Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

vrijdag 21 september 2012

dankbaar

Ik zou:
naar de bieb kunnen gaan
de wasmachine kunnen aanzetten
Eens goed stofzuigen
heel nodig een vochtige doek door de huiskamer moeten halen
En nog minstens honderd hele nuttige dingen kunnen doen.

Maar ik zit, brei een stukje en geniet van een heerlijke kop koffie met ( zoals ze hier zeggen) een snee peperkoek.
Intussen bedenkend hoe gelukkig ik me mag prijzen.
Neem die vrije dag die tussen "mijn " gezinnetje en de cursusdag zat.
Dochterlief had ook een vrije dag, en samen werkte we aan de eetkamertafel. Zij aan een nieuwe blazer. Ik aan mijn huiswerk.
En we vonden het allebei supergezellig!
Jongste was die ochtend vrij, en kwam ( naar aanleiding van een werkstuk van zijn vriendinnetje) met de vraag: hoe zwaar waren wij bij de geboorte?

Het leidde tot een zoektocht ( schandalig genoeg ben ik zo'n moeder die de geboortegewichten van haar baby's niet uit haar hoofd kent) in de fotoboeken en verzamelmappen.
Wat een feest om terug te zien ( en te lezen).

De bloemetjes die dochterlief uit de tuin haalde ( en als verrassing ineens op tafel stonden toen ik thuiskwam van mijn werk).
Het zonnetje wat binnen schijnt. De cursusdag die heel leerzaam en gezellig bleek te zijn.
Goed en lekker eten.
Kleine sfeer dingetjes.

Allemaal dingen die zo gewoon lijken.
Maar ja, ik was deze week in een "speciaal" gezinnetje.
Waar al deze dingen niet zo gewoon zijn.
Waar ik heel voorzichtig moest zijn.
Omdat ze heel snel advies voor kritiek aan zagen.
Waar al snel bleek dat er toch wel heel veel gaande was.
Waar zomaar een flinke ontploffing kon plaatsvinden die geen enkel kind verdiend.
Waar bleek dat er ook al hulpdiensten ingeschakeld waren ( hadden we dat maar eerder geweten).
Waar ik elke avond zo moe van thuiskwam ( dat ik zelfs een paar keer bibberend en rillend op de bank zat).
Die ik zo moeilijk los kon laten.
Waarvan ik hoop en bid dat ik genoeg gedaan heb, de juiste mensen om hulp heb gevraagd en weet dat ze toch nog blij waren met mijn hulp.

En daarom:
Zit ik op de bank en brei , en denk, en geniet ik.
Bid ik een klein weesgegroetje en steek een kaarsje op.
En vooral: ben ik enorm dankbaar voor ons gezinnetje!

           groetjes, Franca.
        

7 opmerkingen:

  1. nou t was een zwaar weekje dus.... kan me voorstellen dat t je niet in de koude kleren gaat zitten...en je extra dankbaar ben met je eigen gezin....voor sommigen is het leven niet gemakkelijk, van de start af aan... helaas

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heftig weekje. Even stilstaan bij alles wat je gegund is en waar je van mag genieten.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. In ons vak kom je in alle soorten gezinnen, dat maakt het werk zo mooi. Maar wat laat het je soms ook enorm je beperkingen zien: je kunt en/of mag niet meer doen.
    Het belangrijkste is (dan weer) dat je ziet en geniet van alles wat jou gegeven is.

    WG

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat herken ik je verhaal goed Franca, leuk om op je blog te kijken, ik ervaar het ook zo, de gewone dingen tot iets bijzonders maken, of beter nog, waarderen dat de gewone dingen zo bijzonder zijn, dat is lang niet overal zo. Dat maken wij in ons werk (jeugdzorg) ook maar al te goed mee.Wat heb je trouwens een prachtige aanrecht....die staat in het najaar op mijn verlanglijstje, precies zo één!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat voor ons toch gewoon is blijkt lang niet overal normaal te zijn... Fijn dat je het ziet en er dankbaar voor bent. En terecht! Geniet ervan en rust lekker uit. Je verdient het!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. En gelijk heb je. Even rust. De boel aan kant maken kan altijd nog, als je er weer de energie voor hebt.
    Hier zeggen ze ook peperkoek ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi hoi, wat een leuke blog heb je! Kwam er via, via op terecht. Wat wonen jullie daar prachtig. Ga je volgen en hoop dat je mijn blogje ook eens bezoekt! Groetjes Alie

    BeantwoordenVerwijderen