Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

maandag 24 juli 2017

leven, leren en dankbaar zijn..

En dan ben je zomaar een week verder...

Ik zag er erg tegenop om weer aan het werk te gaan.
Pas op de startdag had ik er weer echt zin in.
Misschien omdat het zo druk geweest is, deze vakantie.
Omdat ik er nog niet aan toe was om weer volop aan de slag te gaan.
Toch was dat wat er meteen gebeurde.
Eerst kreeg ik één gezinnetje door, en terwijl ik daar probeerde orde op zaken te krijgen, belde ze het volgende gezinnetje door.
En zo werkte ik deze laatste acht dagen:
Start in gezin één, twee uur werken, dan reizen naar gezinnetje twee, drie uur werken, om vervolgens terug te gaan naar gezin één en nog een uurtje te werken.

Na een paar dagen besloot het gezinnetje waar ik twee keer kwam ( eerste dagen en borstvoeding), om meer uren af te nemen.
Nu startte ik in het andere gezinnetje ( drie uur achter elkaar), reisde dan naar het volgende gezin, en werkte daar vijf uur.
Hoe grappig was het dat ik nu in een Hongaars gezin terecht kwam ( terwijl dochterlief in Hongarije op vakantie is), de kraamvrouw gaf nog een leuke tip ( waarna bleek dat dochterlief en haar man, juist die dag precies daar waren...of toeval bestaat..).

Het was hard werken.
Twee gezinnetjes, bij beide liep de borstvoeding niet vanzelf.
Kolven, spuitjes, fingerfeeding, veel tijd, veel geduld, veel krom staan om te helpen aanleggen.
Maar wat een lieve mensen!
Wat mocht ik mooie verhalen aanhoren, en wat een hartelijkheid en gastvrijheid mocht ik ervaren!
Zo kreeg ik na een paar dagen ( van de alleen Hongaars sprekende oma die over was om haar dochter te helpen), een lekkere reep om op te eten onderweg naar het andere gezin.
En toen ik ( met handen en voeten) probeerde te vragen wat ze aan het koken was, gaf ze me een zakje Hongaars paprikapoeder mee.





http://ugotuj.to/ugotuj/171093148/sernik+krolewski/p/
Ik spreek geen Pools, maar zo zag de taart er ongeveer uit:
Sernik królewski
En in het andere ( Poolse) gezin, kochten ze een Poolse kwarkcake , speciaal voor mij.
Kreeg ik twee keer een ( enorm) stuk taart bij de koffie.
Lekker maar enorm machtig, daar gaan mijn goede voornemens!
Maar zeg maar eens nee tegen zoveel hartelijkheid.
De cake heet : Sernik, maar daar zijn enorm veel varianten van.
Als je googelt  op : Poolse kwarkcake, zie je wat ik bedoel.
Die ik kreeg was met chocola aan beide zijde, en zonder fruit in de vulling.
En nu moet ik loslaten en van thuis genieten.
Het loslaten gaat best goed, zeker omdat ik weet dat gisteren er in het ene gezin al de dame van de G.G.D. ( J.G.Z. verpleegkundige  van het consultatie bureau) langs kwam, en in het andere gezin komt vandaag de verloskundige nog een keertje extra langs.
Geen gebarentaal of uren Engels praten meer.
Geen super mooie ( die bos rode haren geweldig) babytjes om te badderen en verzorgen.
Geen gesprekken en mooie verhalen over oma,s ( waar een kraamvrouw opgroeide) , of wel erg bijzondere jeugd ( eerste tatoeage op 12e).
Of zien hoe de gynaecoloog haar uiterste best gedaan had ( en helemaal geslaagd was), om de tatoeage waar ze dwars doorheen moest voor de sectio, zo prachtig te herstellen.
Wat heb ik weer veel geleerd!
Over tevreden zijn.
Een piepkleine benedenwoning met maar een minislaapkamer, en toch plaats voor oma en een 45 kilo , kwijlende, ( maar hele lieve) hond.
Of een klein flatje, waar in ieder geval nog een balkonnetje was, met constante drukte van een grote bouw en een winkelcentrum aan de overkant ( wat een ellende daar een parkeerplekje vinden), en wat aardig dat de kraamheer me in de stromende regen even naar mijn auto bracht , die bijna een kilometer verder stond!
En dan sta ik vanmorgen buiten ( nog op blote voeten), en realiseer me hoeveel geluk ik heb ( en had).
Met ruimte en groen, dat ik mijn moeder op maar tien kilometer afstand had, toen de kinderen zo klein waren, en dat ik de jeugd had die ik had , is het nog te volgen?
 Terwijl ik foto's maakte van de chocolade en de bloemen die ik kreeg, appt mijn dochter.
Opnieuw groot geluk!
Het gaat goed met ze, na de lange rally en in dat verre land.
Ik hoop ze binnen een week weer in mijn armen te kunnen sluiten!
Ik zoek een recept voor vanavond ( vandaag weer alle tijd om te koken).
En maak een boodschappen lijstje.
Straks gewoon even op de koffie bij mijn nichtje ( die het boeket voor op de bruidsauto maakte, de avond voor ze op vakantie ging), lekker bijkletsen.
Boffen, om mijn familie zomaar bij de hand te hebben!
En zo dadelijk nog heel even mijn boek in duiken.
Elke dag reed ik langs een kringloopwinkel, maar de dagen waren te lang, en ik te moe of de winkel dicht.
Gisteren greep ik mijn kans en vond dit boek.
Zo eentje wat je af en toe heel even weg legt omdat je het zo zonde vind om meteen te verorberen...maar het lonkt zo.
Soms...realiseer je je weer eens heel goed hoe je boft!

lieve groetjes, Franca.

6 opmerkingen:

  1. Zooo herkenbaar, die werkdruk, maar zoveel warmte en dankbaarheid van de gezinnen (ik ben ook kraamverzorgende) En dan weer thuis en beseffen hoe "rijk" we zijn, met alle dierbaren om je heen.
    Hier uiteraard ook de zomerdrukte met dubbele gezinnen óf 2 (of 3) gezinnen achter elkaar. I love my job.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik woon ook 'buiten' en ben zó blij dat onze jongens hier zijn opgegroeid, met ruimte genoeg om te spelen, ravotten, hutten te bouwen, etc.Ze wonen alledrie in een grote stad, ik vind het leuk om er te zijn, maar blij als ik weer naar huis mag :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Anja,
    Ooit dacht ik dit vak voor een paar jaar te gaan doen....inmiddels zijn dat er al ruim 30!
    Een verslaving dat is het ( maar wel een hele mooie).

    Schrijfselsvanmij : Hier heeft dochterlief eerst in Amsterdam en later een aantal jaren in Rotterdam gewoond.
    Inmiddels is ze terug in het Brabantse ( en dorpse).
    Waar ze hopelijk ooit haar kinderen ook op mag voeden.
    Het is toch iets speciaals, opgroeien in rust en ruimte!
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. wat een indrukwekkende week weer !
    fijne dag :)

    vr gr Josie

    BeantwoordenVerwijderen
  5. We hebben idd luxe... onze eerste 2 kinderen zijn ook in een flat geboren. ... voor sommige mensen ondenkbaar en bijna kindermishandeling.... ik heb me daar heel erg over op zitten winden. Inmiddels zitten we in een gewoon rijtjeshuis met een mooie tuin en hier is ons derde kind geboren vorig jaar... en voor sommige is ook dat nog te min... mensen beseffen vaak niet dat geluk niet in een groot huis met een enorme tuin ligt, maar in de kleine dingen, ook in de flat kunnen kinderen gelukkig zijn en.liefdevol opgroeien. ... en in een villa met enorme tuin kunnen ook kinderen zonder liefde opgroeien. ... het zou zo fijn zijn als mensen niet zo naar t uiterlijke zouden kijken. ..

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hoi Carolien,
    Natuurlijk kun je kinderen een heerlijke jeugd geven in een flat.
    Daar is helemaal niks mis mee!

    In dit geval ging het om het geheel: mensen die ver van hun familie wonen, die in huizen ( of flats) wonen die in slechte conditie zijn.

    Vooral de benedenwoning was erg slecht.
    Het was ook niet als woning bedoeld, maar de benedenverdieping van een kleine stadswoning.
    Helaas kom ik het vaak tegen dat mensen uit bijvoorbeeld Polen, in kleine slechte woningen wonen.
    Je hoort dan vaak dat ze er enorm veel geld voor moeten betalen.
    Achter dit gezinnetje, woonde bijvoorbeeld een Poolse meneer in een garage( geen ramen).
    Helaas is er voor deze mensen vaak weinig keus, tot ze een goed salaris hebben en wat kunnen sparen.

    Wat niet wegneemt, dat beide gezinnetjes uitstekend voor hun kindje zorgde!
    Ik had ze alleen graag de "luxe" gegund die ik destijds had: familie dicht bij en fijne woonomstandigheden ( en dat kan dus ook prima in een flat).
    groetjes, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen