Het appeltaartje van Jamie. Uit het laatste Jamie tijdschrift, dit keer een budget nummer met fijne recepten.
Vond ik bij de Turkse winkel lekkere wilde spinazie en meiknolletjes ( wat een mooi assortiment, hier ga ik vaker komen) en in de Jumbo waar ik normaal gesproken eigenlijk nooit kom, hele fijne kruiden die niet overal te koop zijn. Waarvan de potjes al een lust voor het oog vormen. Bij Jumbo nam ik ook het (budget) winkelblad mee, waarin veel stond over knolgerechten.
De aardige Turkse winkelier gaf er zelfs het recept bij! En lekker! Het eitje deed ik er zelf bij, zo was het een fijne lunch i.p.v. gewoon groente.
Provinciaalse gehaktschotel met mosterdpuree.
Misschien niet supergezond, wel stevige kost voor mannen die respectievelijk 22 en 24 kilometer ( enkele reis) fietsen door dit winterweer.
Planning van het weekmenu.
Weet je wat het moeilijkste is?
Een keuze maken. Ik zie dikwijls zoveel lekkere recepten dat ik wel drie weken kan koken, om vervolgens de volgende week hetzelfde te hebben.
Waar ik slecht in ben is het noteren. Hoe slim zou het zijn om een kookschriftje aan te leggen met de recepten die echt heel erg lekker blijken te zijn. Soms vragen de kinderen, wil je .... nog eens maken. Dan kan ik zomaar een paar uur moeten zoeken voor ik het recept terugvind. Gelukkig kan ik het de laatste tijd soms via een foto of mijn blogje terugvinden.
Tot slot de sinaasappelpudding die manlief maakte.
Hij maaakte overigens ook een wokschotel van allerlei knolgerechten en natuurlijk zijn beroemde rijstepap op Vrijdag.
Of we nog iets meer deden als koken en eten?
Jongste vierde zijn 18e verjaardag. In huis met familie en bekenden. In de veranda met ( een grote groep) vrienden.
Dochterlief nam ( tijdelijk) afscheid van stage en van vriendinnetje die in Amerika naar school gaat en hier was voor de feestdagen.
Verder schuifelde we naar werk, stage en school. Wandelen in de omgeving was daarentegen een feestje.
Had ik een superfijn gezin en de schrik van mijn leven.
Tijdens het invullen van nog wat gegevens op mijn laatste werkdag stopte de baby (die heerlijk in zijn moeders armen lag) met ademen.
Schrik, echt wel paniek, maar gelukkig ook goed handelen. Het duurde even maar uiteindelijk ademde hij zelf weer door en kleurde bij. Inmiddels ligt het baby'tje nog in het ziekenhuis maar maakt het uitstekend!
Moeder probeert het vertrouwen terug te krijgen en ik zie de film nog regelmatig voorbijkomen.
Wat overblijft : dankbaarheid! Tonnen dankbaarheid!
Dat de kraamvrouw zo snel het alarmnummer belde, zo goed naar me luisterde en intussen naar de telefoniste van de alarmdienst. Dat de ambulancemedewerkers zo super waren ( man ik stond te bibberen toen ze met zijn allen in huis stonden, nu kon ik het aan deze helden over laten).
Thuisgekomen heb ik het hele verhaal wel tien keer aan manlief verteld. Tot in elk detail. Om daarna te proberen te ontspannen. Opgedraaid als een (zeer gespannen) veer was ik.
Twee kaarsjes heb ik aangestoken. Dankbaar. Maar kun je dan niet zijn.
En die arme manlief? Die had zelf net een uitslag gehad van een medisch onderzoek. Het is redelijk gunstig uitgevallen, maar toch niet niks. En ik maar ratelen over mijn verhaal. Nu is de rust terug. Veel om dankbaar te zijn. Ook besef : jongens het kan zomaar over zijn.
Geniet van elkaar!
groetjes, Franca.