Het Keukenraam

Het Keukenraam
Het Keukenraam

donderdag 2 september 2010

het gaat goed

Iets wat ik twee weken geleden nog niet had durven hopen.
Lag het aan die geweldige collega waar ik een paar dagen mee mocht lopen?
Door de lieve steun van man en kinderen?
Het fijne gezin waar ik voor het eerst weer aan het werk ging?
Of toch omdat ik mijn grenzen nu zoveel beter aan kan geven?
Hoe dan ook : ik kan me weer blij voelen!
Wat wil je ook : als je een paar dagen met een collega meeloopt, en van het gezin een chocolade hart krijgt ( het hart onder de riem te steken).
En als je vier dagen een collega aflost, en je gelukkig snel ziet wat er gaande is en alles goed afloopt, dat doet je zelfvertrouwen goed. Net als dat lieve boeketje wat ik( met het geboortekaartje) mee naar huis mocht nemen.
Dat in de tuin inmiddels de herfst begonnen is, dat is dan maar zo.
In huis begint de badkamer vorm te krijgen ( manlief heeft vandaag een vrije dag om te tegelen).
Hoewel ik toen ik net thuis was droomde over een supersimpel gemakkelijk schoon te maken huis, staat het nog net zo vol als eerst. Al zijn kasten ( vuilniszakken vol) uitgeruimd, kinder- ( nou ja tiener)kamers schoongemaakt, en plannen gemaakt. Maar daarover later.

Eten.
Een lieve vriendin mailde dat ze mijn berichtjes miste, vooral de foto's van lekker eten. Het bovenste gerechtje aten we toen we een Ier op bezoek hadden.
Een van de jongens van het danie project , bracht een zondag bij ons door.

Wat doe je dan?
We besloten het simpel te houden ( al vond mijn jongste het net Kerst, omdat we in de huiskamer aten).
We aten wraps , met een ijsje na. Dochter nam hem mee naar de Kermis ( daar kwamen dus alle Nederlandse en Ierse jongeren weer bij elkaar) liepen een rondje door de omgeving en ik bakte een cake.
Hoe simpel.
En juist daardoor bleek hij zo onder de indruk te zijn: ik had speciaal voor hem een cake gebakken!
De hele laatste week heeft hij het er nog over gehad, wat voor ons gewoon leuk was, had indruk op hem gemaakt.

Simpel eten dus. Dat kan er niet voor gezorgt hebben dat ik ( schrik niet) 7 kilo aankwam.
Als je zo moe bent dat je niks uit je handen krijgt, pak je een stuk chocola ( en nog een en nog een), voor wat energie.
Als je "moet" gaan koken, en de moet niet op kunt brengen, pak je een wijntje en ( heel veel ) nootjes.
Als je op de bank hangt ( er komt echt niks uit je vingers) je voelt je ongelukkig, weet niet wat te doen ,voelt je alleen en overbodig, ga je zoeken, zoeken of er wat eetbaars in huis is, en zo kom je in een zomer dus 7 kilo aan!
Ook daar werken we aan. Inmiddels ben ik 3 kilo kwijt, maar pas nog steeds niet in mijn eigen kleren.
Vreemd hoor, dat er ineens een heel ander mens je aankijkt vanuit de spiegel. Ik ken mezelf niet zo dik. Buiten mijn zwangerschappen ben ik nog nooit zo zwaar geweest. Maar nu het goed gaat komt dit ook wel weer in orde!

Het dieptepunt?
Inmiddels ( terugkijkend) weet ik waar het lag ( nog niet toen het Lieveheersbeestje zei: je bent nu op de bodem, nu kun je allen maar omhoog). Het was de dag dat mijn man me vertelde wat mijn schoonvader over me gezegt had ( toen hij kwaad verhaal kwam halen, waarom ik niet meer wilde dat er afval van anderen bij ons kwam). Zal ik het opschrijven?

"Voor ons is het niet lang meer, maar jij zit er je hele leven nog mee".
Bam!!! Die zat!!
En toch , toen wist ik dat ik moest ophouden het goed te krijgen.
Manlief en ik hebben er uitgebreid over gesproken. Het zijn zijn ouders, zo wonen bij ons, we betalen vrijwel alles voor hen, ze krijgen alle kansen om een goede band met hun kleinkinderen te hebben. Maar dit was mijn grens!
Ik heb de kinderen ( die ik vaak niet vertel wat er gaande is) verteld wat opa gezegt heeft. Dat maakte erg veel indruk.
We hebben besloten om er niet op terug te komen ( O jongens dat viel niet mee) omdat we weten dat er met schoonvader niks uit te praten valt.
Ik blijf vriendelijk en aardig, maar ook beslist en duidelijk over wat mijn man en ik echt niet willen.
Ik leef mijn leven, en ben daar trots op, voortaan ( al zal ik best nog wel eens moeilijke momenten hebben) laat ik me niet meer kleineren door opa, en geef duidelijk aan wat ik wel en niet wil.

En ineens zag ik het licht weer!
De eerste keer dat mijn leidinggevende tegen me zei: "je mag er zijn" barste ik in huilen uit. Ik was zo gewend alleen voor anderen te zorgen, er altijd voor iedereen te zijn, dat ik mezelf vergeten was.
Nu zorg ik goed voor mezelf. Ik eet goed en gezond, neem een enkel stukje (pure) chocola en laat verder snoep en koek even voor wat het is. Ik beweeg veel ( maar sport even niet, dat kan ik nog niet opbrengen), neem mijn vitamines ( en de speciale tegen overgangklachten, die verdiend een standbeeld). Ga op tijd naar bed, en sta niet te vroeg op. We hebben het huishouden wat beter verdeeld ( ook tieners kunnen best iets bijdragen) en de tuin heb ik even gelaten voor wat hij is . Een mens kan niet alles ( weet ik nu). Mijn vader krijgt iets minder vaak bezoek ( van ons ,inmiddels helpt familie me door ook af en toe langs te gaan). Neem de tijd om met manlief gezellige dingen te doen, geniet van de maaltijden met de kinderen, kortom ik leef weer fijn!

Maar vooral: Ik mag er zijn! Ik ben goed genoeg zoals ik ben. Ik doe mijn best en dat is genoeg!
Dat je daar 47 jaar voor nodig hebt om te leren.
Het was een hele zware tijd. Ik kan niet eens uitleggen hoe naar je je kunt voelen. Hoe zwaar en eng de wereld kan lijken. Maar nu komt de goede tijd weer, waarin ik weer ( veel kortere belooft) blogjes schrijf en lekker leef.
Ik heb er zin in!

groetjes, Franca.

15 opmerkingen:

  1. Ik heb me de afgelopen weken vaak afgevraagd hoe het met je ging. Wat fijn om te horen dat het nu echt beter gaat!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat vertel je veel in zo'n 'kort' stukje. Wat ontzettend fijn dat het nu beter met je gaat. Poeh, inderdaad een diep dal waar je doorheen ging, dat wordt nu nog duidelijker.
    Knap van je dat je je grenzen beter kent en kan bewaken, dat is een heel belangrijke, voor bijna iedereen denk ik.
    Hou vol, maar blijf de tijd nemen! Wees niet te streng voor jezelf. Ik heb ook een nieuwe lijfspreuk bedacht, ideaal voor perfectionisten en mensen die voortdurend de lat heel hoog willen leggen:
    Streven naar het hoogst haalbare is vaak een onhaalbaar streven.

    Liefs, Lydia

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ik ken je niet, maar lees regelmatig bij je mee..
    Maar oh wat heb jij het zwaar (gehad) zeg. Hopelijk mag ik het gehad wel tussen de haakjes uithalen...
    En dat is natuurlijk extra moeilijk als die persoon zo dicht bij je woont.
    En goed voor jezelf zorgen....waarom gaat ons dat nu zo moeilijk af???
    Eerst je gezin, dan die, dan die, dan die en dan ook misschien nog jezelf een keer.
    En dan nog grenzen aangeven ook. Ik kan het wat makkelijker inmiddels door de telefoon, maar live......
    Als ik dan weer voor iets gevraagd wordt (vaak/veel vrijwillgerswerk) en het loopt hier thuis ook niet al te goed of erg druk dan durf ik nu "nee" te zeggen. Oh wat voel je je bezwaard om dat de 1e x te doen, maar het went:-)

    Nou heel veel sterkte en hou vol.
    Geniet bij je baby's en hun gezinnen.

    Gr ARianne

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Blij goed nieuws te horen vanachter
    het keukenraam :)
    Het komt allemaal weer goed! dat
    voel ik gewoon in je positieve
    logje.
    liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  5. he Franca,

    je bent een kanjer van een vrouw; ook uit de lange strijd blijkt maar weer dat je het waard bent om voor jezelf te vechten!

    ik wens je veel sterkte met de weg terug naar jezelf / naar boven / al dan niet in aangepast tempo en inhoud.

    jaaaahhh, ik kijk weer uit naar je blogjes (paar weken geleden heb ik je "ontdekt" en alles gelezen, dus ben verslaafd aan je blog. was benieuwd wanneer je weer zou terugkeren.

    succes meis!
    Lavender

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Fijn dat het beter met je gaat,ik volg je nog niet zo lang maarje lijkt mij een krachtige vrouw wanneer ik je laatste bercitje lees.
    Het is goed om voor andere te zorgen, maar je moet ook voor je zelf zorgen, vooral voor jezelf zorgen. jij komt er wel.
    Fijn weekend .
    Groetjes Saskia

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Een heftig logje na een heftige periode.
    Stilaan zal het misschien beter gaan gaan. Dat gaat niet van de ene op de andere dag.
    Ik dacht vroeger dat hoe ouder mensen werden hoe gemakkelijker door hun levenservaring. Dat ze meer zouden kunnen relativeren en milder zijn voor hun medemensen. Maar in mijn eigen familie en mijn vroegere buren zie ik dat dit nét niet zo is.

    Ik wens je het beste toe en het gaat vast beter gaan nu.

    Liefs, Sandra.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Fijn dat je je beter voelt en weer wilt schrijven, mooie blogpost!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Fijn dat het beter met je gaat, Franca :)
    Ik keek al elke dag of er "post" van je was....
    Het is goed om je grenzen te (leren) kennen. Jammer, dat er soms zo'n dieptepunt voor nodig is, hè?
    Hoe gaat het met je sjaal, trouwens?
    groetjes van
    (andere)
    Arianne

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik mistte je blogjes. Wat ben ik blij dat we nu iets van je lezen. Ouders, en zo vlak bij de deur. Mijn kinderen zeggen dat ik neurotisch ben. Ik kom nooit in hun huis als ze er zelf niet zijn.
    Vraag altijd, mogen/kunnen we een kop koffie halen? De contacten zijn geweldig maar soms zien we elkaar een maand of langer niet. Alleen onze vrijgezellige zoon die in hetzelfde dorp woont die komt één keer per week eten en dan praten we de week door.
    Bij nood staan we direct voor elkaar klaar, dat wel.
    En wat is het moeilijk hé? Jezelf op de eerste plaats zetten. Probeer het in ieder geval vol te houden, eerst ik, dan mijn man en kinderen en dan pas de rest.
    Sterkte ermee!
    Hartelijke groet en tot laters
    Gerrie

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Mens, wat ben ik blij voor je. Ik heb iedere dag gekeken, of je al 'terug' was, en hoe. Dit is een fijn bericht! Je bent een super sterke vrouw!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik heb je gemist en was ongerust Franca, maar gelukkig is het nu een stuk beter met je.
    Waarom zorgen we altijd voor iedereen en niet voor onzelf? Ik weet het ook niet, je wil niet egoistisch zijn, een goed voorbeeld voor je kinderen zijn, enz... Maar soms moet je even adem halen (heeeeel diep) en je uitspreken. Pas dan kan er gepraat worden. (ik weet hoe moeilijk dat is want ik praat ook nooit over mijzelf).
    Zet 'm op Franca, je hebt alleen via je blog al een heleboel fans die van je houden!
    Groetjes en een fijne week toegewenst, mama lieveheersbeestje.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Dank jullie wel, voor alle lieve reacties. Het doet me heel goed!
    groetjes, Franca.
    p.s. het gaat goed met de sjaal Arianne, al heb ik er de laatste weken weinig aan gewerkt. Als ik in de bank zit te breien, beweeg ik niet ( en ga dus eten zoeken) voorlopig dus even vooral aan de wandel!
    gr, Franca.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Blij weer een blogje te lezen en nog veel fijner om te lezen dat je op de goed weg bent! Blijf jouw weg volgen hoor! En dan wens ik je toe dat je zelf steeds meer gaat voelen en geloven dat je er zijn mag en dat je voor jezelf móet opkomen.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Hoi Franca,
    Fijn dat je weer zo veel van je laat horen en dat het al zoveel beter met je gaat! Ik vind het moedig dat je alles zo met ons wilt delen, was ervan onder de indruk... Je hebt een hele pittige weg afgelegd de afgelopen tijd en nu sta je alweer zo positief en sterk in je situatie. Petje af hoor! Ik hoop dat je de balans kunt vinden (en vasthouden) tussen zorgen voor een ander en voor jezelf en dat je kunt genieten van de mooie dingen in 't leven (maar dat doe je volgens mij weer volop!). Groetjes Jessica

    BeantwoordenVerwijderen