helpen, en leren over voeding ( wat ik zelf ook reuze interessant vind).
's Middags gingen manlief en ik op kraamvisite.
Drie maanden uitgesteld, omdat we niet zomaar een datum konden vinden, omdat ik het moeilijk vind naar een verre vreemde plaats te rijden ( dus moest manlief of dochter mee kunnen), bang dat ik niet belangrijk genoeg ben om daar op kraamvisite te gaan....
Daar aankomen, en zo welkom ontvangen worden...
Een stukje zelfvertrouwen vergroten zou zo slecht nog niet zijn....
De tweede vriendin waar ik op de koffie ging is mijn allerbeste oudste"( niet in leeftijd maar in jaren) vriendin.
Die me kent van haver tot gort.
Waar ik heerlijk mag meegenieten van de voorbereidingen op de komt van haar eerste kleinkindje.
We samen makkelijke breipatroontjes zoeken,een handig gadget voor haar dochter ontdekte ( daarover later meer), en meteen een afspraak maakte voor een wandeling volgende week.
Goud, dat is die dame.
Ik kwam zoveel lichter van haar vandaan!
Zaterdag had manlief zoveel buitenwerk te doen, en toch maakte hij tijd voor mij.
Om mij met al die lastige computer dingen te helpen ( herregistratie is ook gedaan, en die 90 euro gaan we terug krijgen).
Om na al dat gedoe ( hoofdpijn zou je er van krijgen) en flinke eind mee te gaan wandelen, heerlijk!
Zondag naar de bieb, niet met de fiets zoals normaal, maar door manlief meegesleept om in ieder geval met de auto te gaan.
En het deed bergen goed!
Wat het is kan ik niet benoemen, maar het is niet gewoon zeuren, het is echt en zwaar.
En toch...ik bof!
Ik bof omdat ik zowel manlief als lieve vriendinnen heb!
Die me meeslepen ( ook al wil ik eigenlijk echt niet) en me mee naar buiten nemen.
Of zoals zondag mee naar de stad.
Waar ik behalve de bieb ook even een boekhandel aan deed ( die uitverkoop bleek te hebben). Waar ik een boek wat ik al eerder zag en echt mooi vond, nu voor een heel redelijke prijs aan kon schaffen.
Een boek vol dingen die ik leuk en belangrijk vind, waar ik het zeker nog een keer met jullie over zal hebben.
Een tafel vol met heerlijk leesvoer, om zoveel positieve dingen uit te halen.
Breiwerk, ( bijna) klaar om op te sturen
Ik probeer de Hygge manier ( zie je de kaarsjes) te combineren met de lieve vriendinnen en de wandelingen.
Twee vriendinnen hebben al een afspraak gemaakt deze week, twee keer wandelen.
Een gaat me daarna verder helpen met een breiwerkje ( waar het zelfvertrouwen het even laat zitten) de ander is van het aanpakken , die gaat me vast op mijn kop zitten over de tijdschriften die hier langzaam weer opstapelen.
Nou mag je best in de reacties zeggen dat ik zeur, maar ik doe mijn best.
Nog een maand, en dan hoop ik het weer door te zijn, dan ga ik een leuke lunch of iets van dien aard organiseren. Dan hoop ik er weer voor hen te zijn.
groetjes, Franca.