Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

maandag 19 november 2012

terug thuis

Die Poespoes weet het wel.
Dochter maakt een te gekke kaart/brief voor een klasgenootje ( die inmiddels wel een kamer vond in Amsterdam).
Dochterlief treint dagelijks heen en weer. petje af dame. Dat je zoveel reisuren over hebt voor een fijne stage.
Hoe lekker is het dan om op Zondagmiddag lekker met je moeder te zitten fröbelen in de keuken.
                                                                                                                       

Geniet ik van mijn tijdschrift. Soms heb je dat, je koopt een heel gewoon tijdschrift en vind stukje na stukje dingen die je leuk vind.

Knutseldingen voor sinterklaas.
Een goed stukje over besparen rond deze feestdagen. De boeken die genoemd worden, zijn al aangevraagd bij de bieb.
Een heerlijk stuk over breien.

Wat ik al breiend las. Ik kreeg zo'n grote bol van de winkel met de A. Waar ze van alles hebben. Leuk om uit te proberen, mooi kussentje gaat het worden. Maar wat is dat spul zwaar. Het werkje ligt op de 1e foto, bij Poespoes op de bank.
We harken nog steeds kruiwagens blad op.
We koken samen. Hij de rode kool, ik de hachee.

Intussen denk ik, tob ik en schrijf een brief aan een hulpverlener.
Ik heb namelijk mijn trekken thuis gekregen.
Er kwam een telefoontje na een bevalling en veel wacht en zelfs weer een dag vrij tussendoor.
Een aflos van twee dagen, of ik mijn collega even wilde bellen.
Er bleek veel, heel veel gaande, waaronder schuldhulpverlening.

En ik arrogante t. Dacht dat ik daar wel wat van wist. Iets mee kon. Dacht al aan eventueel speelgoed voor de oudste, of en kookboekje over zuinig koken.
En dan kom je daar aan, vecht je een weg door de ongelooflijke stank.
En ziet hoe mensen leven en toch eigenlijk ook niet.
Wij hadden thuis heel vroeger ook niet veel. Maar het was schoon, netjes, gezellig. Deze mensen kregen heel veel, maar er gebeurde niks mee.
De televisie ( van ongelooflijk formaat) was voor hen het belangrijkste in huis. Verder gebeurde er eigenlijk niks.
Dit was pas armoede!

Als je dan weer thuis bent, wil je nog steeds iets doen.
Hoe moet dat nou?

Intussen praat je met je kinderen, over normen en waarden, over geld en wat belangrijk voor je is.
Over inzet en diploma's. Vrienden en welke invloed ze kunnen hebben.
Ik heb heel veel gekregen die dagen: een flinke portie nederigheid.
 En ik ging poetsen.
Als je gezien en meegemaakt hebt wat ik die dagen zag en meemaakte, ga je vanzelf thuis ook extra aan de slag.
En dus maakte ik het was/schoonmaakmiddel van Annemiek:
http://www.eo.nl/tv/devijfdedag/artikel-detail/maak-je-eigen-wasmiddel/
En ging Maandagochtend de keuken aanpakken.
Deed de ramen en de rest van het glaswerk met wat afwasmiddel en poetste daarna met Annemieks brouwseltje ( wat ruikt dat lekker) de hele keuken blinkend schoon. Nog een sopje van zachte zeep voor de vloer en de hele keuken geurde gewoonweg zalig.

 Om daarna ook nog eens braaf aan de strijk te gaan.
Fijn dat er later onverwacht visite kwam.
Het gezinnetje is nog niet uit mijn hoofd. En zeker niet uit mijn hart.
Of het professioneel is weet ik niet. Maar wat zou ik graag met een groot schort aan ( en da's nodig geloof me) eens flink aan de slag gaan daar. Een beetje moederen over de kraamvrouw, wat praten, wat uitleggen.


Morgen heb ik een bijscholing.
Dan ga ik het er nog eens met mijn leidinggevende over hebben.
Nu is er tijd voor thuis.
Voor man en kinderen.
Voor "gewoon" een lekkere maaltijd, een schoon gezellig huis, toekomstdromen , leuke bezigheden, fijne mensen om je heen.
Man wat zijn wij rijk!

                 groetjes, Franca.




5 opmerkingen:

  1. Poeh lastig zeg, als je zulke dingen meemaakt. Kan me zo voorstellen hoe dat voelt. Zo ken ik ook iemand die haar eten bij de voedselbank haalt maar ondertussen wel een dierentuin aan katten, konijnen en sinds kort zelfs een hondje in huis heeft. Of dat niets kost... Lastig want je wilt ook niet oordelen maar je zíet het gebeuren. Fijne dag vandaag Franca. Ik ga zo ook maar eens aan de poets. Lekker!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 'k Kan me voorstellen dat je dat niet kunt loslaten, maar ook de keuzes niet snapt die dan gemaakt worden. 'k Ben nu zelf het boek 'alle dagen schuld' aan het lezen en begin het iets beter te begrijpen. Vaak gaat het van generatie op generatie, de armoede, de gewoontes, je wordt inderdaad nederig en heel dankbaar als je de schrijnende gevallen ziet, hoort en er over leest.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. 'k Bedoel natuurlijk dankbaar omdat je zelf niet in die situatie zit.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wendy: Je snapt wat ik bedoel.Natuurlijk kom ik ( helaas) vaker in dit soort"generatie-gezinnen". Waarschijnlijk deed het deze keer extra pijn omdat de kraamvrouw in de leeftijd van mijn eigen kinderen was.
    Je zou haar zo graag een fijne, steunende moeder gunnen!
    Trudy: dat is het gevoel wat ik had bij het lezen( een hoofdstuk via bol) van het boekje : de nieuwe arme.
    Daarom noemde ik mezelf ook arrogant in de blog. Bezuinigen is voor ons vaak leuk, het doet zeker niet zo'n pijn als bij deze mensen. Bovendien hebben zij het gevoel dat ze er hun leven lang niet meer uit komen. Wat erg genoeg inderdaad te verwachten is, omdat ze de energie of mogelijkheden niet hebben of zien om hun leefstijl te veranderen.
    Het blijft een moeilijk iets.
    Dank voor jullie reacties.
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat is er toch een boel narigheid onder de mensen,weet daar ook het een en ander van want ik werk als ziekenverzorgter bij de thuiszorg,mensen willen ook vaak [niet altijd hoor]niet veranderen omdat ze vinden dat ze op avalles recht hebben heel moeilijk maar ik snap je verhaal wel.Krijg jij ook de mijmeringen van Annemiek,als je haar een mailtje stuurt zend ze het via de mail.Ja en dat zeep maken is zo geweldig,ik heb het al een paar keer gedaan.
    Groetjes Lia

    BeantwoordenVerwijderen